آرامگاه عطار نیشابوری، شاعر و عارف نامدار قرن ششم و هفتم هجری، نه‌تنها یادمانی از زندگی پرفرازونشیب اوست، بلکه خود داستانی از تاریخ پرالتهاب ایران را در دل دارد. این آرامگاه که در منطقه شادیاخ، یکی از قدیمی‌ترین بخش‌های نیشابور قرار دارد، در گذر زمان شاهد تحولات بسیاری بوده است.
نخستین آرامگاه عطار در دوره غزنویان، به همت یکی از قضات و دانشمندان نیشابور ساخته شد، اما امروز جز سنگ میله‌ای قدیمی، اثری از آن باقی نمانده است. بعدها در اواخر دوره تیموری، امیرعلیشیر نوایی، وزیر برجسته سلطان حسین بایقرا، آرامگاهی درخور برای عطار بنا کرد. نوایی که نقش مهمی در شکوفایی فرهنگ و هنر آن دوره داشت، همزمان با ساخت مدرسه‌ها و کتابخانه‌ها، این بنا را نیز به یادگار گذاشت. هرچند این آرامگاه نیز در گذر زمان آسیب‌های فراوانی دید.
در دوره قاجار، والی خراسان در زمان محمدعلی‌شاه دستور بازسازی آرامگاه را صادر کرد، اما این اقدام به دلیل همزمانی با فرمان مشروطه و برکناری محمدعلی‌شاه و والی وقت، به نام قاجارها ثبت نشد. آرامگاه عطار بار دیگر در سال ۱۳۳۲، به همت انجمن آثار ملی، بازسازی شد و شکل کنونی خود را یافت.
منبع: عصر ایران
منبع: faradeed-236464
