علی‌رغم درگذشت میناوند در شرایط کرونایی مراسم خاکسپاری او بسیار شلوغ برگزار شد و بسیاری از همبازیا سابق مهرداد خودشان به مراسم او رساندند. در این بین یک اتفاق مهم هم در جریان خاکسپاری او رخ داد و آن هم آشتی‌کنان دو اسطوره فوتبال ایران، علی دایی و علی کریمی بود. اتفاقی که در این سال‌ها بسیاری از فوتبالی‌ها از جمله خود مرحوم میناوند منتظرش بودند و در نهایت در یک مراسم تلخ، رخ داد.
این اتفاق بزرگ که بسیار هم خبرساز شد و خوش‌حالی همگان را به همراه داشت بار دیگر این پرسش را به وجود آورد که چرا اهالی فوتبال و در کل مردم ایران تنها در شرایط عزا و زمان غم به یاد هم می‌افتند؟ مثلا اگر آن روز مراسم عروسی مهرداد برگزار می‌شد احتمالا دایی و کریمی برای فرار از مواجهه باهم اصلا در مراسم شرکت نمی‌کردند و اگر هم می‌رفتند هرگز این‌گونه رفتار نمی‌کردند. انگار تنها باید یک نفر فوت کند تا بقیه قدر یکدیگر را بدانند و اختلافات قدیمی را کنار بگذارند.
خود مرحوم میناوند هم در زمان حیاتش از این مسئله بارها رنجیده بود. او که همواره در کری‌خوانی حضور فعالی داشت بارها از سوی هواداران تیم استقلال توهین شنید ولی پس از درگذشت او تازه همه یادشان افتاد که چیزی در دلش نبوده است.
حتی هنوز کسی فراموش نکرده که هادی نوروزی چند هفته پیش از مرگش چگونه مورد حملات ناجوانمردانه هواداران پرسپولیس قرار گرفته بود ولی پس از فوت ناگهانی‌اش یک شبه تبدیل به یک چهره محبوب برای پرسپولیسی‌ها و حتی استقلالی‌ها شد.
مهرداد میناوند رفتنی شد و قطعا او آخرین درگذشته جامعه فوتبال نخواهد بود اما درسی که اتفاقاتی چون درگذشت میناوند می‌دهد این است که چه خوب می‌شود اگر فوتبالی‌ها تا وقتی فرصت تمام نشده قدر هم را بدانند و به خاطر مسائل پوچ یکدیگر را نرجانند.
