از مشوق‌های سازمان تنظیم خانواده می‌توان به ارائه برگ تنظیم خانواده اشاره کرد که شرط اصلی جلب کمک کمیته امداد بود! به این معنی که اگر کسی مایل به دریافت کمک از کمیته امداد بود، بعد از تایید "وازکتومی و توبکتومی" از سوی وزارت بهداشت به این سازمان معرفی می‌شد! همچنین خانواده‌های کم‌بضاعت و متقاضی دریافت خدمات از کمیته امداد که 3 فرزند یا بیشتر داشته و در ضمن از قدرت باروری برخوردار باشند، باید به مراکز بهداشت معرفی تا خارج از نوبت وازکتومی یا توبکتومی شوند.
پرداخت هدیه نقدی در دوران سازندگی برای زوجینی که اقدام به "عقیم‌سازی" خود می‌کردند!
بر این اساس انجام اقدامات بازدارانه بارداری برای آقایان و خانم‌ها خارج از نوبت انجام می‌گرفت، در این راستا در صورتی که خانواده‌های زیر پوشش دارای قدرت باروری از باروری خود جلوگیری کنند (اقدام داوطلبانه برای عقیم‌سازی از سوی زوجین) 5000 ریال به‌عنوان پاداش به آنها تعلق می‌گرفت!در اولویت قرار دادن این افراد در واگذاری مسکن، وام و هزینه درمانی نیز از این جمله بود.
برای تشویق مردم به کاهش موالید از روحانیون و کارشناسان بهداشت درخواست شد تا خانواده‌ها را به اقدامات لازم ترغیب کنند؛ صدا و سیمای جمهوری اسلامی نیز موظف شد جهت ارتقاء آگاهی‌های مردمی و تامین سلامت کودکان و کل جمعیت، برنامه‌های آموزشی مناسبی را تهیه و پخش کند.
این قانون به قدری دقیق و مهندسی شده به اجرا درآمد که براساس نتایج بررسی‌های نمونه وزارت بهداشت در سال 1373 رشد جمعیت ایران 1.8 محاسبه شد! این سرعت کاهش رشد جمعیت در جهان بی‌نظیر است؛ در حالیکه نرخ باروری کشور پس از انقلاب اسلامی بیش از 6 فرزند بود.
قانون اصلاح قوانین تنظیم جمعیت و خانواده در سال 1392 به تصویب مجلس در آمد اما آثار و تبعات قانون تنظیم خانواده دامن جمعیت ایران را گرفت و کاهش جمعیت به روند بحرانی خود ادامه داد به طوری که در حال حاضر نرخ باروری کشورمان به کمتر از 1.8 فرزند تقلیل پیدا کرده است.
جدول فوق روند تغییرات کاهشی نرخ رشد جمعیت کشور را از سال 1365 تا سال 1385 نشان می‌دهد؛ این شاخصه جمعیتی در فاصله دهه 1365 تا 1375 از 3.91 به 1.47 کاهش پیدا کرده است و در حال حاضر کمتر از یک درصد است؛ این به معنی نزدیک شدن به رکود جمعیت و شروع کاهش آن است.
وقتی حتی پژوهش‌های بین‌المللی خبر از کاهش و سالمندی جمعیت در کمتر از 30 سال آینده می‌دهند، سؤالاتی پیش می‌آید که قسمت عمده آن متوجه مسئولان و سازمان‌های ذیربط است؛ چرا سیاست‌های لازم در راستای افزایش جمعیت در کشور به اجرا در نمی‌آیند؟! چرا قانون تسهیل ازدواج جوانان از سال 1384 تاکنون خاک می‌خورد؟! چرا طرح جمعیت و تعالی خانواده در هفت خوان مجلس گرفتار شده است؟! و . . .
