وی تصریح کرد: دیگر کار از نارضایتی گذشته است و حکایت ما حکایت آب از سر گذشتن است. همه بچه‌ها از شرایط خسته هستند و هر کسی از ایران می‌رود نیز اَنگ بی‌غیرتی به او می‌زنند. سال گذشته مربی که چند سال پیش پیشنهاد مهاجرت به من داده بود، در یکی از مسابقات پرسید در این چند سال که پیشنهاد او را قبول نکردم چه دستاورد مالی کسب کردم؟ وقتی جواب دادم، گفت اگر پیشنهادش را پذیرفته بودم به همه چیز می‌رسیدم.
دارنده مدال نقره و برنز جهان با تأکید بر اینکه همه ورزشکاران مهاجرت کرده به اجبار به این تصمیم رسیدند، گفت: حاضرم قسم بخورم همه کسانی که مهاجرت کردند اگر به حق خود برسند، حاضر به بازگشت هستند و برای ایران بازی خواهند کرد. واقعاً کدام ورزشکاری دوست دارد خاک خود را رها کند و برای کشور دیگر بازی کند؟ وقتی با یک مدال یک ملت خوشحال می‌شوند همه ورزشکاران دوست دارند برای کشور خود مبارزه کنند، اما به خاطر مسئولانی که قدر نمی‌دانند به اجبار تصمیم به مهاجرت می‌گیرند.
هادی‌پور در ادامه بیان کرد: اگر بهترین بازیکنان ایران را آزاد کنند و سه سال محرومیت تغییر تابعیت را بردارند، کدام یک از ورزشکاران در ایران می‌ماند؟ از طرفی حاضرم قسم بخورم در صورت مکاتبه و تأمین نخبه‌گان ورزشی و تحصیلی از لحاظ مالی، 95 درصد از 100 درصد آنها به ایران بازخواهند گشت. اگر بازنگشتند حاضرم سهمیه المپیک خود را به فرزندان یکی از نمایندگان مجلس بدهم تا در المپیک بازی کند.
وی درباره گرفتن شاگرد برای تأمین هزینه‌های خود گفت: در حال حاضر کرونا باعث شده است که اردوهای تیم ملی تعطیل باشد و برای تأمین خرج زندگی خود شاگرد بگیرم. حقوق من به‌عنوان ملی‌پوش المپیکی یک میلیون و 700 هزار تومان و زیر صد دلار است. این در حالی است که همین حقوق را به خاطر اینکه المپیکی هستم دریافت می‌کنم و اگر المپیکی نبودم همین حقوق را نیز نمی‌گرفتم. واقعاً با این حقوق می‌توان خرج زندگی خود را پرداخت کرد؟ این در حالی است که باید با ورزشکارانی که ماهیانه شش هزار یورو حقوق می‌گیرند، رقابت کنم.
دارنده مدال طلا و برنز آسیا در مورد توصیه یکی از مسئولان سابق ورزش ایران به ملی‌پوشان برای کار کردن، گفت: فکر نمی‌کنم نظر من برای کسی مهم باشد. وقتی مسئولان کار خود را درست انجام نمی‌دهند طبیعی است که ورزشکاران ملی‌پوش باید کار کنند. اگر پاداش 40 سکه‌ای مسابقات مرا بدهند هیچ وقت نیازمند این نیستم که در کنار ورزش کار دیگری داشته باشم. سه سال پیش به مسابقه‌ای رفتم، اما هنوز پاداشم را نگرفتم. وقتی هم می‌خواهند پاداش بدهند، سکه‌ها را معادل‌سازی و به جای هر سکه یک میلیون تومان پرداخت می‌کنند. واقعاً خانواده‌ای با درآمد یک میلیون و هفتصد هزار تومان اجازه می‌دهد با دخترشان ازدواج کنم؟
هادی‌پور راجع به مسافرکشی سروش احمدی تصریح کرد: ما بچه‌های دهات هستیم و با کشاورزی و سختی بزرگ شدیم و از بچگی نیز کار کردیم، اما به‌عنوان یک ورزشکار حرفهای و نخبه ورزشی که پیشنهاد خیلی از کشورها از جمله آمریکا را رد کردم، باید شرایطی داشته باشم که دلم خوش باشد. چرا هر کسی از شرایط من اطلاع پیدا می‌کند، پیشنهاد مهاجرت می‌دهد. چرا باید وقتی زندگی خود را روی ورزش گذاشتم و در 6 سال حضور در تیم ملی در 95 درصد مسابقات موفق به کسب مدال شدم، احساس پوچی بکنم.
وی تأکید کرد: چرا باید میرهاشم حسینی و سروش احمدی برای تأمین مخارج زندگی خود مجبور به کار شوند و مگر در ایران چند قهرمان جهان داریم؟ اعتقاد دارم وقتی پول‌های میلیون دلاری به مربیان خارجی می‌دهیم پول در ورزش وجود دارد، اما برای ما نیست. در ایران هیچ کمکی به ورزشکاران نمی‌کنند و همه به خاطر توانایی خود موفق می‌شوند. چند وقت پیش به فدراسیون زنگ زدم و گفتم واقعاً پول باند ندارم و حداقل برای مصدومیت‌هایم به من باند بدهید، اما گفتند چون در اردو نیستم و مسابقه برگزار نمی‌شود امکان این کار وجود ندارد. من المپین ورزش این کشور هستم و کلی جان دادم تا سهمیه المپیک کسب کردم. به خدا برخی‌ها کاری می‌کنند ورزشکاران علی‌رغم میل باطنی از کشور بروند.
دارنده پنج مدال مسابقات گرندپری با اشاره به تفاوت سطح زندگی ورزشکاران ایرانی با رقبای خارجی گفت: ورزشکاران ایرانی تلاش می‌کند در صحبت با ورزشکاران خارجی از دریافتی خود صحبت نکنند. ما نمی‌خواهیم به ما بخندند و تلاش می‌کنیم آبروداری کنیم. من توقع ندارم خانه بنشینم و پول بگیرم، اما توقع دارم پولی که حقم است را به من پرداخت کنند. اگر پولی که حق سروش احمدی است به او پرداخت شود مجبور به مسافرکشی نخواهد شد. اگر در هشت دوره مسابقات المپیک موفق به کسب مدال طلا شوم و هیچ تورمی نیز نداشته باشیم می‌توانم با پول جوایز خود در تهران یک سوئیت بخرم. با این شرایط باید چه دلخوشی از حضور در ورزش داشته باشم.
هادی‌پور درباره هزینه‌های مکمل ورزشی خود خاطر نشان کرد: در گذشته هزینه تمام مکمل‌های من ماهیانه 300 تا 350 هزار تومان بودم، اما حالا برای خرید همان مکمل باید یک میلیون و هفتصد تا هشتصد هزار تومان پرداخت کنم که معادل حقوق یک ماهم است. دوست ندارم با این سن و سال هزینه‌های خود را از خانواده بگیرم. به‌عنوان یک ملی‌پوش دوست دارم به پدرم کمک کنم نه اینکه از او پول بگیرم. مطمئن باشید اگر بچه‌دار شوم اجازه نخواهم داد که ورزش حرفهای انجام بدهد. آخر یک ورزشکار حرفهای من هستم که هیچ چیزی ندارم. اگر به جای حضور در ورزش حرفهای شغل مکانیکی پدرم را ادامه می‌دادم از لحاظ مالی شرایط بهتری داشتم.
