قوچان نژاد با اشاره به اتمام مسابقات هلند به سایت «destentor» گفت: احساس ناخوشایندی دارم. البته خوشحالم که مسابقات تمام شد. هرگز فرصت عادلانه ای به من داده نشد. همه مورد توجه بودند حتی الیانو و پله کلمنت که هافبک هستند اما فقط من آماده نبودم؟ این خیلی ناراحت کننده و ناامید کننده است چون فقط مربوط به این فصل نیست و سال گذشته هم همینطور بود.
مهاجم ایرانی تیم زوله درباره اینکه آیا کم بازی کردنش تقصیر سرمربی است؟ اظهار کرد: فکر نمی‌کنم این تصمیم یک نفر باشد. باید به تمام اعضای کادر فنی نگاه کنید. همیشه نشان دادم که می‌توانم برای تیم مهم باشم. در غیر این صورت شما دو فصل متوالی بهترین گلزن باشگاه نمی‌شوید. اجازه بدهید صادق باشیم. این‌طور نبود که فاصله زیادی بین بازیکنان در رقابت باشد. این را هم متوجه نمی‌شوم.
وی در خصوص اینکه به او به عنوان بازیکن ثابت نگاه نمی شده است، تاکید کرد: این بزرگترین مزخرفی است که می‌توانند درباره من بگویند. چیزی که می گویم این است: آنها به همه فرصت دادند اما هرگز به من این فرصت را ندادند حتی بعد از هت تریکی که داشتم. این کاملاً یک موضوع شخصی است. این شرم آور است چون مطمئن هستم می‌توانستم بیش از این به تیم کمک کنم. فقط کسانی که در راس (باشگاه و تیم) هستند ترجیح می‌دهند این کار را نکنند.
مهاجم ایرانی تیم زوله در واکنش به این سئوال که آیا خودت را به این خاطر سرزنش می‌کنی؟ تصریح کرد: نمی‌توانم خودم را سرزنش کنم. همیشه حرفه‌ای رفتار کردم. خودم را درگیر نکردم. در غیر این صورت نمی‌توانید هربار سرنوشت ساز باشید. حتی برابر خرونیگن بازهم من سهم بزرگی داشتم.
قوچان نژاد با تاکید بر اینکه این موضوع باعث عصبانیتش می‌شود، تصریح کرد: اما این یک موقعیت عجیب است چون احساس می‌کنم نادیده گرفته شده‌ام و حقم خورده شده است. آنها می‌گفتند ما مهاجم نداریم؛ این را می‌شنیدم اما من دو بار متوالی بهترین گلزن باشگاه شدم با ۱۳ گل در دو سال. این آمار به عنوان بازیکن تعویضی به دست آمد نه به عنوان بازیکن ثابت. این فرصتی بود که مربیان از دست دادند. همیشه از سوی هواداران حمایت شدم اما از سوی باشگاه نه. این خیلی مرا اذیت می‌کند. من یک آدم احساساتی هستم و برایم سخت است که احساس کنم از سوی کادر فنی بازیکن مهمی نیستم.
وی یادآور شد که برای حل این مشکل هیچ وقت با کادر فنی صحبت نکرده است. قوچان نژاد گفت: نمی‌خواستم روند کار را به هم بزنم. به همین دلیل دو سال زبان به دهان گرفتم اما باید صادق باشم: تقریباً هر روز در تیم زوله ماسک بر صورتم داشتم؛ ظاهراً خوشحال بودم؛ اما در واقع نبودم. از درون درد می‌کشیدم.
مهاجم سابق تیم ملی ایران در پایان درباره آینده اش گفت: می‌خواهم این فصل را فراموش کنم و بعداً می‌بینیم که چه پیش می‌آید. درهای تیم پک زوله در حال بسته شدن است. (ممکن است سال بعد در این تیم نباشم) این بحث از باشگاه و هواداران جدا است. همیشه با هواداران ارتباط خوبی داشته‌ام و آنها از من حمایت کرده‌اند اما این حمایت از سوی باشگاه نبود. از این مسئله ناامید هستم.
