بهمن عسگری: حالا به طلای المپیک فکر می‌کنم

تیم‌ملی کاراته ایران در رقابت‌های جهانی ۲۰۱۸ اسپانیا درخشان ظاهر شد. یکی از ستاره‌های ایران در این مسابقات، بهمن عسگری ملی‌پوش وزن 75- کیلوگرم بود. او که در بازی‌های آسیایی جاکارتا موفق به کسب مدال طلا شده بود، در این دوره از مسابقات هم صاحب گردن‌آویز طلا شد تا پس از 13 سال ایران را در این وزن به قهرمانی برساند. این موضوع باعث شد به سراغ این کاراته‌کای 27 ساله و اهل الوند قزوین برویم و او در گفت‌وگویی که با «ایران» داشت، درباره  این قهرمانی و برنامه‌هایی که در سر دارد، صحبت کرد.
درباره قهرمانی‌ات در مسابقات کاراته قهرمانی جهان صحبت می‌کنی.
این مسابقات بیست و چهارمین دوره مسابقات جهانی بود که خیلی اهمیت داشت و ضریب امتیازی‌اش از دوره‌های دیگر برای کسب سهمیه المپیک بیشتر بود، برای همین همه می‌خواستند مدال بگیرند و روی سکو بروند. بعد از بازی‌های آسیایی که مدال طلا گرفتم، همه از من انتظار داشتند و خودم هم گفته بودم که جهان یک مدال طلا به من بدهکار است. من دو دوره در 2012 و 2014 در فرانسه و آلمان نتوانستم در انفرادی مدال بگیرم ولی در تیمی توانسته بودیم طلا بگیریم اما در این دوره همه از من انتظار داشتند که مدال بگیرم که خوشبختانه این اتفاق هم افتاد. از حمایت‌های شهرام هروی سرمربی تیم ملی تشکر می‌کنم که به قول خودشان مرا در آب‌نمک خوابانده بودند! ایشان همین طور به من روحیه می‌داد و می‌گفت اینجا نوبت توست و باید طلا بگیری و اگر نگیری، من به کار خودم و خودت شک می‌کنم و خوشبختانه با تمرکزی که داشتم، توانستم مثل همیشه باشم. در روز مسابقه هم همین طور بودم و بهمن عسگری همیشه بودم. تنها ورزشکاری بودم که 7 مسابقه داد و حریفانی از سوئد، چین، قزاقستان، سنگال و ژاپن که همه می‌گفتند به فینال می‌رود ولی من این حریفان را شکست دادم و در نیمه نهایی هم روسیه را بردم. در فینال هم با لوئیجی بوسا از ایتالیا مبارزه کردم که آنقدر طرفدار داشت، قابل قیاس با من نبود. در سال 2014 و 2016 قهرمان جهان شده بود و در لیگ جهانی هم کلکسیونی ازمدال دارد. خوشبختانه در فینال هم او را یک بر صفر بردم و به مدال طلا رسیدم.
 پس از بازی‌های آسیایی تا این مسابقات، پروسه سنگین و فشرده‌ای را طی کردی.
ما امسال، سال پرترافیکی داشتیم. مسابقات آسیایی داشتیم  که در اردن بود. قبل از آن لیگ‌های جهانی در امارات، فرانسه، آلمان، هلند و ترکیه برگزار شد، بعد از آن هم بازی‌های آسیایی و مسابقات جهانی بود که خیلی سنگین بودند ولی با برنامه‌ریزی کادرفنی و حمایت فدراسیون و مربی بدنسازمان و مربی روانشناس‌مان دکتر حجتی که خیلی خوب بودند، توانستیم به موفقیت‌های خوبی دست پیدا کنیم.
وقتی هم روی سکو بودی و سرود ایران نواخته می‌شد، اشک در چشمانت حلقه زده بود.
دقیقاً وقتی بالای سکو رفتم، همه سختی‌هایی که در این دو سال متحمل شده بودم و خانواده‌ام و همسرم کنارم بودند، جلوی چشمم آمد و الان هم که با شما صحبت می‌کنم، دوباره یک فلش‌بک خورد و بغضم گرفته. باور نمی کنم که این سال پرترافیک تمام شده و همه این سختی‌ها با مدال خوش رنگ طلا به پایان رسیده است.
در کل هم کاراته افتخارات زیادی را در این دوره از مسابقات جهانی به دست آورد.
بله همین طور است. ما در مجموع دوم شدیم که برای اولین بار در تاریخ به دست آمد که هم در کاتا و هم در کومیته دوم می‌شویم. البته در کومیته تیمی 7 نفره برای سومین بار متوالی هت‌تریک کردیم و قهرمان شدیم. در کومیته  تیمی 3 نفره هم بچه‌ها برای اولین بار سوم شدند و آقای شهرجردی و آقا میلاد و علی زند، به مدال برنز رسیدند. واقعاً کار ما هم خیلی سخت بود. همه آمده بودند که ایران را ببرند اما ما اتحاد داشتیم و یکدل شده بودیم. سخت است که دو سال پیاپی کومیته قهرمان شود و باز هم انگیزه بماند. چون یک مقدار رسیدگی از لحاظ مالی کم شده بود.
حالا به نظر می‌رسد که یک مدال طلای المپیک باید برای تو کنار بگذاریم.
اول و مهم تر از همه سهمیه گرفتن است و بعد از آن، تمام ذهنم و وجودم را می‌گذارم تا در المپیک هم مدال بگیرم. آن هم خوشرنگ‌ترینش که طلاست.