فرادید| احتمالاً قرار نیست ما هرگز پستاندارانی خشکی‌زی به اندازه «براکیوسور» را ببینیم. پس از انقراض دایناسورها، پستانداران سراسر جهان شروع به بزرگتر شدن کردند تا جای خالی بجامانده توسط غول‌های فلس‌دار بزرگ را پر کنند؛ اما آن‌ها هرگز نتوانستند به اندازۀ دایناسورها بزرگ شوند.
به گزارش فرادید، جان گیتلمن، استاد دانشکده بوم‌شناسی دانشگاه جورجیا پس از انجام تحقیقات درباره اندازه حیوانات در سراسر جهان گفت: «در دوران مزوزوئیک، پستانداران کوچک بودند. پس از انقراض دایناسورها، پستانداران به طور قابل توجهی تکامل یافتند و بزرگتر شدند تا جایگاه‌های بوم‌شناسی که در دسترس قرار گرفته بود را پر کنند.»
گیتلمن افزود: «وجود چندین رده‌ی مختلف که به طور مستقل تکامل یافته‌اند و به اندازه‌های حداکثری مشابهی رسیده‌اند، نشان می‌دهد نقش‌های بوم‌شناسی مشابه باید توسط پستانداران غول‌پیکر در سراسر جهان پر می‌شده است. ثبات این الگو نشان می‌دهد گونه‌های جانوری تمام مناطق به محدودیت‌های بوم‌شناسی مشابهی واکنش نشان می‌دادند.»
یکی از بزرگترین موجوداتی که جای دایناسورها را پر کرده بود، پاراسراتریوم بود؛ جد باستانی کرگدن‌ها که وزن آن ۱۵ تا ۲۰ تن بود و ارتفاع آن تا شانه‌ها به ۵ متر می‌رسید. اگرچه این اندازه بسیار چشمگیر است و پستانداران خشکی‌زی امروزی را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، اما هنوز به اندازه بزرگترین دایناسورها نمی‌رسد.
حتی اگر شرایط برای رشد چنین پستانداری به این اندازه فراهم می‌بود، احتمالاً محدودیت‌هایی به دلیل زیست‌شناسی ما وجود دارد.
فلیسا اسمیث، زیست‌شناس، توضیح می‌دهد: «پستانداران موجوداتی هستند که آن‌ها را اِندوترم می‌نامند. آن‌ها دمای بدن خود را تنظیم می‌کنند. یک پستاندار با اندازه خاص ده برابر بیش از یک خزنده یا دایناسور با همان اندازه انرژی مصرف می‌کند.»
او افزود: «به بیان دیگر، پستانداران نمی‌توانند با تکامل بدن‌هایی به بزرگی بزرگترین دایناسورها داشته باشند، زیرا باید بخش زیادی از انرژی فیزیکی‌شان را مصرف کنند که از غذایی که می‌خورند تأمین می‌شود. برای نمونه، ما انسان‌ها باید دمای بدن خودمان را در حدود ۹۸.۶ درجه فارنهایت یا ۳۷ درجه سلسیوس حفظ کنیم تا زنده بمانیم. اما دایناسورها مانند خزندگان امروزی، دمای بدنشان را تنظیم نمی‌کردند و این انرژی اضافه به آن‌ها اجازه می‌داد بزرگتر شوند.»
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-233086
