سامان موحدی‌راد: هفته گذشته خبر رسید که یک محیط‌بان در پناهگاه حیات‌وحش موته اصفهان هدف شلیک شکارچی‌های غیرمجاز قرار گرفته است. به دلیل بالابودن شدت جراحات، محیط‌بان علی جمشیدیان چند روز بعد از حادثه از اصفهان به تهران منتقل شد و حالا منتظر عمل جراحی مهمی در روز دوشنبه است.
بیشترین آسیب در درگیری روز یکشنبه گذشته به چشم چپ او وارد شد و البته دست، کتف و قفسه سینه او هم مجروح شد. با‌این‌حال باید منتظر روز دوشنبه و عمل جراحی ماند تا وضعیت بینایی چشم چپ این محیط‌بان مشخص شود.
شلیک سرنشینان تیبا!
مرتضی جمشیدیان، پدر محیط‌بان علی جمشیدیان از محیط‌بان‌های قدیمی و نام‌آشنای ایران است. او سال‌های زیادی از فعالیت محیط‌بانی خود را در پناهگاه حیات‌وحش موته اصفهان سپری کرده و به دلیل اهمیت حضورش و علاقه شخصی به حفظ این منطقه مهم زیستگاهی در ایران، علی‌رغم بازنشستگی همچنان مشغول حفاظت از این
منطقه است. آقای جمشیدیان در گفت‌وگو با «شرق» بیان می‌کند عصر روز یکشنبه ۲۲ مهر‌ماه گزارش‌هایی از مشاهده یک خودروی نورکش در منطقه حفاظت‌شده موته به او داده می‌شود. مأموران به یک خودروی تیبا که در مرز منطقه موته درحال تردد بود مشکوک می‌شوند و اطلاعات آن را به محیط‌بانی اعلام می‌کنند. مرتضی جمشیدیان در ادامه می‌گوید از آنجایی که خودرو درحال حرکت به سمت میمه بود، با فرزندش که در میمه ساکن بود، تماس می‌گیرد و ضمن در اختیار قراردادن اطلاعات خودرو از او می‌خواهد که تیبای شکارچیان را متوقف کند. در ادامه اما خودرو وارد میمه نمی‌شود و با تغییر مسیر به سمت کاشان حرکت می‌کند. با‌این‌حال محیط‌بان علی جمشیدیان در جاده جوشقان به کاشان به خودرو شکاچی‌ها می‌رسد و یک بار آنها را متوقف می‌کند. اما تا او از خودرو پیاده شود شکارچی‌ها دوباره فرار می‌کنند. در ادامه این تعقیب‌وگریز خودروی محیط‌بان جمشیدیان یک بار دیگر به تیبای شکارچی‌ها نزدیک می‌شود که در این مورد همراه یکی از شکارچی‌ها با بیرون‌آوردن اسلحه از پنجره خودرو به سمت خودروی محیط‌بان علی جمشیدیان شلیک می‌کند و موجب آسیب جدی به چشم، کتف و دست او می‌شود. فرمانده یگان حفاظت اداره کل حفاظت محیط زیست استان اصفهان در روز حادثه گفته بود: «فشنگ این اسلحه از نوع چهارپاره بوده و با عبور از شیشه خودرو به چشم و دست محیط‌بانی که درحال رانندگی بود، اصابت کرده است». شکارچی‌ها اگرچه فرار می‌کنند، اما یک روز بعد در قم دستگیر می‌شوند. پارک ملی و پناهگاه حیات‌وحش موته با وسعت ۲۰۵ هزار هکتار در شمال غربی اصفهان بین شاهین‌شهر و میمه، محلات، جنوب شهر نیم‌ور و گلپایگان قرار دارد و حدود ۱۳ درصد گونه جانوری قوچ و میش، کل و بز و آهوی ایرانی کشور را در خود جای داده است. این پارک به دلیل اینکه یکی از بزرگ‌ترین زیستگاه‌های آهوی ایرانی است، همیشه مورد توجه شکارچیان است و اغلب در آن اتفاقاتی از این دست رخ می‌دهد.
