رنو ۵ الکتریکی جدید که به‌تازگی معرفی شده، سروصدای زیادی به راه انداخته و طبق گزارش‌ها، ۵۰ هزار سفارش خرید دریافت کرده است. به همین بهانه، قصد داریم نگاهی به نسخه‌ای ناشناخته از رنو ۵ قدیمی داشته باشیم که ۵۰ سال پیش با نام رنو ۷ ساخته شد. پیش از پرداختن به این خودرو اما بهتر است ابتدا مروری بر تاریخچهٔ رنو ۵ داشته باشیم.
در سال ۱۹۶۷، توسعهٔ خودروی جمع‌وجوری در رنو آغاز شد که با نام پروژه ۱۲۲ شناخته می‌شد. مدیرعامل رنو از طراحان و مهندسان شرکت ساخت خودرویی را خواست که برای جوانان، خانواده‌های کوچک و مهم‌تر از همه، بانوان جذاب باشد.
این خودرو باید درب صندوق بزرگی مثل رنو ۴ می‌داشت ولی ظاهری مدرن‌تر و جوان‌پسندتر را ارائه می‌کرد. علاوه بر این، خودروی جمع‌وجور جدید مدنظر مقامات رنو باید به‌اندازه‌ای کوچک می‌بود که برای ترددهای شهری مناسب باشد و درعین‌حال از کابین کاربردی برخوردار باشد تا امکان سفرهای آخر هفته را برای دو نفر فراهم کند.
برای کاهش هزینه‌ها نیز این خودرو باید با استفاده از قطعات فنی مشترک با رنو ۴ ساخته می‌شد. «گاستون جوشه» رئیس طراحی وقت رنو، مسئولیت طراحی این خودرو را به جوان‌ترین زیردست خود یعنی «میشل بوئه» سپرد. طرحی که این طراح جوان ارائه کرد، آن‌قدر درست و عالی بود که صرفاً با اصلاحاتی جزئی به پایه‌ای برای پروژهٔ ۱۲۲ تبدیل شد.
رنو ۵ که در دسامبر سال ۱۹۷۱ معرفی شد، آن‌قدر با استقبال مواجه شد که رنو برای پاسخگویی به سیل سفارشات با مشکل مواجه شد. رنو ۵ ابتدا صرفاً به‌صورت هاچ‌بک سه‌در به بازار عرضه شد و بااین‌وجود، در بسیاری از کشورها فروش بسیار بالایی را تجربه کرد. بااین‌حال، چیزی که در اروپای غربی و مرکزی بسیار محبوب بود، برای سلیقهٔ اسپانیایی‌ها جذابیتی نداشت زیرا در این کشور، سال‌ها بود که خودروهای صندوقدار با سپرهای کرومی تقاضای بالایی داشتند.
البته در اصل ابتدا قرار بود در سه نسخه شامل هاچ‌بک سه‌در و پنج‌در و سدان چهاردر ساخته شود و هرچند پروتوتایپ‌های نسخهٔ سدان تا مرحلهٔ تولید پیش رفته بودند ولی در آخرین لحظه تولید آن لغو شد زیرا رنو ۵ صندوقدار می‌توانست خریداران را از انتخاب مدل بزرگ‌تر رنو ۶ منصرف کند. علاوه بر این، فقدان طراحی منحصربه‌فرد بخش عقبی نسخهٔ سدان نیز تصویر رنو ۵ را به‌عنوان یک خودروی جمع‌وجور جوان‌پسند کمرنگ می‌کرد.
بااین‌حال، ازآنجایی‌که قبلاً تجهیزات تولید رنو ۵ صندوقدار در فرانسه آماده شده بود، رنو تصمیم گرفت این خودرو را در زیرمجموعهٔ اسپانیایی خود با نام رنو ۷ برای جنوب اروپا تولید کند زیرا در این منطقه سلیقهٔ خریداران با اروپای مرکزی متفاوت بود. بدین ترتیب، در سال ۱۹۷۴ رنو ۷ با ویژگی‌های منحصربه‌فردی در بازار اسپانیا عرضه شد. در این مدل، فاصلهٔ محوری ۱۰ سانتی‌متر افزایش یافت، یک صندوق ۴۰۰ لیتری به عقب اضافه شد و طول کلی خودرو به ۳,۸۹۰ میلی‌متر افزایش پیدا کرد.
علاوه بر این، در رنو ۷ سپرهای پلاستیکی رنو ۵ که در دیگر نقاط اروپا با استقبال فراوانی مواجه شده بودند، جای خود را به سپرهای فولادی با روکش کرومی دادند. این سدان کوچک فرانسوی از یک پیشرانهٔ ۱۰۳۷ سی‌سی چهار سیلندر با ۵۰ اسب بخار قدرت استفاده می‌کرد. هرچند رنو ۷ طراحی زیبای رنو ۵ را نداشت ولی از یک جهت جلوتر از همتای هاچ‌بک خود بود. این خودرو اولین نسخه از رنو ۵ محسوب می‌شد که چهار در داشت زیرا همان‌طور که گفتیم، رنو ۵ ابتدا فقط به‌صورت سه‌در عرضه شد و نسخهٔ پنج‌در در اواخر سال ۱۹۷۹ راهی بازار شد. این یعنی چهار سال بعد از عرضهٔ رنو ۷، تازه رنو ۵ از درهای عقب بهره‌مند شد.
پس‌ازاینکه رنو ۵ در تابستان ۱۹۷۸ فیس‌لیفتی جزئی را تجربه کرد، رنو ۷ هم موردبازنگری قرار گرفت و در اواسط سال ۱۹۷۹ با پسوند GTL به بازار عرضه شد. این مدل جدید با پیشرانهٔ ۱.۱ لیتری به بازار عرضه شد که ۴۵ اسب بخار قدرت داشت. پس از ساخت ۱۵۹,۵۳۳ دستگاه، سرانجام در ژانویهٔ ۱۹۸۳ تولید رنو ۷ خاتمه پیدا کرد. هرچند برای این خودرو هیچ جانشین مستقیمی در نظر گرفته نشد ولی سدان رنو ۹ که حدود ۴ متر طول داشت و در سال ۱۹۸۱ عرضه شده بود به‌نوعی جای رنو ۷ را در بازار پر کرد.
تولید نسل اول رنو ۵ نیز در سال ۱۹۸۴ پس از ساخت بیش از ۵.۵ میلیون دستگاه به پایان رسید. بااین‌حال، رنو نسل دوم و کاملاً جدید این هاچ‌بک محبوب را در نمایشگاه پاریس ۱۹۸۴ معرفی کرد که اتفاقاً بر اساس رنو ۹ ساخته شده بود ولی در این نسل خبری از نسخهٔ سدان نبود.
منبع: خبرآنلاین
منبع: faradeed-215219
