فرادید| در دنیای سوپراسپرت‌ها، خودروهایی ساخته می‌شوند که اوج مهندسی، طراحی و عملکرد را به نمایش می‌گذارند. اما در این میان، برخی مدل‌ها نه‌تنها انتظارات را برآورده نکرده‌اند، بلکه به ناکامی‌های بزرگ صنعت خودروسازی تبدیل شده‌اند.
به گزارش فرادید؛ دلایل این شکست‌ها متفاوت است؛ از طراحی نامناسب، عملکرد ضعیف و کیفیت ساخت پایین گرفته تا مشکلات فنی و نارضایتی مشتریان. در این مقاله، به بررسی ۱۰ مورد از بدترین سوپراسپرت‌های تاریخ می‌پردازیم؛ خودروهایی که به جای ماندگاری در یادها به‌عنوان شاهکارهای مهندسی، به نمونه‌هایی از اشتباهات پرهزینه خودروسازان تبدیل شدند.
Weber Faster One (۲۰۰۸)
این هیولای سوئیسی وعده ۹۰۰ اسب بخار قدرت و حداکثر سرعتی بیش از ۲۶۰ مایل بر ساعت را می‌داد. فقط دو مشکل داشت: اول اینکه هیچ‌کس تاکنون واقعاً یکی از آن‌ها را نرانده (زیرا به مرحله تولید انبوه نرسید) و دوم اینکه طراحی آن شبیه نسخه‌ی کابوس‌وار تیم برتون از یک BMW Z۴ به نظر می‌رسید!
DeLorean DMC-12 (۱۹۸۱)
ظاهری شبیه یک سوپراسپرت داشت، اما عملکردش مانند یک خودروی شهری فرسوده بود. با یک موتور ۱۳۰ اسب بخاری V۶ پژو، عملکردی ناامیدکننده داشت: مدل‌های دارای مبدل کاتالیزوری مثل این ماشین، برای رسیدن به سرعت ۶۰ مایل بر ساعت، ۱۰ ثانیه زمان نیاز داشتند.
Vector M۱۲ (۱۹۹۵)
Vector M۱۲ که توسط جرمی کلارکسون به‌عنوان بدترین خودروی تمام جهان معرفی شد، در واقع نسخه‌ای با بدنه‌ی تغییریافته از لامبورگینی دیابلو بود، اما با پیچیدگی فنی در حد یک ماستودون ماقبل تاریخ و کیفیت ساختی در حد یک چادر فستیوال گلاستنبری. این خودرو به قدری ناموفق بود که در مقایسه، لامبورگینی دیابلو یک گزینه منطقی و قابل‌اعتماد به نظر می‌رسید.
Caparo T۱ (۲۰۰۷)
این خودرو با عنوان خودروی فرمول ۱ برای جاده معرفی شد و با ۵۷۵ اسب بخار قدرت، شتاب ۰ تا ۱۰۰ مایل بر ساعت را در ۵ ثانیه ثبت می‌کرد. مشکلش این بود که بیشتر اوقات اصلاً کار نمی‌کرد یا خراب بود یا در آتش می‌سوخت، یا هر سه! عملکردی آتشین، اما از نوع نامطلوب.
Panther ۶ (۱۹۷۷)
پانتر ۶ الهام‌گرفته از تایرل P۳۴ یک موتور ۸.۲ لیتری V۸ توئین‌توربو و حداکثر سرعتی بیش از ۲۰۰ مایل بر ساعت داشت، اما این ادعا هرگز ثابت نشد. دلیل این امر همچنان روشن نیست.
Ferrari ۴۰۰ (۱۹۷۶)
فراری ۴۰۰ را نباید با ۴۰۰ Superamerica دهه ۱۹۵۰ (که خودرویی عالی بود) اشتباه گرفت. این مدل یک گرند تورر بی‌کیفیت و نامعتبر بود و نخستین فراری محسوب می‌شد که به گیربکس اتوماتیک مجهز شد. این خودرو با هدف جذب مشتریان آمریکایی تنبل طراحی شده بود، اما در نهایت هرگز در ایالات متحده عرضه نشد.
Aston Martin Virage (۱۹۸۹)
این خودرو در دوران رونق اقتصادی دهه ۸۰ طراحی اما در رکود اقتصادی اوایل دهه ۹۰ عرضه شد. نتیجه‌اش چه شد؟ یک خودرو با عملکرد متوسط، کیفیت ساخت ضعیف و قیمت ۱۲۰ هزار پوندی (معادل بیش از ۲۰۰ هزار پوند امروزی)، درحالی‌که چراغ‌های جلوی آن از آئودی ۲۰۰ قرض گرفته شده بود!
Mitsuoka Orochi (۲۰۰۵)
با الهام از هوندا NSX طراحی شده بود، اما از نظر سرعت، جذابیت و مقبولیت فاصله زیادی با آن داشت. میتسوکا اوروچی با توان ۲۳۰ اسب بخار ظاهری شبیه یک ماهی داشت که انگار داشت یک فشار درونی را تحمل می‌کرد!
Lamborghini Jalpa (۱۹۸۱)
به خودی خود خودروی بدی نبود، اما لامبورگینی جالپا به‌عنوان یک جایگزین ارزان و کاربردی برای کانتاش، به همان اندازه غیرمنطقی است که بخواهید یک کوسه گیاه‌خوار باشد!
Jaguar XJ220 (۱۹۹۲)
این هیولای ۲۱۷ مایل بر ساعتی در زمان خود سریع‌ترین خودروی جهان بود، اما می‌توانست چیزی فراتر از این باشد. مشتریان برای خرید یک ابرخودروی چهارچرخ محرک با موتور V۱۲ پیش‌پرداخت داده بودند، اما در نهایت یک خودروی دیفرانسیل عقب با موتور V۶ دریافت کردند. قابل‌درک است که برخی خریداران بابت این موضوع کاملاً ناراضی بودند!
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-226357
