او نوشته است
لعنت به سرطان
فكر مى كنم دوستانم همه مى دانند چقدر از نوشتن پست تسليت بيزارم، چقدر از ناليدن و غم پراكنى حتى... بابك فرزاد را سالهاست از نزديك نديده ام، نابغه اى دوستداشتنى و عجيب و غريب كه مثل خيلى از دوستانم خيلي زود مهاجرت كرد، خيلى زود درجات بالاى علمى را طى كرد، از همان نخبه هايى كه خيلى زود جزو ليست فرار مغزها بود.
و چه حيف كه در اوج جوانى سرطان بلعيدش. و امروز رفت... مثل خيلى ها كه يكى يكى ...پر ...پر...
بابك فرزاد دانشجو بود كه معلم المپياد ما شد، از فرزانگان رشت اگر دقيق يادم باشد دو نفر بوديم كه جزو چهل نفر كشورى المپياد كامپيوتر شده بوديم. من و يكى از سال بالايى ، دوم دبيرستان بودم، انقدر بچه بودم كه نفههم چقدر بايد زحمت كشيده شده باشد تا كسى مثل بابك فرزاد اينهمه راه بكوبد بيايد توى سرما و باران رشت با ما مساله حل كند. كه هميشه دم استاد عزيزدلم آقاى فردادى گرم بود كه بود و هست و دستش را مى بوسم.
اما هميشه و تا هميشه هيچ وقت يادم نميرود كه من اولين بار درگير لهجه شيرين اصفهانى شدم، انقدر كه بابك فرزاد لهجه داشت و طي ساعت ها مساله هاى المپياد را توضيح دادن من هم لهجه اصفهانى گرفته بودم، امقدر توى اصفهان نابغه بود كه اصلا فكر ميكردي بايد به اصفهانى حل كني! و براي هميشه هم با من ماند...بيست سال گذشته... بيست سال از اولين بارى كه نابغه را ديدم... بعدها چقدر دوست مشترك پيدا كرديم... بعدها چقدر دنيا دور شد و هر كدام به يك نقطه جغرافيايي صادر شديم. اصلا من از هر چه رياضى و اختراع و هيجان مهندسى رسيدم به هنر...اما مگر ميشود قلب آدمى درد نگيرد كه يك نابغه ديگر را هم سرطان بلعيد؟! لعنت به سرطان