من در گوشه ای از جغرافیای تاریخ عشق ایستاده ام و به افق نگاه می کنم. در این جای زمان، تکیه کرده ام به درختی که تا بی نهایت ادامه دارد. درختی که ریشه هایش خرد است و صفا و ایمان. و با آن ریشه ها، شعر می نوشد و نور و شور و شیدایی. و هر لحظه، جوانه می زند، شکوفه می کند و نو می شود. زیر سایه های این درخت، می توان بهشت رضایت را تجربه کرد و مزه تک تک کلمه ها را در دهان خود برای همیشه نگاه داشت حتی اگر در وادی سکوت، خیمه زده باشی. حتی اگر زبان را فراموش کرده باشی و سرود حقیقت را تنها با چشم هایت، بخوانی. من قصد کرده ام که سلام بدهم تا سالم باشم و زیارت بخوانم تا خودم متنی برای خواندن شوم. در این سلام ساده، پروانه کوچکی بیش نیستم که از گلهای کلمات مقدس بهره می برم. ساقه های لاله های واژگون دشت غربت را می بینم که چگونه قیام قربت کرده اند؛ پس دلم می خواهد یک عمر نماز باشم. سلام می دهم، زیارتی می خوانم و نماز زیارت به جای می گذارم.
من چه گفتم: از عشق گفتم. از دانش و دانایی و راستی و کوشش. و شهادت دادم که نشانی خانه دوست را باید از نزدیک ترین کسان به دوست پرسید. من تنها با یک کوله بار پرسش آمده ام. و می دانم که این خانه، پاسخ مرا خواهد داد؛ آن هم با دانایی و راستی. اصلا افتخار من داشتن همین پرسش هاست. پرسش هایی از بدیهی های دیگران و از پرسش ها و پاسخ های دیگران. دلی که در تب و تاب پرسش باشد، باغ شیرین ترین پاسخ ها می شود.
دلم بقعه بقیع می شود. خودش گرد و غبار و را پاک می کند. خودش روضه برپا می کند. غوغایی برپا می شود. اشک و مصیبت و اندوه به هم گره می خورد. در این میان کسی به من می گوید: مواظب باش راه را گم نکنی. دانش تو باید، جانت را شکوفا کند و زندگی ات را جاودان کند، اگر جز این است جهل مرکبی است که نام علم برخود گرفته است. با من می گوید: خوب جایی آمدی، در این خانه بنشین و منتظر باشد که از آن جز نور علم بیرون نمی آید.
من نمی دانم کجا هستم؟ شاید روزی مانند بیست و پنجم شوال هستم. شاید سایه ای سیاه رنگ پوشیده ام. شاید تنها دنبال نامی می گردم تا زنده ام کند. نامی به زیبایی و شکوه صادق آل محمد(ص).
