با اینکه فدراسیون پزشکی مجوز سفر حدادی به آلمان برای انجام عمل "خار پاشنه" را صادر کرده، اما انتقادهای زیادی نسبت به این اتفاق در رسانه ها مطرح شده؛ جوی که باعث ناراحتی قهرمان 4 دوره بازی های آسیایی هم شده است.
در شرایطی که کمتر از 9 ماه تا المپیک توکیو باقی مانده و حدادی هفته آینده باید پای خود را به تیغ جراحان بسپارد، دقایقی به بهانه اتفاقات ماههای اخیر با او همکلام شدیم. در ادامه مشروح صحبت های احسان حدادی را در گفت و گو با "ورزش سه" می خوانید.
پیش همان پزشکی آمدم که قبلا جراحی ام کرده بود
هم اکنون در آلمان هستم. چند هفته قبل قرار بود به اینجا بیایم که به خاطر قوانین مربوط به دوره کرونا در فرودگاه به مشکل خوردم. این بار هم که به اشتوتگارت رسیدم، بعد از انجام آزمایش به من گفتند تمرینات سنگین و روزانه 3، 4 ساعتی را انجام بده تا هفته آینده عمل جراحی انجام شود. باید روی پایم فشار بیاورم تا بفهمند که چه نقطه هایی مشکل دارد. همان پزشکی که قبلا زانو و کتف مرا جراحی کرده بود، این بار هم پای مرا عمل خواهد کرد. او از پزشکان خوب ورزشی به ویژه در حوزه دوومیدانی است.
اشتوتگارت برایم خوش یمن است
اینجا در شهر اشتوتگارت امکانات برای من فراهم است و سالن وزنه و زمین پرتاب در دسترس من قرار دارد. من خاطرات زیادی از این شهر دارم. قبل از المپیک لندن هم اینجا تمرین می کردم و برای شرکت در دایموند لیگ هم اینجا پایگاه تمریناتم بود. در کل برای من شهر خوش یمنی است چون عمل دست و پایم اینجا انجام شد و بعد از آن توانستم به ورزش برگردم و مسابقه دهم.
فکر می کنند "خارپاشنه" مثل "زگیل" است!
چند ماهی است که درگیر مصدومیت پایم هستم. برخی شاید نمی دانند اصلا مصدومیت من چیست و به خاطر کمبود اطلاعات اشتباه قضاوت می کنند. حتی شنیدم که برخی گفتند خارپاشنه مثل زگیل است! خار پاشنه یک استخوان اضافه است که در پاشنه درمی آید و درد شدیدی هم دارد. حتی راه رفتن را هم برای هر کسی مشکل می کند، چه برسد به تمرین. حالا حساب کنید با این استخوان اضافه که برای من در هر قسمت پایم درآمده، کفش پرتاب هم می پوشم که خیلی محکم و سفت است. این موضوع باعث تحریک این استخواه ها و رشد آن ها می شود.
گفتند حدادی دلارهای کشور را هدر می دهد!
بعد از اینکه این مشکل برای من به وجود آمد، با کمیته ملی المپیک جلسه گذاشتیم و صحبت کردیم. این موضوع به 3.5 ماه قبل برمی گردد. اگر آن موقع اعزام می شدم و عمل را انجام می دادم، الان دوره ریکاوری ام هم تمام شده بود و الان برای المپیک آماده می شدم. آنجا از من پرسیدند قبلا کجا عمل کردی که گفتم آلمان. قرار شد به آلمان بروم، اما برخی به خاطر خصومت شخصی به این موضوع بد پرداختند و گفتند برای چه به آلمان می روی؟ مگر کسی در این چند سال به جز من در آلمان جراحی نکرده بود؟ مرا جلو مردم قرار دادند و گفتند حدادی دلارهای کشور را هدر می دهد!
من "بچه پررو"ی ورزش ایران هستم!
اگر پول های ورزش برای احسان حدادی خرج نشود، برای چه کسی خرج شود؟ بالاتر از ورزشکار هم مگر در دنیا داریم؟ چه کسی می تواند در آسیا، جهان و المپیک پرچم ایران را به اهتزاز در بیاورد؟ ما در ایران یک نفر را هم که در رشته سخت دوومیدانی داریم، می خواهیم خرابش کنیم. البته دیگر کسی نمی تواند مرا خراب کند. مرا قبلا خراب کردند و من بازهم توانستم برگردم و قهرمان شوم. من "بچه پرروی" ورزش ایران هستم. نه اینکه بی ادب باشم. بلکه همه ضررها را به جان خریدم تا در ورزش موفق باشم. به خاطر ورزش هم خیلی چیزها را از دست دادم. 35 ساله هستم و نه ازدواج کردم و نه بیزنسی برای خودم دارم.
یک نفر می گفت روی پایت خیار بگذار!
متاسفانه داستان خارپاشنه را برای مردم بدجلوه دادند. یکی در فرودگاه مرا دیده بود و می گفت خیار روی پایت بزار، درست می شود! می گویند به آلمان نرو چون خودشان آرزویشان رفتن به اروپاست. خیلی از افراد را دیدیم که در سال های اخیر با تیم های مختلف به اروپا آمدند و پناهنده شدند. احسان حدادی در این سال ها آنقدر سفر رفته که نیازی ندارد به سفر برود و جایی را ببیند. بهترین جایی که من می توانم تمرین کنم، ایران است. باور کنید سالی که مک ویلکینز به کیش آمد و اردو زدیم، یکی از بهترین اردوهای من بود. در ایران همه مرا می شناسند و به من احترام می گذارند، چرا باید اصرار کنم به کشور دیگری بروم تا سختی بکشم؟
برخی از پزشکان هم بیشتر می فهمند!
