وانت هیولا با موتور ۱۰ سیلندر

پیشرانه‌های V ۱۰ در خودرو‌های جاده‌ای خیلی متداول نیستند، ولی زمانی، دو خودروساز بزرگ آمریکا اقدام به توسعهٔ موتور‌های V ۱۰ برای جایگزینی با موتور‌های V ۸ بلوک بزرگ در پیکاپ‌های سنگین خود کردند. این یعنی حتی قبل از اینکه ب‌ام‌و، لکسوس و گروه فولکس‌واگن برای خودرو‌های پرفورمنس خود سراغ پیشرانه‌های V ۱۰ بروند، آمریکایی‌ها این موتور‌ها را به تولید انبوه رساندند.

به گزارش پدال، دوج اولین شرکتی بود که در سال ۱۹۹۱ یک پیشرانهٔ V ۱۰ بنزینی را به تولید انبوه رساند. این همان پیشرانهٔ مشهور وایپر افسانه‌ای بود. علاوه بر این، دوج به اولین شرکتی تبدیل شد که از سال ۱۹۹۴ پیشرانهٔ V ۱۰ را در سینهٔ پیکاپ‌ها هم قرار داد.

هرچند وایپر زودتر معرفی شد، اما درواقع، توسعهٔ پیشرانهٔ V ۱۰ برای پیکاپ‌های رم قبل از وایپر آغاز شده بود. این یک نیروگاه ۸ لیتری V ۱۰ بلوک چدنی بود که عضوی از خانوادهٔ موتور‌های مگنوم کرایسلر محسوب می‌شد و برای پیکاپ‌های رم ۲۵۰۰ و ۳۵۰۰ در کنار پیشرانهٔ دیزلی کامینز ارائه شد. این پیشرانهٔ قدرت بیشتری نسبت به نمونهٔ دیزلی تولید می‌کرد، اما طبیعتاً مصرف سوخت بیشتری هم دارد.

پیشرانهٔ V ۱۰ مگنوم در طول دوران تولید خود بین ۳۰۰ تا ۳۱۰ اسب بخار قدرت و ۶۱۰ نیوتن متر گشتاور تولید می‌کرد. در طول فرایند توسعهٔ این پیشرانه، توجه تیم توسعهٔ وایپر به آن جلب شد، اما چون این نیروگاه بزرگ چدنی برای استفاده در خودرویی مثل وایپر مناسب نبود، بلوک موتور توسط لامبورگینی که آن زمان در اختیار کرایسلر بود، به آلومینیومی تغییر داده شد. پیشرانه V ۱۰ مگنوم در پایان سال ۲۰۰۳ از پیکاپ‌های رم کنار گذاشته شد، ولی پیکاپ اسپرت رم SRT ۱۰ از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۰۶ با پیشرانهٔ ۸.۳ لیتری V ۱۰ آلومینیومی وایپر تولید شد.