وی با اشاره به انتشار نسخه قاچاق این فیلم بیان کرد: من وظیفه دارم قصه‌ای طراحی کنم، در چارچوب قانون بسازم و به صورت قانونی آن را عرضه کنم. بررسی اینکه این فیلم دانلود غیرقانونی می‌شود و نظارتی بر آن صورت می‌گیرد یا نه، نه در حیطه وظایف من است و نه توانش را دارم اما از مردم خواهش می‌کنم که این فیلم را به صورت قانونی تماشا کنند. همانطور که دوست دارند نان حلال سر سفره خود ببرند این فیلم را هم به صورت قانونی دریافت کنند و به صورت حرام نبینند.
راضی نیستم فیلمم را غیرقانونی ببینید!
محمودی تأکید کرد: «هفت و نیم» فیلم من است و رضایت ندارم که به‌صورت غیرقانونی دیده شود، دانلود غیرقانونی آن حق‌الناس محسوب می‌شود. همه چیز ما قانون دارد و برای هر کسی که بی‌قانونی می‌کند جریمه‌ای در نظر گرفته می‌شود اگر دانلود غیرقانونی آثار هم قانون و جریمه داشت، کسی این کار را انجام نمی‌داد.
کارگردان «چند متر مکعب عشق» در بخش دیگر از صحبت‌هایش درباره فیلم «هفت و نیم» اظهار کرد: من موضوعاتی را درباره دختران مهاجر می‌دیدم که احساس کردم اگر چنین فیلمی ساخته شود، خوب است. درواقع چیزی که باعث شد این قصه در ذهنم شکل بگیرد را در میان مهاجران دیدم. اپیزودی از این فیلم مربوط به قصه «شبانه» است. حدود ۲۰ سال پیش این قصه را شنیدم یعنی دختری که به همراه خانواده‌اش مهاجرت کرده ولی در بیابانی به او تجاوز شده است. همیشه با خودم فکر می‌کردم اگر روزی این دختر بخواهد ازدواج کند تکلیفش با همسرش چیست.
وی ادامه داد: اتفاقی درباره آن دختر رخ داده بود که خودش هیچ نقشی در آن نداشت. این موضوع ذهن من را درگیر کرده بود و برایش یک فیلمنامه کامل نوشتم ولی وقتی می‌خواستم «هفت و نیم» را بسازم، تصمیم گرفتم داستان «شبانه» هم یکی از هفت قصه همین فیلم باشد. یا در اپیزود «شکر» که در آن دختربچه‌ای در قمار باخته می‌شود، هم جزو قصه‌هایی بود که سال‌ها ذهن من را درگیر کرده بود. چون شنیده بودم یک مرد افغانستانی در قماری دخترش را باخته و این قصه‌ها در ذهن من رفت و آمد می‌کردند و مدام به این فکر می‌کردم که آیا می‌شود یک فیلم کامل شوند؟ در نهایت به این نتیجه رسیدم که همه آن‌ها را در یک فیلم واحد نشان بدهم.
توصیه کردند «هفت‌ونیم» را نسازم
محمودی در ادامه گفت: ابتدا به من توصیه شد که «هفت و نیم» را نسازم ولی به دلیل اینکه دوست داشتم این قصه تبدیل به فیلم شود، دوستانم را مجاب کردم تا اجازه بدهند آن‌را بسازم از همین رو قرار شد فیلم در «هنر و تجربه» اکران شود و پروانه ساخت ویدئویی هم دریافت کرد. به هر حال همه تلاشم این بود که یک فیلم صادقانه درباره حریم خصوصی افراد بسازم نه بحث تجاوز.
کارگردان «هفت‌ونیم» تأکید کرد: همه هدفم این بود که بگویم آدم‌ها حریمی دارند و اگر به آن حتی نگاه نابجایی کنید آن حریم را نقض کرده‌اید. هرچند ممکن است برخی من را متهم کنند که در «هفت و نیم» زن‌ها قربانی یک نگاه مردانه شده‌اند اما من به این موضوع اعتقادی ندارم. هدفم اصلاً این نبوده است، بلکه تمام هدفم این بود که بگویم آدم‌ها حریمی دارند و باید به آن احترام گذاشته شود.
