اما منظور تفتیان از این‌که می‌گوید مدلینگ در راستای ورزش است، دقیقا چیست؟ خودش اینطور توضیح می‌دهد: «خیلی از ورزشکاران دنیا به خاطر محبوبیتی که در عرصه ورزش دارند و نیز به این دلیل که از استایل خوبی هم برخوردارند، راحت‌تر می‌توانند یک محصل را صحه‌گذاری کنند و در واقع بین مردم جا بیندازند که فلان محصول، محصول خوبی است.»
او در واکنش به نگرانی جامعه ورزش و دوومیدانی از فعالیت او در عرصه مدلینگ آن هم در سال المپیک می‌گوید: «به گونه‌ای برنامه‌ریزی خواهم کرد که تمرکزم روی ورزش باشد اما هیچ کس برای المپیک هیچ برنامه‌ای ندارد و من تا اینجای کار خودم برای خودم برنامه‌ریزی کردم، تمرین کردم، خیلی هم مصمم بودم و نتایج بسیار خوبی هم گرفتم اما متاسفانه نه تنها حمایتی نشدم حتی برخی با مصاحبه‌هایشان به دنبال تخریب من بودند. از طرفی کسب ورودی المپیک برای دوومیدانی اتفاق بسیار ارزشمندی است چون دوومیدانی ما در حدی نیست که همواره مدال‌آور المپیک بوده باشد. در این رشته نه سرمایه‌گذاری آنچنانی شده و نه برنامه‌ریزی آنچنانی. پس صرف کسب سهمیه المپیک کار ارزشمندی است. در چنین شرایطی من هم گفتم اگر واقعا برنامه‌ای نمی‌دهند، من هم به تنهایی نمی‌توانم برای المپیک آماده شوم. با خودم گفتم اگر امکانات المپیکی در اختیار من قرار گرفت که تمرین می‌کنم چون مصمم هستم که در المپیک بهترین نتیجه ممکن را بگیرم. اما اگر کسی به فکر المپیک نیست و مسئولیتی هم برعهده نمی‌گیرد، من هم به تنهایی هیچ کاری نمی‌توانم انجام دهم.»
تفتیان اما بهترین نتیجه در المپیک را صعود به فینال می‌داند و نیم‌نگاهی هم به سکو دارد: «هدف‌گذاری من صعود به فینال المپیک توکیوست. چه بسا ممکن است با غیبت کریستین کلمن، یوسین بولت، یوهان بلیک و با توجه به افت رکوردی ورزشکاران به خاطر شیوع کرونا، اتفاقات بهتر نسبت به صعود به فینال المپیک رخ دهد چون نفراتی که به فینال المپیک راه پیدا می‌کنند، واقعا هم‌سطح هم هستند و در آنجا دیگر این صدم ثانیه‌هاست که سکونشینان المپیک را مشخص می‌کند.»
وقتی به او می‌گوییم پس نیم‌نگاهی هم به کسب سکوی المپیک در توکیو دارید، موضوع را تایید می‌کند: «چراکه نه. در المپیک بهتر رقابت را می‌توان انجام داد اما به شرطی که حمایت‌ها واقعی باشد.»
