بزرگ ترین اندوه هستی

پیامبر خدا که رحمت برای جهانیان بود و پیامش جز آگاهی و صبر و زیبایی چیزی نبود از میان امت می رود و رفتنش، بزرگ ترین اندوه هستی را بر شانه های آفرینش می گذارد. اندوهی که بر شجاع ترین و صبورترین مردان تاریخ چون علی (ع) هم سنگین و سخت است. به قاعده خلقت، کتاب زندگی دنیایی او هم بسته می شود ولی او برای بشریت، دو یادگار ارزشمند به امانت نهاد. کتاب خدا و خاندان پاک و مطهرش. تاریخ نشان داد که امانت های پیامبر مورد بی مهری و جفا و ظلم و ستم واقع شدند. نکند ما هم به پیامبر و یادگارهای او بی مهری کنیم! ستم روا داریم و با این که نام پیروی او را بر پیشانی داریم، کار دیگری بکنیم! نکند ما جاهلیت را پیش بگیریم و از نوری که او در جهان روشن کرده است، بهره ای نبریم! آه از قبیله پرستی! قبیله های سیاسی، قبیله های اجتماعی، قبیله های شغلی و ...او مبعوث شد تا مکارم اخلاق کامل گردد و به همه انسانها بگوید: برتری تنها به تقواست.