بی‌باک: خبرهای خوبی از ورزش، با زمزمه‌های مهاجرت به گوش نمی‌رسد

مهدی بی‌باک ،  در خصوص حضور در آمریکا و اینکه قصد بازگشت به ایران را دارد یا نه، اظهار داشت: با توجه به اینکه کرونا تمام فعالیت‌های ورزشی در دنیا را تحت تاثیر قرار داده، فعلا در آمریکا ماندگار هستم تا این وضعیت درست شود و بعد تصمیم بگیرم به ایران بازگردم یا ادامه فعالیت خود را در اینجا ادامه دهم.

وی در خصوص همکاری با فدراسیون تکواندو آمریکا گفت: نحوه تشکیل و تمرین تیم ملی آمریکا با ایران متفاوت است. در آمریکا در سال یک یا دو انتخابی برای مسابقات مهم برگزار می‌کنند. اردوی آنها نیز یک ماه قبل از مسابقات برگزار می‌شود و مانند ایران اینگونه نیست که کل سال در اردو باشند. تا سالیان گذشته حدود 80 درصد بازیکنان آمریکا با مربی شخصی خود به مسابقات اعزام می‌شدند، اما با انتخاب پائول گرین انگلیسی در یک سال و نیم گذشته به عنوان سرمربی این کشور شرایط تا حدودی متفاوت‌تر شده و شکل تیم‌تر به خود گرفته است.

سرمربی سابق تیم ملی تکواندو تصریح کرد: از طرفی هر ایالت یک فدراسیون برای خود دارد و من با رئیس فدراسیون ایالت کالیفرنیا و تگزاس صحبت‌هایی برای همکاری داشتم، اما بعد از شیوع گسترده ویروس کرونا و تعطیلی تمامی فعالیت‌ها از جمله تمرینات تیم ملی تکواندو آمریکا، دیگر این صحبت‌ها ادامه‌دار نشد. منتظرم با بازگشت شرایط به حالت قبل ادامه صحبت‌ها را انجام دهیم. اصولا به هر پیشنهادی ابتدا به خوبی فکر می‌کنم و فقط چون پیشنهادی ارائه شد آن را سریعا قبول نمی‌کنم.

بی‌باک با اشاره به افت تکواندو آمریکا بعد از خداحافظی برادران لوپز گفت: خانواده لوپز یکی از پرافتخارترین خانواده های دنیاست و استیون لوپز نیز با توجه به مدال‌هایی که کسب کرده، پرافتخارترین تکواندوکار جهان است. بعد از مشکلات برادران لوپز و قطع همکاری آنها، این افت بیشتر به چشم آمد. یکی از دلایل افت تکواندو آمریکا این است که آنها مانند کشورهای بزرگ دنیا از جمله ایران، کره‌جنوبی، روسیه و انگلیس کمپ‌  برگزار نمی‌کنند و تمریناتشان به صورت مجزا برگزار می‌شود که ساختار یک تیم را ندارد.

وی در خصوص اعتراض تکواندوکاران به مبالغ پایین قراردادهای لیگ تکواندو گفت: لیگ باید جذابیتی برای بازیکن داشته باشد تا در آن شرکت کند. زمانی در هیچ ورزشی پول نبود و ورزشکاران رایگان در لیگ مسابقه می‌دادند، اما وقتی بحث معیشت بازیکن در تورم فعلی در میان باشد، نمی‌توانیم قراردادهایی با مبالغ 10 سال  ببندیم.در ابتدای لیگ تکواندو حتی مبلغ قراردادهای ما از والیبال و بسکتبال بیشتر بود، اما در حال حاضر می‌بینیم مبالغ این لیگ‌ها با تکواندو فاصله بسیار زیادی دارد و تکواندو 10 سال است که در جا می‌زند. این موضوع باعث سرخوردگی بازیکن می‌شود و ما همیشه نمی‌توانیم با ادبیاتی مانند اینکه بازیکن باید غیرت داشته باشد از آنها بخواهیم مبارزه کنند.

