چند روز پیش ابلاغیه‌ای از طرف معاون اول ریاست‌جمهور صادر شد که در آن مبلغ ۴۰۰میلیارد تومان برای درمان زائرانی که برای راهپیمایی اربعین به عراق سفر می‌کنند، تخصیص یافته است.
به گزارش هم میهن، این ابلاغیه با واکنش‌هایی روبه‌رو شد که نه‌تنها کم نبود، بلکه گستردگی قابل‌توجهی نیز داشت و حتی یکی از اساتید در جایی نوشته بود: «چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام است» و همچنین متذکر شده بود که «سهم بیت‌المال همه آحاد ملت از بودجه عمومی، بدون کسب رضایت آنها به حداکثر ۲درصد جمعیت کشور که شرکت‌کنندگان در این مراسم بوده‌اند اختصاص داده شده است».
چه برخی دوست داشته باشند یا نه، حالا دیگر راهپیمایی اربعین به یک حرکت سالانه که بین دو تا چهار میلیون ایرانی در آن شرکت می‌کنند، تبدیل شده و این یعنی حداقل دو میلیون نفر در یک بازه زمانی کوتاه، می‌خواهند در مناطق مرزی جابه‌جا شوند و بروند و بیایند. بخواهیم و نخواهیم؛ دولت موظف به سازماندهی این خیل عظیم جمعیت است و نمی‌تواند در مقابل آن بی‌تفاوت باشد، و الا شهرهای مرزی دچار خساراتی حتی بنیان‌کن می‌شوند که منطقاً مسئولیتش بر گردن دولت است و این مسئولیت هزینه‌بردار است، بخصوص در آن وجهی که در این ابلاغیه آمده، «هزینه‌های درمانی زائرین اربعین»، و کوتاهی در این مورد یعنی امکان شیوع بیماری‌های گسترده. پس اتفاقاً باید از این عمل دولت حمایت کرد که قصد پیشگیری از اتفاقی را دارد که می‌تواند آسیبی سنگین بر کشور وارد کند.
راهپیمایی اربعین، وجهی سیاسی هم دارد که اتفاقاً عملیات تروریستی اخیر در کشورمان و شهادت «اسماعیل هنیه، لزوم انجام آن را افزایش می‌دهد، مگر اینکه آن وجه از تبلیغات کسانی را که دل در گرو عملیات تروریستی و نظامی در کشورمان دارند را بی‌اهمیت بدانیم.
منبع: etemadonline-670406
