هادی پور: هیچ کس به اندازه من مدال المپیک نمی خواهد

آرمین هادی‌پور تکواندوکار وزن 58- کیلوگرم ایران در بازی‌های المپیک توکیو است که به مصاف رقبای خود می‌رود و سال‌ها برای حضور در این میدان بزرگ تلاش کرده است؛ آرمین از سال 2014 مدال آوری خود را در میادین بین‌المللی آغاز و در این مدت زمان توانست 25 مدال رنگارنگ را در کارنامه خود به ثبت برساند که از مهم‌ترین آنها می‌توان به نقره و برنز جهان، طلا و برنز قهرمانی آسیا، طلا بازی‌های یونیورسیاد، طلا، نقره و برنز گرندپری و برنز گرنداِسلم اشاره کرد.

المپین‌های تکواندو پس از کسب سهمیه با عزمی جزم تمرینات خود را پیگیری می‌کردند که ویروس کرونا تمامی برنامه‌ریزی‌ها را دستخوش تغییر کرد و باعث شد تمرینات را دور از اردو و به صورت انفرادی پیگیری کنند که همین موضوع باعث آسیب دیدگی آرمین شد اما این تکواندوکار باغیرت تسلیم این اتفاق نشد و با تمام توان تلاش کرد تا رویای خود و حضور در المپیک را از دست ندهد.

در ادامه صحبت های آدمین هادی پور و سختی‌های که در این مسیر پشت سر گذاشته تا 10 روز دیگر به روی شیاپ‌چانگ المپیک حاضر شود را می‌خوانید:

از صفر شروع کردم و به اردوی تیم‌ملی رسیدم

مسیر دشواری را برای رسیدن به المپیک پشت سر گذاشتم؛ من بازیکنی بودم که  از صفر شروع کردم و به اردوی تیم‌ملی رسیدم؛ در سال‌های ابتدایی که در این راه قرار گرفتم همه تلاشم این بود کادرفنی به من اعتماد کنند و بتوانم در اردوها حضور داشتم باشم. با توجه به اینکه روی وزن اول چندان حسابی باز نمی‌کردند مدتی طولانی سپری شد تا به عنوان وزن اول ایران انتخاب شوم.

به هر حال توانستم خود را به کادرفنی ثابت کنم و بعد از آن یک دوره چهار ساله تمرینات طاقت فرسا را برای کسب سهمیه المپیک شروع کردم. بدون شک بدست آوردن جواز حضور المپیک در رشته تکواندو یکی از سخت‌ترین کسب سهمیه‌ها است چراکه چهار سال مسابقات سنگین حتی سخت‌تر از رقابت‌های جهانی را باید پشت سر بگذاری تا بتوانی امتیازات لازم را بدست آوری، فکر می‌کنم شرایط ما را ورزشکاران کاراته که دو سال است در کوران مسابقات هستند، درک کنند.
نماینده المپیکی بودن مسئولیت سنگینی را به همراه دارد

قطعا حس خوبی است که به عنوان نماینده تکواندو ایران در بازی‌های المپیک حضور دارم اما به همان اندازه که این احساس خوب است، مسئولیت سنگینی را به همراه دارد. من در این سال‌ها مسیر زندگی خود را به شکلی برنامه‌ریزی کردم تا به هدفم که شرکت در المپیک بود برسم؛ در سال‌های اخیر تنها توقع من از خودم دستیابی به همین موضوع بود و تمام تلاشم را برای رسیدن به این مهم به کار گرفتم.

هیچکس به اندازه من مدال المپیک نمی‌خواهد

تنها یک چیز را می‌دانم که هیچکس مثل من در وزن اول سختی و زحمت نکشیده و به اندازه من مدال المپیک را نمی‌خواهد؛ برای همین تلاش می‌کنم تا انشاءالله بتوانم جواب زحماتم را بگیرم و به خودم خسته نباشید بگویم چراکه سخت‌ترین روزهای زندگی خود را گذراندم و یک نتیجه خوب باعث می‌شود آرام بگیرم.

ورزش دوستان تنها نتیجه را می‌بینند

من و میرهاشم حسینی در این مسیر قرار گرفته بودیم و باید عملکرد خود را به شکلی پیش می‌بردیم تا به قله آن برسیم؛ در این راه باید مسابقات مختلفی را پشت سر می‌گذاشتیم که بنا بر شرایط نتیجه می‌گرفتیم اما متاسفانه ورزش دوستان تنها نتیجه را می‌بینند و اتفاقاتی که افتاده است را در نظر نمی‌گیرند. من در رقابت‌های جهانی 2019 در حالی به مدال برنز رسیدم که بعد از 10 کیلو وزن کم کردن به خاطر دیر صادر شدن ویزا دقیقا روز وزن کشی به مسابقات رسیدم اما هیچکس این موضوع را ندید! کسی نمی‌بیند که آرمین قبل از مسابقه، یک ماه دائم خونریزی داشت و چه راهی را پشت سر گذاشت. ما به رسیدن به قله فکر می‌کردیم و در این مسیر هم بالا و پایین زیاد داشتیم اما ازمردم هم انتظار حمایت و دلگرمی داریم.

حاضر نیستم حس‌هایی که در تکواندو تجربه کردم را با هیچ چیز عوض کنم

من حس‌هایی را در تکواندو تجربه کردم که نمی‌توان آنها را با هیچ حس دیگری مقایسه کرد؛ وقتی برای یک هدفی مدتی طولانی تلاش می‌کنی و نتیجه می‌گیری، حس فوق العاده‌ای دارد و هیچوقت حاضر نیستم حس‌هایی که در تکواندو تجربه کردم را با هیچ چیز عوض کنم؛ شاید اگر در مسیر دیگری قرار می‌گرفتم و حتی موفق‌تر هم بودم نمی‌توانستم با این احساسات روبه‌رو شوم وهمین موضوع به من دلگرمی می‌دهد.