متاسفانه یکسری از دوستان برای پزشکان هم تصمیم می گیرند. سوالم این است این دوستان چرا نمی روند خودشان کلینیک بزنند؟ بالاترین نهاد تصمیم گیرنده برای آسیب دیدگی ورزشکاران فدراسیون پزشکی وزشی است. سرپرست فدراسیون شورای پزشکی تشکیل داد و به این نتیجه رسیدند که احسان حدادی برای جراحی به آلمان برود، اما یکسری انگار از پزشکان هم بیشتر می فهمند! من گفتم تضمین می خواهم و این یک موضوع منطقی است. اگر فردا روز من نتوانم ورزش کنم، خودم را سرزنش خواهم کرد. مگر ورزشکارانی نداشتیم که داخل ایران عمل کردند و دیگر نتوانستند برگردند؟ نمی گویم پزشکان ایرانی خوب هستند یا بد؛ موضوع این است که وقتی یک ورزشکار به یک پزشک اعتماد دارد، نباید جلوی آن را بگیریم.
من به آلمان نمی آمدم، 5 طلا بیشتر می گرفتیم؟
مشکل ورزش ما واقعا 200 میلیون است؟ یا اگر من به آلمان نمی آمدم، ورزش ایران با این پول 5 طلای المپیک بیشتر می گرفت؟ نمی دانم این خوشبختی یا بدبختی من است که به غیر از من کسی را در دوومیدانی نداریم که درباره اش حرف زده شود. آنقدر خوب هستم که در 35 سالگی هم همچنان همه خبرها پیرامون من است.
دو روز بعد از جراحی استارت می زنم
بعد از جراحی هفته آینده باید دو، سه هفته ای را با عصا راه بروم. بعد از 8 هفته می توانم تمرینات قدرتی ام را شروع کنم. البته طبق صحبتی که با پزشکم داشتم، از دو روز بعد از جراحی می توانم تمرینات بالاتنه ام را آغاز کنم. من تجربه جراحی زیاد دارم و بابت بازگشتم به تمرینات و مسابقات اصلا جای نگرانی نیست. تمام سعی ام را می کنم که خوب تمرین کنم و بتوانم زودتر تمریناتم را با مک ویلکینز آغاز کنم.
با تکرار رکوردهای خودم مدال المپیک می گیرم
نمی دانم چطور برخی می گویند حدادی شانسی برای گرفتن مدال در المپیک ندارد. آدم به دشمنش هم دو درصد شانس می دهد. اگر دانیل استال 71 متر پرتاب کرده، سال قبل و دو سال پیش هم چنین رکوردهایی داشته است. اما شما نگاه کنید قهرمان مسابقات جهانی قطر 67 متر پرتاب کرد. من به شما قول می دهم پرتاب بین 66.5 تا 67.5 در المپیک مدال می گیرد. المپیک فقط یک مدال ندارد که بگوییم برای فلان ورزشکار کنار گذاشته اند. من همیشه با عملکردم نشان دادم که چقدر توانایی دارم. هر زمان که آسیب دیدگی نداشتم، رکوردهای خوبی ثبت کردم. سال قبل رکورد 68 متر پرتاب هم داشتم.
به منتقدانم بگویید فعلا قصد خداحافظی ندارم
در این مدت هم هر انتقادی شده، بیشتر به من انگیزه داده و به نوعی برای من تبلیغات مجانی است! از کسانی که انتقاد کردند، تشکر می کنم. همیشه می گویند تبلیغات حاشیه ای بیشتر نتیجه مثبت دارد! این را هم به آن ها بگویم که حدادی با وجود انتقادهای شما الان در آلمان است و هفته آینده هم جراحی می کند و به ایران برمی گردد. فعلا هم قصد خداحافظی ندارد! تا زمانی که یک نفر از ایران نیست که در آسیا برود و مدال طلا بگیرد، من هستم. دو بار در این 20 سال من به آسیایی نرفتم و طلا نگرفتیم. اگر هم ورزشکار دیگری باشد، جای مرا تنگ نمی کند چون در رشته ها 4 نفر از یک کشور می توانند در المپیک باشند. اینطور هم نگویند که فقط برای حدادی هزینه شده. در همین یک سال اخیر ببینید که برای چه ورزشکارانی هزینه شده و نتیجه اردوهای آن ها چه بوده.
مربی آمریکایی فعلا رفاقتی کار می کند
من با مربی آمریکایی ام در ارتباط هستم. اتفاقا دو شب قبل با او صحبت کردم و برنامه تمرینی هم به من داد. البته فعلا او بدون قرارداد و به نوعی رفاقتی با من در ارتباط است. با آقای صیامی، رییس جدید فدراسیون هم تلفنی صحبت کردم و هر زمان به تهران بگردم باید با او جلسه بگذارم و مفصل حرف بزنیم. به هر حال سال المپیک است و باید برنامه ریزی درستی داشته باشیم. صیامی خودش دوومیدانی کار بوده و شناختی خوبی از این رشته دارد. از طرفی او به خاطر حضور در فدراسیون با اکثر ورزشکاران رفیق است که این کارش را راحت تر می کند.
