فکرش را هم نمی شود کرد.
مهربانی را در باغ شهر بی داد، زندان کردند. شکنجه دادند و جانش را با زهر آغشته کردند ولی با این همه، مهربانی برای همیشه مهربانی ماند.
صبر را خواستند با زنجیر و تهدید و آنچه داشتند از پا بیندازند ولی صبر، مفهوم تازه ای را خلق کرد و بدین گونه بزرگ ترین کوه از سیاه چاله های زندان، سر برآورد.
فکرش را هم نمی شود کرد که گروهی خواستند رابطه امام و امت قطع شود و گمان کردند حصارها و ظلم ها می تواند، این رابطه ها را قطع کند ولی امام، امام همه تاریخ بشریت شد.
دنباله های نمرود و فرعون، قرآن می خواندند ولی نور قرآن را می خواستند خاموش کنند در حالی که خداوند مهربانی و صبر و امامت و نور، چیز دیگری را اراده کرده بود.
اکنون قرن ها می گذرد و قبر موسی آل محمد، پناهگاه همه کسانی است که با مهربانی، برادر هستند، با صبر نسبت نزدیکی چون خواهری دارند و نام خود را در طومار مبارک امت قرار داده اند و از همه مهم تر، قلب هایش با نور می تپد، با نور امامت!
