دوچرخه سوار با استعداد کشورمان در بازی های آسیایی جاکارتا نتوانست از سکوی چهارم فراتر برود. محمد گنج خانلو، جوان‌ترین عضو تیم دوچرخه سواری ایران بود اما با وجود سن کمی که داشت، نتیجه خوبی در دوچرخه سواری پیست گرفت که می توان گفت امیدها را در این رشته زنده کرد. به همین خاطر با این دوچرخه سوار جوان که فاصله زیادی تا مدال بازی های آسیایی داشت، گفت‌وگو کردیم و شرایط و انتظاراتش را جویا شدیم. اين مصاحبه را در ادامه پي مي‌گيريم.
سطح مسابقات جاکارتا چطور بود؟
رشته اومینیوم چون یک رشته المپیکی است، بدون شک در بازی های آسیایی سطح بالایی داشت. دوچرخه‌سوار هنگ کنگی نفر پنجم رنک دنیاست یا دوچرخه سوار قزاقستان چندسال پیش نفر اول این رنکینگ بوده است. سه دوچرخه سوار المپیکی در این مسابقات حاضر بودند؛ بنابراین وقتی چنین نفراتی حضور داشتند ، نمی توانیم بگوییم کیفیت خوبی نداشته است.
امیدهایی برای مدال گرفتن شما وجود داشت و حتی در ابتدا نیز نتایج خوبی گرفتید اما چرا این اتفاق نیفتاد؟
رشته ما بسیار سخت است و برای موفقیت در آن باید مسابقات زیادی را پا زده باشید. من تجربه زیادی نداشتم و به همین دلیل نتوانستم انتظارات را برآورده کنم. من و امثال من مانند غنچه ای هستیم که اگر به شکوفایی نرسیم، نمی‌توان گفت تقصیر خودمان است. باید به مسابقات زیادی برویم تا تجربه زیادی به دست بیاوریم. من از نظر بدنی چیزی از حریفانم کم نداشتم اما اینکه چرا آن ها بهتر از من نتیجه گرفتند را باید از کارشناسان دوچرخه سواری کشورمان بپرسید.
به نظر خودت چرا حریفان نتایج بهتری گرفتند؟
به نظر خودم فقط به خاطر تجربه پایین. دوچرخه‌سواری که جلوی من بود از ابتدای سال 2018 در 13 تورنمنت جهانی اومینیوم پا زده بود اما من تنها در سه تورنمنت شرکت کرده بودم که یکی از آن ها قهرمانی کشور بود.
ماجرای ارز دولتی روی کار شما چقدر تاثیر خواهد گذاشت؟
رشته ما به گونه ای است که حتی اگر به مسابقات بین‌المللی نرویم نیز به ارز دولتی نیاز داریم؛ چرا که تهیه لوازم و امکانات خرج زیادی روی دست ما می گذارد. به عنوان مثال کفشی را که امسال از آن استفاده کردم، 400یورو خریده بودم که این قیمت برای زمانی است که یورو چهارهزار تومان بود. سال بعد این کفش کهنه شده و خرید کفش جدید غیرممکن خواهد بود. لوازم و تجهیزات ما نیز در داخل تولید نمی‌شوند یا اگر تولید بشوند، کیفیت لازم را ندارند. هنوز در مورد مسابقات بین المللی یا آسیایی صحبت نکرده ام و فقط بحث لوازم است! ارز دولتی را برداشته و خیال ما را راحت کرده اند!
برای تهیه لوازم، کمکی از سوی فدراسیون به شما می شود؟
برای مسابقات به ما تجهیزات می دهند و خداراشکر حداقل این موضوع در رشته ما خوب است. به جز پاورمتر همه چیز را مانند طوقه یا دوچرخه داریم و شرایط در این مورد خوب است.
وضعیت درآمدی شما چگونه است؟
از فدراسیون که در آمدی نداریم اما از قراردادی که با تیم ها می بندیم، درآمد داریم. به عنوان مثال من برای تیم سپاهان پا می زنم و برای مسابقات خارجی نیز با تیم پیشگامان هستم. اما متاسفانه اکنون 6ماه است که دریافتی نداشته ام و هرچه خرج می کنیم از قبل است.