ملی‌پوش پیشین تکواندو ایران یادآور شد: در این میان برخی از باشگاه‌ها و مربیان نیز مقصر هستند و برای اینکه بتوانند بتوانند تیم خود را در لیگ حفظ کنند، قراردادها را پایین نگه می‌دارند. این موضوع باعث می‌شود چراغ لیگ خاموش شود. قرارداد سال 85 من 30 میلیون تومان و چیزی معادل 27 هزار دلار بود، اما در حال حاضر به بازیکنان تاپ و ملی‌پوش خود  2 هزار دلار نیز نمی‌دهیم.

بی‌باک گفت: زور مسئولان کشور فقط به ورزش می‌رسد. هر جا که نیاز به شادی، نشاط  و امیدواری مردم است، دست به دامن ورزش می‌شوند تا ورزشکاران در مسابقات المپیک، بازی‌های آسیایی و جام جهانی امید را به مردم تزریق کنند، اما زمان قدردانی به هر نحوی اجرت کار آنها را پایین می‌آوریم. این موضوع از لحاظ رفتاری و کرداری نیز درست نیست و فقط مربوط به امسال نمی‌شود. بعد از بازی‌های آسیایی بوسان، وزیر ورزش آن رفتار را با مربیان انجام دادند و با تفاوتی که میان ورزشکاران و مربیان در اهدای جوایز قائل شد صدای همه مربیان را درآورد.

وی تاکید کرد: فکر می‌کنم قانونی است که پاداش ورزشکاران بر اساس تعداد سکه باشد و هر فردی نمی‌تواند سلیقه‌ای رفتار کند و قانون تایید شده در وزارت ورزش را تغییر دهد. این قانون بر اساس تورم بر مبنای سکه به تصویب رسیده و نمی‌شود سکه‌ای که چند سال پیش 2 میلیون تومان بوده را امروز تبدیل به ریال کنیم و به ورزشکار بدهیم. اینها باعث مهاجرت و سرخوردگی ورزشکاران و کاهش انگیزه‌ها آنها می‌شود. جوایز فعلی کفاف خرج مکمل‌های سالیانه ورزشکاران حرفه‌ای را هم نمی‌دهد.

نایب قهرمان سابق جهان افزود:  متاسفانه خبرهای خوبی از ورزش کشور نمی‌شنوم و وقتی حجم مهاجرت زیاد می‌شود و در میان ورزشکاران زمزمه مهاجرت وجود دارد، اتفاق خوبی در انتظارمان نخواهد بود. در خارج از مرزهای ایران نیز البته خبر خاصی وجود ندارد که فکر کنیم برای همه ورزشکاران فرش قرمز پهن کرده‌اند، اما به عنوان کسی که ورزشکار  و مربی ملی بودم اعتقاد دارم یک قهرمان بیشتر از هر چیزی نیاز به احترام دارد.

بی‌باک تاکید کرد: اگر مسئولان به ورزشکاران ما احترام بگذارند و حتی برای کاهش جوایز آنها جلسه‌ای برگزار و صادقانه شرایط مملکت را تشریح کنند، خیلی بهتر از رفتارهای فعلی است. به ورزشکار رودررو بگوییم که پول نداریم جایزه بدهیم که البته چنین چیزی نیست. مگر چند ورزشکار قهرمان المپیک، جهان و آسیا در کشور داریم که نمی‌توانیم جایزه آنها را به درستی بدهیم؟ اگر بخواهیم برای پاداش  قهرمانان راهکار ایجاد کنیم، هزار راه وجود دارد. می‌توانیم به 10 ورزشکار فلان رشته که مدال جهانی گرفتند، بگوییم این مجموعه ورزشی شهرداری برای 2 سال در اختیار شما قرار می‌گیرد تا از آن درآمدزایی داشته باشید، اما نمی‌خواهیم از ورزشکاران به درستی قدردانی کنیم.