یکی از بانوان دوومیدانی کار کشورمان سپیده توکلی است که امسال جزو باتجربه های کاروان ورزشی ایران محسوب می‌شود. این پرنده ارتفاع در مسابقات داخل سالن آسیا توانست رکوردایران را که متعلق به خودش بود، بشکند و به مقام قهرمانی برسد. در حال حاضر نیز سخت تمرین می‌کند تا در بازی‌های آسیایی جاکارتا نتیجه خوبی بگیرد. توکلی 31 مرداد به کشور اندونزی سفر می‌کند تا در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی قاره آسیا حاضر شود به همین دليل با او گفت‌وگو کردیم تا از وضعیت خودش و همچنین بخش بانوان تیم ملی دوومیدانی در آستانه یک تورنمنت مهم آگاه شویم.
در حال حاضر شرایط اردویی و تمرینات شما راضی کننده است؟
بله. خدا را شکر. اصل تمرینات‌مان را انجام دادیم و اکنون در مرحله پایانی و آماده‌سازی نهایی هستيم.
برنامه‌های آماده‌سازی مربی چگونه است؟
خداراشکر همه چیز خوب است. در شرایط روحی و جسمانی خوبی هستم و روز به روز نیز بهتر می‌شود. در دوومیدانی، هر ورزشکار مربی خودش را دارد و این مربیان تحت نظر فدراسیون هستند. در جاکارتا مربی خودم همراهم نیست اما چند مربی کنار تیم خواهند بود. از مربیانی که اعزام می‌شوند، سه نفر خارجی هستند و تنها مربی ایرانی که آنجا حضور دارد، سجاد مرادی است که مربی استقامت است و دو نفر از شاگردان‌شان در تیم حضور دارند.
تعداد سهمیه‌ها و نفرات اعزامی تیم‌ملی، حرف و حدیث‌هایی را در پی داشت. از نظر شما تصمیم فدراسیون درست بود؟
فدراسیون سعی کرد یک تیم با کیفیت‌تر را جمع کنداما اگر نظر شخصی من را بپرسید، باید بگویم چند نفر می توانستند به عنوان ورزشکار در تیم حضور داشته باشند و حتی شده برای کسب تجربه در مسابقات شرکت کند چون شاید در دوران ورزشی یک ورزشکار چنین فرصتی پیش نیاید که بتواند در تورنمنت بزرگی مانند بازی‌های آسیایی شرکت کند و مسابقه بدهد.
یعنی می‌شد ورزشکاران بیشتری اعزام شوند؟
بله. به خصوص در بخش بانوان که خیلی تلاش می‌کنند تا خودشان را به سطح مردان برسانند. در حال حاضر نیز خیلی تلاش می‌کنیم تا خودمان را به سطح رقیبان آسیایی برسانیم. افزایش سهمیه بانوان می‌توانست یک برنامه و دید حمایتی باشد.
چه ورزشکاران دیگری می‌توانستند در جاکارتا باشند و نتیجه خوبی بگیرند؟
به نظر من فرزانه فصیحی به عنوان سریع‌ترین دختر ایران، با توجه به اینکه رکوردش در 100متر نیز خیلی خوب بود، می توانست شانس حضور داشته باشد یا مهسا میرزا طبیبی که 19 سال سن دارد. او رکورددار پرش با نیزه ماست. جای پیشرفت زیادی دارد و حضورش در جاکارتا می‌توانست تجربه خوبی باشد برای دوره بعد تا در جمع مدال‌آوران کشور ما قرار بگیرد.
الهام کاکلی از 400متر به 200 متر آمد. این جا به جا شدن بین ماده ها از نظر شما باعث افت کیفی ورزشکار نمی‌شود؟
الهام کاکلی، هم در 400 و هم 200 متر کار می‌کند. در دو مسابقه اول در 400 متر شرکت کرد. اما چون مسابقات طوری بود که باید در تک ماده شرکت می‌کرد، بنابراین تصمیم گرفت یک مسابقه نیز در 200 متر شرکت کند و چون رکورد 200مترش نزدیک‌تر به ورودی بود، روی 200متر تمرکز کرد. به نظرم او می‌تواند در این ماده موفق باشد و فکر نمی‌کنم دچار افت شود.
