کوشکی در گفتگو با ایسنا درباره شرایط کار تئاتر در دوران سخت کرونا سخن گفت و تاکید کرد تئاتر از بین نمی‌رود بلکه در هر دوره‌ای ممکن است تغییر شکل بدهد.
او در آغاز درباره اجرای نمایش «حظیان» در سالن «سپند» توضیح داد: تولید این نمایش حدود دو سال زمان برد نه اینکه در این مدت هیچ وقفه‌ای نداشته باشیم ولی مدام بخشی از ذهن‌مان درگیر این پروژه بود. کرونا یک سال برنامه ما را به تعویق انداخت و اگر این انتظار ادامه پیدا می‌کرد، ممکن بود گروه از هم بپاشد. به همین دلیل بعد از بازگشایی سالن‌ها تصمیم گرفتیم بیش از این منتظر نمانیم.
کوشکی در عین حال ادامه داد: البته این اجرا برای‌مان نوعی دستگرمی و تمرین است و امیدواریم بعد از عادی شدن شرایط، نمایش را بار دیگر روی صحنه بیاوریم. هرچند همین اجرا هم کامل است.
او درباره استقبال تماشاگران از این نمایش گفت: هنوز بسیاری از تماشاگران برای رفتن به تئاتر نگرانی دارند و احساس امنیت نمی‌کنند. چون وضعیت پیچیده است و طبیعتا جان از تئاتر عزیزتر است. به همین دلیل بخش زیادی از مخاطبان تئاتر ریزش کرده‌اند ولی چاره‌ای نیست چون ما نمی‌توانیم تئاتر را تعطیل کنیم.
این بازیگر با اشاره به وابستگی‌اش به تئاتر با لحنی طنزآمیز اضافه کرد: ما بدون تئاتر، بدن درد می‌گیریم! اگر مدت طولانی کار نکنیم، ممکن است خیلی چیزها را فراموش کنیم. کار بازیگر و کارگردان هم مانند کار یک طراح است که مدام باید در حال طرح زدن و تمرین باشد و دست خود را گرم نگه دارد. با این تفاوت که نقاش و طراح در خلوت خود کار می‌کند ولی ما باید در سالن و در حضور جمع کار کنیم.
کوشکی ادامه داد: ما به جز تئاتر کار دیگری بلد نیستیم. شاید درک این موضوع برای بعضی سخت باشد ولی ما در خانه‌نشینی هم افسردگی می‌گیریم. چقدر خانه بنشینم و کتاب بخوانیم و فیلم ببینیم. زندگی ما وابسته به اجرای زنده تئاتر است.
این فعال تئاتر درباره نگرانی برخی از همکاران خود بابت از بین رفتن تئاتر در دوران کرونا توضیح داد: این نگرانی برآمده از حس مالکیت است ولی به نظر من، حیات تئاتر به ما ربطی ندارد و وجود آن وابسته به ما نیست. همچنانکه نسل‌های بعدی وارد کار شده‌اند و تازه در آغاز راه هستند.
کوشکی خاطرنشان کرد: بابت نابودی تئاتر نگران نیستم چون تئاتر برآمده از همان آیین‌هایی است که در طول قرن‌های متمادی باقی مانده‌اند اما مساله امروز ما حمایت از این هنر است.
او با اشاره به اینکه تئاتر در هر دوره‌ای راه خود را پیدا می‌کند، گفت: شاید تئاتر به دلیل اقتضائات هر دوره، تغییر شکل بدهد مانند خود ما و زندگی‌هایمان که در بحران‌ها تغییر می‌کند ولی ماهیت آن از بین نمی‌رود. تئاتر همچون آینه‌ای است که آدمیان دوست دارند حتی تصویر استحاله شده خود را در آن ببینند. تصویری که گاه در تئاتر تجلی پیدا می‌کند و گاه در سینما یا دیگر هنرها.
او در پایان خواستار حمایت بیشتر از تئاتر شد و گفت: کار فرهنگی، کار یدی و دستی نیست . کاری است که با روح و روان افراد سر و کار دارد بویژه تئاتر که هنری است بسیار انسانی، ولی این هنر در همه جای دنیا نیازمند حمایت دولت‌هاست. بدون این حمایت باز هم می‌توان کار کرد ولی همه چیز سخت‌تر می‌شود در حالیکه با حمایت دولت، با مصایب کمتری کار می‌کنیم.
