موضوع مدیریت واحد شهری، به عنوان یک راهکار اثرگذار در توازن بخشیدن به توسعه خصوصا در کلانشهرهایی که همچنان دچار معضلات زیرساختی‌اند و این مشکلات منجر به کند شدن روند مطلوبیت خدمت‌رسانی در حوزه‌های مختلف شده است، مورد توجه و تاکید کارشناسان قرار دارد.
طی هفته‌های اخیر، مبحث مدیریت واحد شهری بار دیگر پُررنگ و منجر به واکنش‌هایی از سوی موافقان و مخالفان شده؛ موضوعی که در ابعاد مختلف قابل بررسی بوده و بارها بر ضرورت تعیین تکلیف آن تاکید شده است.
اردیبهشت سال گذشته یکی از نمایندگان مردم شیراز و زرقان در مجلس شورای اسلامی در جمع روسای شوراهای کلانشهرها اعلام کرد که " قانون مدیریت مدیریت واحد و یکپارچه شهری به عنوان یکی از مسائل روز در مجلس مطرح بوده و فرصت مناسبی است که می‌توان در این زمینه تصمیمات مناسبی اتخاذ شود." قانون مدیریت واحد و یکپارچه شهری به عنوان یکی از مسائل روز در مجلس مطرح بوده و فرصت مناسبی است که می‌توان در این زمینه تصمیمات مناسبی اتخاذ شود."
محمدحسن اسدی شهردار شیراز نیز در همان رویداد تاکید کرده بود که "فقدان مدیریت واحد یکپارچه شهری و مشخص نبودن شهرداری به‌عنوان یک نهاد دولتی یا غیردولتی دو چالش شهرداری‌هاست."
در حالیکه طی سه سال گذشته، علی‌رغم رشد بیش از سه برابری بودجه شهرداری و جهش قابل توجه تعداد، کیفیت و سرعت طرح‌های کلان عمرانی در شهری نظیر شیراز، به دلیل فقدان مدیریت واحد شهری، شاهد بروز مشکلاتی بوده‌ایم و با وجود دیدگاه‌های مثبت نسبت به اهمیت مدیریت یکپارچه شهری، عملا شاهد این تحول نیستیم حال آنکه در بحث اجرای طرح‌های عمرانی، بخشی از عوارض فقدان مدیریت واحد شهری، نمودی عینی داشته و منجر به کندی یا حتی توقف بعضی پروژه‌ها شده است.
به عنوان مثال در اجرای پروژه زیرگذر گویم که با هدف تسهیل و روانسازی ترافیک مسیر ورودی و خروجی شیراز در محور شمالغرب این کلانشهر به عنوان یکی از پر ترددترین معابر که تکمیل کننده آزادراه شاهچراغ نیز محسوب می‌شود، هیچ یک از دستگاه‌های خدمات رسان حاضر به مشارکت در جابه‌جایی تاسیسات نشدند و هزینه‌ها بر دوش شهرداری یا به واقع بر دوش شهروندان شیراز بار شد، حال آنکه امکان تامین آن از محل اعتبارات ملی وجود داشت.
در شهرها، شهروندان کاستی‌ها را به شهرداری‌ها ارتباط می‌دهند حال آنکه در برخی موارد خصوصا پروژه‌های کلان، تنها بخشی از مسئولیت متوجه مدیریت شهری است؛ یکی از این موارد معضل ایمن نبودن محور کمربندی شرق به غرب و شمال شیراز است، چالشی که بعد از فراز و نشیب‌های فراوان و با مشارکت نصفه نیمه راه و شهرسازی و شهرداری در مسیر بهبود قرار گرفت.
ناهمگونی و نبود هماهنگی در اجرای پروژه‌های عمرانی توسط دوایر مختلف اعم از آب، برق، گاز، مخابرات و .... در کلانشهرها دیگر مشکل ناشی از فقدان مدیریت واحد شهری محسوب می‌شود.
اگرچه تاثیرات منفی فقدان مدیریت واحد شهری دامنه‌ای بسیار وسیع‌تر از مباحث عمرانی داشته و دایره آن را می‌توان به عرصه‌های مختلف فرهنگی، امنیتی، اجتماعی و اقتصادی گسترش داد.
نمود فقدان مدیریت شهری به شکلی واضح در سد معابر سواره و پیاده، ایجاد یا توسعه فضاهای ورزشی، کمبود و نبود فضاهای فرهنگی، سردرگمی در فعالیت‌های اجتماعی و اقتصادی و ... را بر شهروندان به ویژه در کلانشهرها بار کرده است.
دولت چهاردهم با توجه به دیدگاه‌های توسعه‌ای و دانش‌محور حاکم بر مدیران دستگاه‌های مختلف، می‌تواند در تعامل با قوه مقننه مسیر را برای تدوین و تصویب قانونی با عنوان "مدیریت واحد و یکپارچه شهری" و تسهیل و تسریع روند اجرایی آن فراهم کند.
مدیریتی که قادر باشد در حوزه‌های مختلف انتظامی، بهداشتی درمانی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی تصمیم‌گیری کرده و بر فرآیند اجرای تصمیمات نظارتی مطلوب داشته باشد تا شاهد حرکت جامعه به سمت نظم و قانونمندی در عرصه‌های مختلف و البته پاسخگویی و شفافیت بهتر و مطلوب‌تر باشیم.
انتهای پیام