در ماده پرش ارتفاع، رقیب جدی داخل کشور برای شما بود؟
خیر. من امسال 1.84 متر پریدم؛ در صورتی‌که رکورد بعد از من 1.75متر بود.
در مسابقات داخل سالن آسیا به مقام قهرمانی رسیدید. چقدر تفاوت بین آن مسابقات و تورنمنت پیش رو وجود دارد؟
100 در صد خیلی تفاوت دارند. برای بازی های آسیایی همه کشورها برنامه ریزی چهار ساله دارند و برای ورزشکاران‌شان بهترین امکانات را فراهم می کنند تا بهترین نتیجه را بگیرند اما بازی های داخل سالن یک مقدار متفاوت است. تعداد شرکت کننده های کمتری دارد. ضمن اینکه برخی از قهرمانان بزرگ در ماده های مختلف در این مسابقات حاضر نمی شوند چون در زمستان است و بسیاری از آن ها در فصل بدنسازی هستند .
اصلی‌ترین حریفان‌تان در جاکارتا از کدام کشورها هستند؟
به نظرم اصلی‌ترین رقیبان از قزاقستان، چین و ازبکستان هستند و از آن‌ها شناخت خوبی داریم. این سومین دوره حضور من در بازی‌های آسیایی است. در تمام سال‌هایی که در دوومیدانی بودم در همه مسابقات آسیایی شرکت کرده‌ام و بنابراین شناخت کامل از ورزشکاران دیگر کشورها در این رشته دارم.
آیا می‌توانید مدال بگیرید و رکوردی بهتر از مسابقات داخل سالن آسیا ثبت کنید؟
هیچ چیزی 100 درصد يا نشدنی نیست. امسال برای این تمرین کردم که بتوانم در جاکارتا مدال بگیرم؛ بنابراین تمام تلاشم را می‌کنم که بازهم رکورد شکنی داشته باشم و بتوانم یک مدال خوش رنگ برای کشورم به دست بیاورم.
دوومیدانی ما همیشه در بازی‌های آسیایی مدال می‌آورد، آیا امسال این مساله تکرار می شود؟
به نظر من بیشتر بچه‌هایی که انتخاب شده‌اند، شانس کسب مدال دارند. امیدوارم روزی که مسابقات برگزار می‌شود، روز بچه‌های ما باشد و بتوانند بهترین عملکرد خودشان را نشان دهند. فکر می‌کنم اگر ورزشکاران ما بتوانند رکوردهای شخصی خودشان و حتی کمی بهتر از آن را ثبت کنند، می‌توانیم به مدال برسیم.
شما جزو با تجربه های دوومیدانی هستید. بعد از مسابقات آسیایی به کارتان ادامه می‌دهید؟
بله. 100 درصد ادامه می‌دهم.
زمانش مشخص است؟
در حقیقت زمانی برای خداحافظی مشخص نکرده ام.
منظورم زمان ادامه فعالیت حرفه ای شما است. آیا المپیک 2020 جزو برنامه های شما خواهد بود؟
خیر. شرکت در بازی‌های المپیک نیازمند برنامه‌ریزی و امکانات خاص خودش است. ما در کشورمان از این مساله مقداری دور هستیم. به خصوص در بخش بانوان اما به هرحال، تا جایی که بتوانم تلاش می کنم جایگاه بهتری را نسبت به آنچه که هستم، به دست بیاورم.
چرا از حالا فکر می کنید که نمی توانید در المپیک حضور داشته باشید؟
دوومیدانی المپیک خیلی سخت است. شما باید به رکورد ورودی برسیدکه به دست آوردن آن کار آسانی نیست. مانند بقیه ورزش ها نیست که بگویید می رویم بازی می کنیم، یا می بریم یا می بازیم. حتی در بخش مردان نیز این رکورد باعث می شود تا تعداد محدودی بتوانند جواز حضور در المپیک را به دست بیاورند.