مسابقات داخلی چگونه است؟
راضی کننده نیست. در سه ماه اول سال مسابقه ای نداشتیم؛ در حالی‌که در اروپا خیلی پا می زنند. مسابقات ما بیشتر نزدیک به مسابقات قهرمانی آسیا در زمستان برگزار می شود. وضعیت من به مراتب از سایرین بهتر است. من در این مدت در اردو و درگیر بازی های آسیایی بودم اما دوچرخه سواران دیگر در این مدت در خانه بودند!
آیا پیشنهادی از کشورهای خارجی داشته‌اید که برای آن ها رکاب بزنید؟
پیشنهاد در حال حاضر هم هست اما رفتن به کشورهای خارجی سخت است. مجبوریم با این درآمد بخور و نمیر که باید گفت اکنون بخور و بمیر شده است، کنار بیاییم! قرارداد می نویسند و مبلغ آن نیز خوب است اما پولی پرداخت نمی شود. تهیه تجهیزات برای ما مشکل بزرگی است. به عنوان مثال ساعت گارمین را من با مبلغ یک میلیون و چهارصد هزارتومان خریده بودم اما اکنون قیمت آن به چهارمیلیون و دویست تومان رسیده است! اگر این ساعت روزی خراب بشود، نمی‌دانم چگونه باید یک ساعت جدید بخرم. من اکنون این ساعت را دارم اگر کسی بخواهد امروز آن را بخرد، چکار باید بکند؟! به نظر من امروز اگر کسی بخواهد وارد دوچرخه سواری بشود باید حدود 100میلیون تومان پول داشته باشد تا بتواند تجهیزات استاندارد مانند یک چرخ تمرینی، یک جفت طوقه مسابقه ای، پاورمتر، ساعت گارمین، کفش، کلاه و... تهیه کند. فکر کنم من نفر آخری بودم که وارد دوچرخه سواری شدم و بعد از این کسی نمی تواند در این رشته فعالیت کند!
مسابقه یا تورنمنت خارجی در برنامه داشته‌اید که به خاطر شرایط فعلی لغو شده باشد؟
می توانم بگویم در طول سال همیشه مسابقه هست که بخواهیم در آن شرکت کنیم، چه در آسیا و چه در اروپا اما تیم اعزام نمی شود. حتی دعوتنامه نیز برای ما می آید. اگر بخواهیم مسابقه مهمی مانند تورآذربایجان را نام ببریم، مسابقات قهرمانی جهان بود که هشتم مهر برگزار می شود. دعوتنامه نیز داشتم اما نشد که بروم. در صورتی‌که اگر در تورنمنت‌های اینچنینی شرکت کنم، پیشرفت زیادی خواهم داشت و درواقع سکوی پرتاب خوبی برای من می شود.
با این حساب، مشکل اصلی شما این است که نمی‌توانید در مسابقات شرکت کنید.
بله. با این شرایط کار خاصی نیز از مربی ساخته نیست چرا که او نمی تواند برنامه ریزی و آنالیز خوبی داشته باشد. اصل کار ما مسابقه است. شاید برخی از دوچرخه سواران ما برای شرکت در مسابقه اشتیاق زیادي نداشته باشند اما خودم به شخصه خیلی علاقه دارم در مسابقات مختلف شرکت کنم. پیش از بازی های آسیایی فقط در مسابقات ژاپن شرکت کردم اما در همان یک مسابقه چیزهاي زیادی یاد گرفتم. مسابقات جاکارتا در واقع برای من محل کسب تجربه شد؛ درحالی‌که بقیه دوچرخه سواران برای نتیجه گرفتن آمده بودند.