هرچند ممکن است برخی من را متهم کنند که در «هفت و نیم» زن‌ها قربانی یک نگاه مردانه شده‌اند اما من به این موضوع اعتقادی ندارم. هدفم اصلاً این نبوده است، بلکه تمام هدفم این بود که بگویم آدم‌ها حریمی دارند و باید به آن احترام گذاشته شودوی با اشاره به اپیزودیک بودن «هفت و نیم» مطرح کرد: من حسم این بود که هر کدام از قصه‌ها کارکرد مستقل خود را دارند که در یک کل تعریف می‌شوند. معتقد نیستم که ممکن است بعد از چند اپیزود دستم برای مخاطب رو شود مثلاً جایی حس کردم که بد نیست قصه دختری را روایت کنم که سال‌ها دوست دارد نزد پزشک برود، تغییر جنسیت بدهد و به گونه‌ای دیگر زندگی کند بنابراین حتی به این فکر می‌کردم که همه قصه‌ها باید درباره یک مساله واحد باشد.
کارگردان «مردن در آب مطهر» اظهار کرد: قصه دختر ترنس، جدا از قصه‌های دیگر «هفت و نیم» نیست و در ادامه مساله رعایت حریم است. اگر پدر و مادر این دختر می‌پذیرفتند که او هم حریمی دارد و درباره مساله‌اش با او صحبت می‌کردند، دختر این موضوع را تا زمان فرا رسیدن مراسم ازدواج پنهان نمی‌کرد.
محمودی مطرح کرد: دوست دارم مخاطبان این فیلم را ببینند و درباره‌اش فکر کنند چون ممکن است ما به صورت ناگهانی و ناخودآگاه در رفتارهایمان مرتکب اعمالی شویم که خودمان متوجه‌اش نباشیم ولی آن رفتار می‌تواند یک عمر زندگی یک فرد را تحت‌الشعاع قرار بدهد. به نظرم «هفت و نیم» تلنگری به انسان‌هاست که به حریم همدیگر احترام بگذارند. این حریم می‌تواند مربوط به زندگی جنسی و یا مربوط به زندگی عادی باشد اگر انسان‌ها این چنین به زندگی نگاه کنند زندگی ساده‌تر می‌شود من با همین تفکر فیلم را ساختم و پایش ایستادم.
وی درباره اپیزود ناهید اظهار کرد: قصه ناهید قصه‌ای است که چه در زمان نگارش، چه در تولید و چه حالا که در حال اکران است، دل من را می‌لرزاند و هنوز هم می‌ترسم. با روایت قصه ناهید دوست داشتم مخاطب به این فکر کند که وقتی در یک موقعیت تنها دریچه ارتباط تو با دنیای بیرون یک «در» است و این در توسط شخصی بسته می‌شود و به چنگ او می‌افتی، چقدر بی پشت و پناه می‌شوی. چه در فستیوال‌ها و چه در محافل مختلف درباره این اپیزود خیلی صحبت می‌شود حتی خیلی از مردها می‌گویند این صحنه را درک می‌کنند و این حس به آن‌ها القا می‌شود. واقعاً وقتی کسی در چنین شرایطی گیر می‌کند چه باید کند؟ دلم می‌خواهد آدم‌ها به این فکر کنند که وقتی چنین کاری با کسی می‌کنند چه بلایی بر سر جهان او می‌آورند؟ چه اتفاقی برای آن فرد و آینده‌اش رخ می‌دهد؟ این را هم باید بگویم که معتقدم در این اپیزود علیرضا کمالی و آناهیتا افشار به شکل بی‌نظیری بازی کردند، برای مثال در آن اپیزود علیرضا کمالی یک نقاش است که هیچ خشونتی در او نمی‌بینید ولی همه چیز را حس می‌کنید.
محمودی در پایان درباره اکران «مردن در آب مطهر» گفت: تا پایان سال منتظر می‌مانم تا ببینم چه اتفاقی رخ می‌دهد بعد درباره نحوه اکرانش تصمیم می‌گیرم البته امیدوارم شرایط بهبود پیدا کند ولی اگر وضعیت همین گونه باشد شاید مجبور شویم اکران آنلاین کنیم.