خیلی مواقع تصمیم گرفتم ورزش را کنار بگذارم چون خیلی ناملایمتی‌ها و بالا و پایین‌ها را دیدم اما خدا به من کمک کرد تا در این مسیر به یک موفقیت نسبی برسم و ان‌شاءالله به پایان خط برسم.

به آسیبم به عنوان یک نعمت نگاه می‌کنم

در این سال‌ها تلاش کردم تا در آیتم‌های فنی و بدنسازی بهترین خودم باشم چون این موضوع از نظر روانی به من کمک بسیاری می‌کند؛ در دوران کرونا به جایی رسیده بودم که احساس خستگی نمی کردم و فکر می‌کردم اختیار همه امور در دست خودم است اما به یکباره شرایط آسیب برای من پیش آمد و احساس کردم دنیا برای من تمام شده است؛ روزهای بدی را پشت سر گذاشتم اما به مرور متوجه شدم همه چیز بدن نیست و به آسیبم به عنوان یک نعمت نگاه کردم چراکه دید من را نسبت به زندگی عوض کرد و سعی کردم از تمامی لحظات آن لذت ببرم و بدانم که با فاکتورهای دیگر می‌توانم نتیجه‌ای را رقم بزنم که دیگر ورزشکاران با بدن‌های آماده هم نمی‌توانند. این آسیب برای من دریچه‌ای بود تا متوجه شوم زندگی خیلی زیباتر از این است که با یک آسیب جزئی همه چیز را تمام شده بدانم.

با یک اشتباه ممکن است کنترل بازی از دست ما خارج شود

براساس تصویرسازی‌هایی که داشتم پیش زمینه ذهنی برای حضور در این رویداد را دارم اما من برای کسب نتیجه مطلوب خیلی زحمت کشیدم و فکر نکنم فضای این میدان بتواند تاثیری روی من بگذارد چراکه تنها به یک چیز فکر می‌کنم و آن کسی هم که باید دستم را بگیرد، در آن میدان می‌گیرد.

همه می‌دانند تکواندو ورزش لحظه‌ها است، نمی‌توانیم هیچ قولی بدهیم چراکه با یک اشتباه ممکن است کنترل بازی از دست ما خارج شود اما من، میرهاشم و کادرفنی شرایط سختی را پشت سر گذاشتیم و مطمئن باشید به راحتی از این فرصت عبور نمی‌کنیم.

تا جایی که در توانم بود خودم را از نظر روانی آماده کردم تا به شرایط ایده آل برسم و با مشاوره‌هایی که با پزشک‌های مختلف، استاد عسکری و کاپیتان تیم ملی داشتم، سعی کردم به حد بالایی از آمادگی برسم.

هیچکس برای کسب تجربه در این رویداد بزرگ حضور پیدا نمی‌کند

جدول مبارزات مشخص است، حریفان  خود را می‌شناسم و با بیشتر آنها چندین مرتبه بازی کردم و پیش بینی خودم از نتیجه خوب است اما این موضوع هم در میدان مسابقه مشخص می‌شود؛ بازی‌های المپیک با میادین دیگر فرق می‌کند و هیچکس برای کسب تجربه در این رویداد بزرگ حضور پیدا نمی‌کند. همه برای بهترین نتیجه پا به این میدان می‌گذارند و نباید هیچ تکواندوکاری را دست کم گرفت، در دوره قبل هم دیدید برخی نفرات که در رنک‌های پایین قرار داشتند توانستند مدال طلا بگیرند.

برای هدفمان جنگیدیم

اردوی این دوره ما با اردوهای قبلی قابل مقایسه نبود و با وجود کرونا ما حتی از دیدن خانواده‌های خود برای مدت طولانی محروم بودیم و به نوعی در حبس قرار داشتم اما با توجه به هدفی که داشتیم با این موضوع کنار آمدیم و برای آن جنگیدیم.

این شرایط خیلی سخت است و تا کسی در این موقعیت نباشد نمی‌تواند این موضوع را درک کند. ما  تا جایی که توانستیم با این شرایط کنار آمدیم و خدا را شکر بیشترین بازخورد را هم گرفتیم؛ به نظرم این وضعیت ما را خیلی بزرگ کرد و در زندگی جلو انداخت و از این موقعیت نهایت استفاده را می‌برم.

ان‌شاءالله بعد از المپیک با برنامه ریزی‌های که تا الان انجام دادم ابتدا پای خود را جراحی می‌کنم تا خیلی زود به مسابقات بازگردم و در مسیر کسب سهمیه المپیک پاریس قرار بگیرم و بار دیگر برای کشورم افتخارآفرینی کنم.

مردم مطمئن باشند بخاطر آنها به روی شیاپ‌چانگ می‌رویم

از مردم و به ویژه خانواده بزرگ تکواندو می‌خواهم انرژی‌های مثبت خود را روانه ما کنند چراکه هر نتیجه ای بگیریم روی این رشته تاثیر می‌گذارد و مطمئن باشید اینطور نیست که فقط به خودمان فکر کنیم و بخاطر آنها به روی شیاپ‌چانگ می‌رویم و انرژی‌های مثبت شما به ما انگیزه دوچندان می‌دهد. در پایان هم از استاد پایه خودم سیدمصطفی رضازاده یاد می‌کنم که آرزو داشت در این روزها کنارم باشد اما متاسفانه عمرشان کفاف نداد.