کمبود پروتئین، که هیپوپروتئینمی نیز نامیده می‌شود، معمولاً با مصرف کم پروتئین در خون مرتبط است. این وضعیت حدود ۱ میلیارد نفر را در سراسر جهان درگیر می‌کند.
کمبود پروتئین می‌تواند طیف وسیعی از علائم را ایجاد کند، که بسته به شدت کمبود ممکن است متفاوت باشد.
در موارد خفیف کمبود پروتئین دارای علایم زیر است:
- هنگامی که بدن سعی در تحریک دریافت پروتئین دارد اشتهای بیشتری به پروتئین افزایش می‌یابد.
- ضعف
- خستگی
علائم یک مورد متوسط کمبود پروتئین عبارتند از:
- تحلیل رفتن عضلات که به آن آتروفی عضله نیز گفته می‌شود.
- کم پشتی مو‌ها
- ناخن‌های شکننده
- پوسته پوسته شدن
- نفخ معده
- نارسایی کبد
- پوستی که شکافته می‌شود
- رشد کوتاه مدت
- استخوان‌های متخلخل ضعیف و نازک
میزان پروتئین مورد نیاز به سن، سلامتی و سطح فعالیت شخص بستگی دارد. برخی از افراد – مانند ورزشکاران – ممکن است به پروتئین بیشتری نیاز داشته باشند. یک متخصص تغذیه ثبت شده می‌تواند به شما کمک کند تا میزان پروتئین مورد نیاز خود را بر اساس سبک زندگی منحصر به فرد و سابقه سلامتی خود تعیین کنید.
کسانی که بیشتر در معرض کمبود پروتئین هستند عبارتند از:
- بزرگسالان بالای ۷۰ سال
- گیاهخواران
تا زمانی که آگاهانه پروتئین کافی از منابع گیاهی دریافت می‌کنید، در معرض خطر کمبود پروتئین نخواهید بود.
اگر علائم کمبود پروتئین مانند خستگی غیرقابل توضیح یا تغییر در مو، پوست و ناخن‌های خود را مشاهده کردید، باید به پزشکی مراجعه کنید که آزمایش پروتئین پلاسما را برای تأیید کمبود پروتئین و رد سایر علل انجام دهد.
کمبود پروتئین معمولاً با افزایش مصرف روزانه پروتئین یا درمان یک اختلال اساسی درمان می‌شود. یک فرد بالغ سالم به طور کلی می‌تواند حداکثر ۲ گرم در کیلوگرم پروتئین در روز مصرف کند.
مواد غذایی حاوی پروتئین شامل موارد زیر است:
- آجیل و دانه‌هایی مانند بادام، پسته، بادام هندی، و دانه‌های کتان
- حبوبات، مانند عدس و لوبیا
- تخم مرغ
- غذا‌های دریایی، مانند ماهی یا میگو
- مرغ یا بوقلمون
- محصولات لبنی، مانند ماست یونانی یا پنیر
