هواداران عاصی و فوتبال عصیان زده

رویداد امروز-امیرحسین احتشامی: سکوهایی ملتهب با کوچکترین تلنگری به مرز انفجار می رسند. فوتبال ایران معمولا بیش از اینکه جذاب باشد با اتفاقات زشت و ناپسند گره خورده و مملو از حاشیه است. دیگر کمتر مسابقه‌ای در فوتبال ایران ارزش دیدن دارد اما اگر علاقه‌مند به حاشیه و داستان‌های مختلف در لیگ برتر باشید بهترین گزینه مناسبی به شمار می رود. در بسیاری از بخش‌ها نمی‌توان به فوتبال ایران نمره قبولی داد اما مهم‌ترین موضوع فعلی، فرهنگ هواداری است. ایده‌آلی که در حال حاضر بسیار از آن‌ دور هستیم. سرچشمه فرهنگ یا جاافتادن آن هم به اعماق جامعه برمی‌گردد؛ مشکلی که طی سالیان سال در مورد آن فکری نشده و طی دوره‌های آینده هم درمان نمی‌شود. در نیم فصل نخست لیگ بیست و چهارم هفته‌ای نبود که مسابقات بدون جنجال به پایان نرسد. به طور مثال هفته چهاردهم لیگ برتر مملو از اتفاقات زشت بود از توهین به شجاع خلیل‌زاده و شکستن صندلی‌ها گرفته تا فحاشی به علی علیپور در تهران. شجاع خلیل‌زاده از زمانی که با تراکتور قرارداد بسته، کمتر پیش آمده برای تیمی کری بخواند یا بخواهد با یک مصاحبه جو را ملتهب کند اما هواداران تیم‌های مختلف لیگ برتری همیشه شدیدترین شعارها را علیه شجاع استفاده کرده‌اند. در هفته چهاردهم لیگ برتر، پس از درگیری خلیل‌زاده با بازیکنان نساجی، هواداران تیم مازنی به سیم آخر زدند و شدیدترین شعارها را علیه شجاع سر دادند. این اما تنها حاشیه مسابقات نبود و برخی هواداران تراکتور هم در دقایق پایانی صندلی‌ها ورزشگاه شهید وطنی را شکستند تا شاهد صحنه‌های بسیار زشتی باشیم. اینکه آیا این فوتبال ارزش این را دارد که شاهد چنین توهین‌ها و رفتارهایی در ورزشگاه باشیم، مشخص نیست و به شکلی واضح فرهنگ هواداری در فوتبال ایران مشکل دارد. علی علیپور هم با هواداران خیبر خرم‌آباد وارد چالش شد و پس از زدن گل دوم خود که البته مردود اعلام شد، خرم آبادی‌ها را دعوت به سکوت کرد. هواداران خیبر هم پس از این اقدام علیپور شعارهای تندتری سر دادند تا جو ورزشگاه شهر قدس هم ملتهب شود. فوتبال ما می‌تواند در آرامش بیشتری کار خود را دنبال کند و تمام ارکان آن به هم احترام بگذارند اما برای رسیدن به چنین هدف والایی، فرهنگ‌سازی از همان سنین پایین لازم است. نه بازیکن داخل زمین لایق توهین است و نه در شان هوادار است که چنین الفاظی را بر سر زبان بیاورد. به هر روی این درد دوا نمی‌شود، مگر اینکه مرهم آن خودمان باشیم؛ از خودمان شروع کنیم. این که یاد بگیریم برای لذت بردن از فوتبال به ورزشگاه برویم و با تشویق تیم محبوب تنها به فوتبال فکر کنیم و بس. اما متاسفانه برخی هواداران که البته محصول همین فوتبال عصیان زده هستند تنها برای عقده گشایی به ورزشگاه می روند. طبیعی است چنین هواداران مترصد کوچکترین فرصتی می مانند تا خودشان را به بدترین شکل ممکن تخلیه کنند. این که بعد از آن چه اتفاقی خواهد افتاد و همه چیز از روند طبیعی اش خارج خواهد شد برای چنین افرادی ذره ای اهمیت ندارد. همین بی‌ملاحظگی‌ها هم نتیجه ای جز غلبه حاشیه ها بر متن نداشته و نخواهد داشت و آنچه قربانی خواهد شد فوتبال ناب است و بس.