ضربه های جنگ، ای دختر فاطمه، تو را بیش از مردان تکه تکه کرد.
سینه ات، سپر شد و زبانت، شمشیر و دستانت، علم! و بدین گونه و با تو، ای سرو همیشه سبز سالهای سخت، لشکر خداوند، پیروز شد. الله اکبر! و تو شهادت دادی که خدایی جز الله نیست!
با این همه، اندوه درد کربلا، جان تو را هم گرفت البته بعد از جانفشانی تاریخی و جانبخشی بی مثال!
زینت علی، تو صبر کردی، صبری زیبا درست مانند شهادتی زیبا!
و قبیله تو، ای زینب آل خاتم، مزین به این دو زیبایی بزرگ شده اند!
زیبایی هایی که تمام نمی شوند و خداوند زیباترین ها را دوست دارد.
آتش تنها به خیمه ها نیفتاد که سینه تو را نیز در برگرفت و سوز آن، بالاخره حرکت را از قلب زمینی تو گرفت بعد از آن که جهان را منقلب کردی و زمین شیطان را به آتش کشیدی!
در احوال ستاره ها که نگاه می کنم، می بینم: جهان در همان غروب عصر عاشورا مانده است و کهکشان عشق و ایمان به دنبال کودکان بنی هاشم، نگران است و پناهی جز تو، ای بلندترین افق شناخت و شکیبایی، ای عمه سادات ندارد!
زمان در سال شصت و یک هجری به پایان رسید و تو در نقطه انتهایی آن، ایستاده ای و می گویی: خدایا! این قربانی را از ما بپذیر! هیچ کسی مانند تو آیین قربانی را به جا نیاورده است.
آری اگر تمام زبان در واژه حسین، خلاصه شود تو را ای زیبایی شناس بزرگ، باید نخستین زبانشناس هستی، دانست. و ما رأیت الا جمیلا.