اینکه گفته می شود نسل شما، نسل طلایی دوومیدانی بانوان ایران است ، چقدر قبول دارید؟
نمی دانم چه بگویم. این لطف هموطنان ماست و همیشه به ما انرژی و انگیزه زیادی می‌دهد. به نظرم ما نسلی بودیم که خیلی جنگنده‌تر بودیم و با امکانات کم برای رسیدن به جایگاه بالاتر، خیلی بیشتر تلاش کردیم.
شاید سوال خیلی از ورزش دوستان ایرانی باشد که اگر روزی سپیده توکلی بازنشسته شد، نفر بعدی که جایگزین او می‌شود، می‌تواند افتخارات او را تکرار کند یا بهتر از آن‌ها را به دست بیاورد؟
در حال حاضر ما با نفرات دوم و سوم فاصله داریم ولی خیلی قابل پیش بینی نیست چون ممکن است ورزشکاری پیدا شود که استعداد خیلی خوبی دارد و می‌تواند خیلی سریع رشد کند و به پیشرفت برسد.
سوال این است که در پشتوانه‌سازی چقدر کار شده است؟ آیا روزی که نسل شما از ورزش حرفه‌ای کناره گیری می‌کند، نسل بعدی می‌تواند جایگزین موفقی برای‌تان باشد؟
اکنون در سطح پایه خیلی کار می‌شود. استعداد‌یابی و مسابقات در این رده به خوبی انجام می شود؛ در صورتی‌که زمان ما مسابقات نوجوانان و جوانان وجود نداشت. تنها سال آخری که در جوانان بودم، این مسابقات راه اندازی شد. با این‌حال به نظر من اصل دوومیدانی این است که فردی که وارد این ورزش می‌شود در وهله اول استعداد خوبی داشته باشد. فردی که استعداد لازم را ندارد، اگر وارد شود و بهترین امکانات و شرایط را داشته باشد، بازهم نمی‌تواند خیلی خوب رشد کند و به پیشرفت برسد. در واقع می‌توان گفت استعداد، حرف اول را می‌زند.
در بازی‌های آسیایی رکورد خودتان را دوباره می شکنید؟
امیدوارم این اتفاق بیفتد. برای این اتفاق خیلی تلاش و تمرین کردم. برای مدال گرفتن به این رکورد شکنی احتیاج دارم. هدف گذاری خودم روی مدال گرفتن است و برای خودنمایی و اینکه خودم را نشان بدهم به این تورنمنت نمی‌روم.
تعامل فدراسیون با بانوان چگونه است؟ آیا نیازهای‌تان برآورده می‌شود؟
من به شخصه با ريیس فدراسیون، دبیر فدراسیون و خانم بهزادی به صورت مستقیم در ارتباط هستم و مشکلاتم را با آن‌ها در میان می‌گذارم و خداراشکر تا جایی‌که در توان‌شان هست، کمک می‌کنند تا مشکلی وجود نداشته باشد.
ورزش بانوان در ماه‌های اخیر پیشرفت زیادی داشته است. این پیشرفت را چگونه می‌بینید؟
ما نشان دادیم که می توانیم همپای مردان مدال‌آوری کنیم و پرچم کشورمان را بالا ببریم. در واقع بیشتر به خاطر خودباوری ما بوده که پیشرفت خوبی را در ورزش بانوان می‌بینیم و به نظر من رضایت اهالی ورزش و جامعه را در پی داشته است. با این روند، توجه رسانه‌ها به ورزش بانوان نیز بیشتر شده و این مساله حمایت بزرگی برای ماست.
از نظر شما کل کاروان ورزشی ما در جاکارتا چه عملکردی خواهد داشت؟
فکر می‌کنم چه از نظر مدال و چه از نظر عملکرد می‌توانیم نتیجه بهتری نسبت به دوره‌های قبل بگیریم.
در سه دوره بازی‌های آسیایی حضور داشته اید. تفاوت این دوره با دوره‌های قبل برای شما چیست؟
در بازی‌های آسیایی گوانژو که دوره اول من بود، حضور و شرکت در این تورنمنت بزرگ برای من اهمیت داشت. در دوره قبل برای مدال گرفتن به مسابقات رفتم و تنها به خاطر یک بدشانسی مدال را از دست دادم اما در این دوره هدفم این است که با بهترین عملکردم مدال بگیرم و امیدوارم این اتفاق بیفتد.
