با «مهر» به پارالمپیک پاریس نگاه کنید

به گزارش خبرنگار مهر، از بازی های پارالمپیک بسیار خوانده ایم و شنیده ایم؛ رویدادی فراگیر که «افرادی ویژه» به ماهیت آن اعتبار و منزلت می بخشند. این افراد شاید از نظام کاملا سالم سالارانه به دور باشند اما ایمان، اراده، صبر، پشتکار و استقامت شان، آنها را در اوج انسانیت و خوشبختی قرار داده که چه بسا دست بسیاری از افراد عادی از آن کوتاه مانده است.

جایی به نقل از یک فرد معلول خواندم که «وقتی خداوند من را آفرید مطمئن بود که اشتباه نکرده است. پس من چرا خودم را باور نداشته باشم»؛ بله، این نگاه منحصر فرد افراد معلول است که به آنها قدرت و نیرو می دهد تا خلاف جهت آب حرکت کنند، بدون توجه به دشواری ها و تسلیم شدن برابر محدودیت ها چون بر خلاف جسم شان، روح و باورشان اصلا اسیر این محدودیت ها نیست.

آنها با این روح و باور صیقل داده شده، گذرگاه های سخت و طولانی را می شکافند، زشتی ها را کنار می زنند و با نور و قدرت خداییِ درون‌شان، خشت روی خشت می گذارند و اینگونه به قله هایی می رسند که بعضا دست انسانی به ظاهر سالم به آن نمی رسد.

فرد معلول اینگونه زندگی می کند و در قبال برخی بهترین های نداشته، بهترین های دیگری برای خود می سازد. همین ویژگی آنها را متمایز از خیلی های دیگر کرده است. البته همین افراد معلول هم در بسیاری موارد برای زندگی و پیشبرد آن از دیگران کمک می گیرند اما همان دیگران برای ساختن زندگی خود از سبک و سیاق معلولان و انگیزه، امید و اراده و استقامت شان الگو می گیرند.

ما ایرانیان هم از این دست افراد ویژه و خاص کم نداریم، کسانی که با وجود محدودیت جسمی، شعار «ما می توانیم» را پیشه راه پُرچالش خود کرده اند و هر روز آن را برای انسان های سالم اما ضعیف معنا می کنند. ورزشکاران معلول و توان یاب مشتی از خروار این جامعه مثال زدنی هستند. کسانی که سال هاست شاهد ثبت موفقیت آنها در میادین آسیایی و جهانی هستیم و اینگونه به توانمندی‌شان ایمان آورده ایم.

گلچینی از این ورزشکاران، ترکیب کاروان ایران را در بازی های پارالمپیک تشکیل می دهند. ترکیبی با ۶۵ ورزشکار مصمم و با اراده برای اثبات دوباره توانمندی و انرژی «فرزندان ایران»، کسانی که اهل عزم، همت، بینش، شور و شعور هستند و قرار است طی ۱۱ روز با دستاوردهای شان، قصه جهان نورانی درون‌شان را روایت کنند برای من و مایی که سال‌هاست چشم می چرخانیم و هیچ نمی بینیم.

باید «فرزندان ایران» را دید اما نه با ترحم و آنگونه که دیگران می بینند، باید با «مهر» به پارالمپیک پاریس و غرور آفرینی های این فرزندان در این آوردگاه نگاه کرد؛ هم مهر دل هم مهر ما.