در کودکی هر وقت در آسمان ، ستاره ای با فروغی زیبا، شتابان میگذشت، نمیدانستم بسوی مرگ رفته است؛ چون مرگ ستاره برایم معنا نداشت.
در آن لحظه فقط در خیال خوش کودکیم به حقیقت افسانه ای دلخوش و خوشحال بودم که در آن لحظه هر آنچه آرزو کنم حقیقت خواهد یافت.
به یاد دارم تنها آرزویم این بود که هیچگاه مرگ مادر و پدرم را نبینم و اگر آنروز فرا رسد من در جهان نباشم.
امروز میفهمم که مرگ یک ستاره فقط در آینه خیال کودکی زیباست و باورهایی که به اعتماد گفته های بزرگان در ما نقش میبندد، شاید حقیقت نخواهند داشت.
امروز خورشیدم، ستاره پر فروغم، چون شهابی در آسمان زندگیم خاموش شد و رفت.
ایکاش مرگ ستاره حقیقت نداشت و آرزوها همیشه رنگ حقیقت می یافت و من نبودم و مرگ ستاره ام را نمیدیدم.
اگرچه او همیشه در دل تاریخ زنده است و جاویدان.
