وجود وزغ‌های نیشکر مهاجم در شمال استرالیا، باعث از بین رفتن جمعیت تمساح‌های آب شیرین بومی این کشور شده است؛ چراکه این تمساح‌های شکارچی نمی‌دانستند که نباید از این دوزیستان سمی دوری کنند.
در سال‌های اخیر تعداد زیادی از تمساح‌های وحشی استرالیا به دلیل خوردن وزغ‌های نیشکر سمی از بین رفته‌اند و از همین رو حالا دانشمندان دست‌به‌کار شده‌اند تا با شیوه‌ای متفاوت به تمساح‌ها آموزش دهند تا به سراغ این وعده‌های غذایی مرگبار نروند؛ شیوه آن‌ها ، دادن دوزی به‌یادماندنی از غذای مسموم به تمساح‌هاست.
وزغ‌های نیشکر (Rhinella marina) در دهه ۱۹۳۰ برای کنترل آفات کشاورزی در صنعت نیشکر به استرالیا وارد شدند؛ اما با گذر دهه‌ها، به خودی خود به یک تهدید زیست‌محیطی ویرانگر تبدیل شدند و حالا با گسترش در سراسر قاره، حیات‌وحش بومی این منطقه را ویران کرده‌اند.
دراین‌بین، تمساح‌ها به‌عنوان یکی از شکارچیان بومی استرالیا، نسبت به تهدیدهای ناشی از غدد سمی وزغ که ترکیبی به نام بوفوتوکسین ترشح می‌کند، بی‌اطلاع هستند.
جورجیا وارد-فیر از دانشگاه مک کاری استرالیا دراین‌باره گفته: «خوردن این وزغ‌ها تقریباً همیشه کشنده است. این امکان وجود ندارد که تمساحی، از این وزغ‌ها تغذیه کرده و زنده بماند تا درس عبرت بگیرد که نباید از این گونه وزغ‌ها تغذیه کرد.»
البته این ماجرا درباره تمساح‌های آب شیرین (Crocodylus johnstoni) صدق می‌کند؛ لازم به ذکر است که با عبور اولین موج وزغ‌ها، بیش از ۷۰ درصد جمعیت حیوانات در برخی مناطق شمال استرالیا از بین می‌روند.
تلاش برای دور کردن جانوران از وزغ‌ها
دراین‌بین، محققان موفق شده‌اند تا به برخی دیگر از گونه‌های آسیب‌دیده استرالیا، از جمله بزمجه‌ها و کوئول‌ها بیاموزند تا از این وزغ‌ها تغذیه نکنند. آن‌ها این کار را با برداشتن غدد سمی وزغ‌ها و تزریق دوزهای غیر کشنده سم به آن‌ها انجام می‌دهند.
بدین ترتیب بزمجه‌ها و کوئول ها بعد از خوردن این وزغ‌ها، دچار حالت تهوع می‌شوند و در شکارهای بعدی، دیگر به سراغ این‌گونه از وزغ‌ها نمی‌روند.
حالا وارد-فیر و همکارانش تکنیک مشابهی را درباره تمساح‌های آب شیرین نیز به کار گرفته‌اند؛ آن‌ها در سپتامبر سال ۲۰۲۱، جمعیت این تمساح‌ها را در چهار منطقه هدف در شمال غربی استرالیا زیر نظر گرفتند و حدود ۲۴۰۰ طعمه برایشان آماده کردند.
طعمه‌ها شامل لاشه وزغ‌هایی بود که سم کشنده از بدن‌شان خارج‌شده و به‌جای آن، کلرید لیتیوم که در خزندگان حالت تهوع غیر کشنده ایجاد می‌کند، به آن‌ها تزریق‌شده بود. اعضای این گروه به‌علاوه گردن مرغ (بدون وجود کلرید لیتیوم به‌عنوان طعمه) را به‌عنوان خوراکی کنترل در نظر گرفتند.
در ابتدا، تقریباً تمام وزغ‌های طعمه دار و گردن مرغ بدون طعمه خورده شدند؛ اما در طول پنج روز بعدازآن، با گسترش علائم مسمومیت غذایی در چهار جمعیت تمساح‌های محلی، آن‌ها تدریجاً آگاه شده و دیگر به سراغ وزغ‌ها نرفتند و دیگر تنها از گردن مرغ تغذیه می‌کردند.
بدین ترتیب به نظر می‌رسد که حالا تمساح‌ها هم یاد گرفته‌اند که دیگر به سراغ وزغ‌های نیشکر نروند. در مناطقی که وزغ‌ها اخیراً و قبل از آموزش دادن تمساح‌ها واردشده بودند، مرگ‌ومیر تمساح‌ها ۹۵ درصد کاهش یافت و در مناطقی که آن‌ها پس از آموزش تمساح‌ها وارد شدند، هیچ مورد مرگ‌ومیر ناشی از مسمومیت با وزغ نیشکر ثبت‌نشده است.
این گروه برنامه طعمه‌گذاری را در سال ۲۰۲۲ نیز تکرار کرد و متوجه شد که تمساح‌ها هنوز از خوردن وزغ‌های طعمه دار بیزار هستند. وارد- فیر در این باره گفت: «تعجب‌آور بود که این شیوه چقدر خوب عمل کرده است.»
منبع: خبرآنلاین
منبع: faradeed-202896
