بررسی نمودار‌های منتشر شده این مرکز نشان می‌دهد میزان باروری کل ایران بین سال‌های ٩٠ تا ٩٨ افت و خیز‌هایی را تجربه کرده است. این شاخص در نیمه نخست دهه ٩٠ با شیب ملایمی رو به افزایش گذاشته، به گونه‌ای که از ۱.۷۵ فرزند در سال ٩٠ به حدود ٢.٠٧ فرزند در سال ٩٦ رسیده است. سپس این شاخص رو به کاهش گذاشته و در سال ٩٨ به میزان ١.٨ فرزند کاهش یافته است.
براساس داده‌های سازمان ثبت احوال کشور، تعداد ولادت‌های ثبت شده در سال ٩٠ برابر با یک میلیون و ٣٨٢ هزار و ١١٨ تولد بوده که در سال ٩٥ به یک میلیون و ٥٢٨ هزار و ٥٣ تولد افزایش یافته است، اما تعداد ولادت در کل کشور از سال ٩٥ تا ٩٨ روند کاهشی داشته و پارسال تعداد موالید به یک میلیون و ١٩٦ هزار و ١٣٥ ولادت کاهش یافته است.
الگوی سنی باروری نشان‌دهنده کاهش میزان باروری کل در همه سنین از جمله گروه‌های سنی ٢۴-۲۰ و ۲۹-۲۵ و ۳۴-۳۰ ساله در سال ٩٨ است.
این تغییر بیانگر کاهش باروری به‌ویژه در بین گروه سنی جوان است که به نوبه خود سهم بسزایی در کاهش میزان باروری کشور داشته است.
کاهش سطح باروری یکی از چالش‌های مهم کشورهاست و نگرانی‌های اقتصادی، جمعیتی (کاهش جمعیت و سالخوردگی)، ژئوپلیتیکی و هویتی، نقش زیادی در تدوین و اجرای سیاست‌های حمایت از افزایش باروری و فرزندآوری داشته است. جمهوری اسلامی ایران نیز همانند بسیاری از کشور‌های با باروری پایین، سیاست‌های جدید جمعیتی را به‌طور رسمی در ۳۰ اردیبهشت ۹۳ با ابلاغ رهبر معم انقلاب آغاز کرد.
همچنین براساس آمار، حداقل میزان باروری کل در سال‌های ۹۸- ۱۳۹۶ مربوط به استان گیلان (برای کل جمعیت) به ترتیب با ارقام ۱.۴، ۱.۳ و ۱.۱ فرزند و حداکثر آن مربوط به استان سیستان و بلوچستان با مقادیر ٣.٧، ٣.٥ و ٣.٤ فرزند است.