با این حال به مدال نزدیک شده بودید اما چه چیزی باعث شد دست خالی بازگردید؟
اومینیوم شامل چهار رشته بود. من در رشته نخست، اول شدم. در رشته دوم بد پا زدم و اشتباه کردم که در ابتدای مسابقه خیلی فشار آوردم و به همین دلیل امتیازم خراب شد. در رشته سوم خوب جبران کردم. در رشته چهارم نیز با اینکه چهارم بودم، فاصله زیادی برای سوم شدن نداشتم و می شد به این مقام برسم اما متاسفانه زورم نرسید. بدون شک اگر تجربه بیشتری داشتم، می‌توانستم بهتر مسابقه بدهم و بهتر امتیاز بگیرم.
وضعیت باشگاه های ما در دوچرخه سواری چگونه است؟
باشگاه های ما در گذشته خوب بودند اما در حال حاضر از شانس ما که وقت مسابقه رفتن ماست، وضعیت خوبی ندارند. پیش از این تیم ها حتی در 12 مسابقه و تورهای 6-5 مرحله ای شرکت می کردند اما امسال و پارسال توری نرفته ام. در حال حاضر 6تیم کنتینانتال داریم که سرجمع نیم تا هم نمی شوند چون نمی توانند اعزامی برای مسابقات داشته باشند. فقط منتظر تور آذربایجان هستیم و برویم تا سال بعد! در جاکارتا مسابقه دادیم و بعد از آن به امان خدا هستیم تا مسابقات پيست قهرمانی آسیا در بهمن! مسابقات جاده آن نیز در اردیبهشت برگزار می شود. در حالی‌که رقیبان ما مدام در حال مسابقه دادن هستند. دومین توری که شرکت کردم، مسابقات ترکیه بود که به پیراهن امتیازی رسیدم و نفر اول شدم؛ در حالی‌که نفرات دیگر کشورها درسال 9تا10هزار کیلومتر پا می زنند وبرای‌شان هم مهم نیست که چندم می شوند. صدم می شوند، پنجاهم می‌شوند. حتی بعضی پیاده می‌شوند. فقط برای آن‌ها در مسابقه شرکت کردن مهم است. ما در سومین مسابقه بهترین نتیجه را می گیریم اما مسابقه بعدی وجود ندارد!
سطح مربیان شما در باشگاه و تیم ملی چگونه است؟
در همین حدی است که نتیجه گرفتیم. یعنی در حد همین چهارمی راضی کننده است. همان‌طور که گفتم اگر نتیجه نمی گیریم، تقصیر دوچرخه‌سوار نیست. مطمئن باشید ظرفیت ما بالاتر از این است. قول می دهم اگر کمی بهتر کار می‌کردم، راحت به مقام سومی می رسیدم. اول شدن کار بسیار سختی بود چون دوچرخه سوار ژاپنی سطح بالایی داشت اما می‌شد حتی به مقام دومی رسید. اینکه مدال نگرفتم را مربی یا فدراسیون باید جواب بدهد. من دوچرخه سوار که در مسابقه کم نمی‌گذارم. تور ترکیه برای ما خیلی بود و بابت این باید از فدراسیون تشکر کنم. حتی قرار بود که پس از آن مسابقات ما ادامه داشته باشد اما فراموش شد! برای من حتی اگر پول بلیتم را نیز بدهند، کافی است. علاوه بر کسب تجربه، می توانم با گرفتن جایزه در مسابقات مختلف درآمد خوبی نیز داشته باشم.
در المپیک 2020 نیز رکاب می زنید؟
گرفتن سهمیه المپیک شدنی است. می توانم سهمیه المپیک را بگیرم فقط باید در مسابقات جهانی شرکت کنم و سهمیه المپیک را به دست بیاورم. البته کار راحتی نیست اما شدنی است. انگیزه دارم و در سنی هستم که بهترین زمان دوچرخه سواری است. در این رشته تا 25-24 سالگی روی اوج هستید. اگر به مسابقات جهانی بروم قول می دهم سهمیه المپیک را بگیرم. تا به حال سهمیه ای در مسابقات پیست المپیک نداشته ایم و من می‌توانم این سهمیه را برای اولین بار به دست بیاورم. فقط باید فدراسیون بخواهد و من نیز قول می‌دهم با نهایت انگیزه بروم و بهترین نتیجه را بگیرم.
