رضا رویگری: وقتی مردم کشورم شاد نیستند از زندگی راضی نیستم

به گزارش جام جم، رضا رویگری سال‌ها پیش در بحبوحه انقلاب سرود به یادماندنی «الله الله» را خواند که هنوز هم جزو خاطرات نسل اول و دوم انقلاب است. او در سال‌های اوج و فعالیتش در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ با تعدادی از مشهورترین و بهترین فیلمسازان، چون داریوش مهرجویی، ساموئل خاچیکیان، داوود میرباقری و سیروس الوند همکاری کرد و این روز‌ها با وجود اینکه چند سال پیش سکته سختی داشته، اما همچنان پیگیر فعالیت‌های بازیگری اش است.
 
این بازیگر در شروع ۷۴ سالگی از حال و هوای این روزهایش می‌گوید: در این روز‌ها از زندگی راضی نیستم. چون مردم کشورم با انواع و اقسام مشکلات دست به گریبان هستند. وقتی مردم کشورم شاد نیستند، منی که برایشان کار می‌کنم هم شاد نیستم. دلم می‌خواست همگی در آرامش و رفاه می‌توانستیم کنار هم زندگی و کار کنیم.
 
رویگری درباره وضعیت جسمانی اش توضیح می‌دهد: بعد از سکته مغزی که داشتم روز‌های بسیار سختی را گذراندم تا به مرور کمی بهتر شدم. دکتر برایم هفته‌ای سه روز فیزیوتراپی تجویز کرده و اگر بتوانم درمانم را مرتب انجام دهم بهتر هم خواهم شد.
 
او که این روز‌ها مشغول بازی در سریال اپیزودیک «المپیادی ها» به کارگردانی حسن حجگذار است، درباره این سریال یادآور شد: این سریال از چندی پیش در مشهد و روستای اخلمد مقابل دوربین رفته است. این سریال قصه تازه‌ای دارد که مطمئنا مردم آن را خواهند پسندید. برای فیلمبرداری این مجموعه دائم به مشهد رفت و آمد می‌کنم و هرچند که کرونا آمد و شد‌ها را محدود کرده، اما مردم به قدری محبت دارند که تمام سختی‌ها برای من آسان می‌شود. هر زمان که وارد فرودگاه تهران یا مشهد می‌شوم از داخل ماشین تا داخل هواپیما لطف مردم شامل حالم می‌شود و کمکم می‌کنند.
 
رویگری با تاکید بر شیرینی زیارت حرم امام رضا (ع) در این ایام، ادامه می‌دهد: قربان امام رضا (ع) بروم که حرمش کرونا و غیر کرونا نمی‌شناسند و همیشه پر از زوار عاشق است. من هم در مشهد که بودم به زیارت امام رضا (ع) رفتم. البته در آنجا هم خادمین حرم نظارت کاملی روی رعایت نکات بهداشتی از سوی زوار داشتند و مراقب بودند که پروتکل‌های بهداشتی انجام شود.
 

بازیگر فیلم‌های سینمایی، چون «اجاره نشین ها»، «عقاب ها» و «دخترم سحر» درباره جشن تولد‌های دوران قدیم می‌گوید: آنزمان که ما بچه بودیم کسی در قید و بند جشن تولد گرفتن و کادو دادن نبود و اصلا به این حرف‌ها اعتقاد نداشتند. در آن روز‌ها هیچوقت کادوی تولد آنچنانی نگرفتم که الان در این سن به یادم مانده باشد.
 
او در پاسخ به سوالی درباره آرزویش در ۷۴ سالگی، پاسخ می‌دهد: همیشه اول برای مردم کشورم آرزو کردم و بعد برای خودم. دوست دارم مردم در آرامش و صلح باشند و خداوند به من سلامتی بدهد تا برای این مردم کار کنم و کرونا که مهمان ناخوانده دنیا شده هر چه زودتر از این مهمانی خسته شود و برود.