نگرانی بابت وضعیت بینایی چشم چپ علی جمشیدیان
علی جمشیدیان دانشجوی دوره دکتری محیط زیست است. همسرش در گفت‌وگو با «شرق» می‌گوید او عاشق محیط زیست و میراث پدرش است و همین مسئله موجب شده که هم در این رشته تا بالاترین درجه تحصیل کند و هم علی‌رغم داشتن فرصت‌های شغلی و مالی بهتر، کار محیط‌بانی را در پیش بگیرد و بتواند مسیر پدرش در حفظ پناهگاه حیات‌وحش موته را ادامه دهد. او در ادامه درباره وضعیت سلامتی محیط‌بان علی جمشیدیان می‌گوید کتف، دست‌ها و قفسه سینه او آسیب دیده است اما مهم‌ترین مسئله آسیب‌دیدن شدید چشم چپ اوست که نگرانی‌های شدیدی ایجاد کرده است. خانم بخشنده در ادامه به «شرق» می‌گوید: وضعیت فعلی بینایی او به این صورت است که با پارگی تمام لایه‌های چشم چپ مواجه هستیم و همچنین دید ایشان در حد دید نور است. با توجه به اینکه شبکیه چشم او پاره شده، پزشکان هیچ امیدواری خاصی به ما درباره بازگشت بینایی به چشم چپ ایشان نداده‌اند و حالا منتظر عمل روز دوشنبه هستیم تا ببینیم وضعیت چگونه پیش می‌رود.
محیط‌بان‌ها در نبردی نابرابر
اخبار مربوط به محیط‌بان‌ها در ایران هرازچندگاهی در رسانه‌ها با یک الگوی مشخص منتشر می‌شود. بیشتر اخبار هم مربوط به مسئله به‌کارگیری سلاح در این میان است. یا یک محیط‌بان با شلیکش جان یک شکارچی را گرفته یا مورد هدف واقع شده است. در ماجرای محیط‌بان علی جمشیدیان هم می‌بینیم که علی‌رغم اینکه شکارچی‌ها می‌دانستند پلاک خودروی آنها ثبت شده و به‌زودی دستگیر می‌شوند، باز با شلیک به محیط‌بان اقدام به فرار کرده‌اند. یکی از محیط‌بان‌ها در گفت‌وگو با «شرق» می‌گوید یکی از دلایلی که شکارچی‌ها در اغلب درگیری‌ها به محیط‌بان‌ها به‌راحتی شلیک می‌کنند برتری نفری آنها در‌برابر محیط‌بان‌هاست. در بسیاری از مناطق محیط‌بان‌ها با تعداد محدودی نیرو باید یک منطقه بزرگ را حفاظت کنند و برای همین اغلب در موقعیت‌های یک به چند در‌برابر شکارچی‌ها قرار می‌گیرند. موضوع دیگری که یکی دیگر از محیط‌بان‌ها به «شرق» اعلام می‌کند کیفیت تجهیزات است. براساس گفته این محیط‌بان اغلب شکارچی‌ها در ایران تجهیزات حرفه‌ای و فوق‌العاده‌ای دارند و این در‌برابر تجهیزات محیط‌بان‌ها که اغلب قدیمی و بی‌کیفیت است، موقعیتی نابرابر را ایجاد می‌کند. این محیط‌بان در ادامه رخ‌دادن چنین حوادثی را به عواملی چون «عدم حمایت قضائی»، «نبود آموزش‌های لازم و مناسب» و «کمبود نیرو» منتسب می‌کند. همچنین می‌گوید مواردی چون «حقوق و دستمزد پایین»، «نبود امکانات و تجهیزات مناسب هر فصل و هر استان»، «بالابودن میزان ساعات کاری نسبت به سایر ارگان‌ها»، «دوربودن از خانواده» نیز از عواملی است که می‌تواند موجب ناامیدشدن محیط‌بان‌ها از ادامه دقیق فعالیت‌شان شود. یکی از محیط‌بان‌ها در تشریح وضعیت نامناسب کاری آنها می‌گوید از آنجایی که آنها ساعات زیادی را در محیط طبیعی سر می‌کنند باید جیره غذایی داشته باشند اما مبلغ ناچیز ۷۵۰ هزار تومان برای ۱۵ شبانه‌روز به عنوان جیره غذایی به آنها تعلق می‌گیرد که به معنی هر وعده غذایی ۴۵ هزار تومان است.
منبع: sharghdaily-946211
