ناو‌های هواپیمابر چگونه و با چه تسلیحاتی از خود دفاع می‌کنند؟

یک ناو هواپیمابر کشتی غول پیکری است (بزرگترین ناو هواپیمابر جهان بیش از ۳۳۵ متر طول دارد) که به عنوان نوعی پایگاه متحرک برای هواپیما‌ها عمل می‌کند. آن‌ها سکو‌های مناسبی برای فرود، سوخت‌گیری و تجهیز، خوش گذراندن با سایر پرسنل، فراهم کردن پایگاهی برای عملیات‌های تهاجمی و انواع باند‌هایی هستند که می‌توانند از آنجا به پرواز درآیند.

به گزارش روزیاتو، به دلیل موقعیت شان به عنوان خانه‌ای برای هواپیما‌های نظامی قدرتمند، ناو‌های هواپیمابر به قدرت آتش قابل توجهی دسترسی دارند. به عنوان مثال، در بریتانیا، ناو هواپیمابر کلاس ملکه الیزابت متعلق به نیروی دریایی سلطنتی این کشور می‌تواند تا ۳۶ فروند جنگنده F-۳۵B و در کل ۷۲ فروند هواپیما را در خود جای دهد، در حالی که ناو‌های کلاس نیمیتز ایالات متحده دارای فضای کافی برای حدود ۵۰۰۰ پرسنل و ۶۰ فروند هواپیما هستند.

در حالی که ممکن است یک بسته کامل از چنین هواپیما‌هایی برای پاسخگویی به یک حمله مشخص در هر لحظه در دسترس نباشد، حمله هوایی به یکی از این ناو‌های هواپیمابر برای جنگنده‌ها یا بمب افکن‌های دیگر بسیار پرخطر خواهد بود. همانطور که جانشین فرمانده نیروی دریایی ایالات متحده، جان کولت (John A. Collet) در سال ۱۹۴۲ عنوان کرد، یک ناو هواپیمابر، “با هواپیما‌های جنگنده دفاعی خود… دفاع بهتری نسبت به هر نوع کشتی موجود دیگر دارد. ارزش یک اسکادران خوب از هواپیما‌های جنگنده از تمام آتش ضد هوایی یک گروه ضربت به عنوان یک پدافند هوایی بیشتر است. ”

به قول معروف، بهترین دفاع حمله است. با این حال، این بدان معنا نیست که ناو‌های هواپیمابر ایالات متحده فاقد توپ هستند. در اینجا می‌خواهیم نحوه دفاع ناو‌های هواپیمابر آمریکایی از خود را بررسی کنیم.

طراحی فوق العاده مقاوم ناو‌های هواپیمابر در برابر حملات

جثه و طراحی منحصر به فرد یک ناو هواپیمابر، دارایی دفاعی قابل توجهی است، همانطور که در مورد ناو USS America قابل مشاهده است. این ناو هواپیمابر قدرتمند کلاس Kitty Hawk در سال ۲۰۰۵ غرق شد، اما نه در نتیجه درگیری با دشمن: نیروی دریایی ایالات متحده از این کشتی به عنوان تمرین استفاده کرد تا ببیند برای نابودی یک ناوشکن چه مقدار آتش لازم است و ناو‌های هواپیمابر تا چه اندازه می‌توانند در برابر آسیب مقاومت کنند.

نیروی دریایی ایالات متحده می‌خواست اطلاعاتی در مورد تأثیر تسلیحات مختلف بر بدنه یک ناو بدست بیاورد. با این حال، این بدنه‌ها بیش از تنها یک زره در برابر حمله مستقیم محافظت می‌شوند. در طراحی آن‌ها از لایه‌های متعددی استفاده شده است (همانطور که در کلاس یو اس اس نیمیتز نیز دیده می‌شود)، یک بخش بندی هوشمندانه که تخریب در اثر یک برخورد احتمالی را کاهش می‌دهد و غرق شدن این کشتی غول پیکر را با کاهش احتمال نفوذ آب به تمام این بخش ها، دشوارتر می‌کند.

در ابتدا، هر چیزی که نیروی دریایی ایالات متحده به سمت کشتی خود شلیک کرد، بی نتیجه بود. پس از ناکام ماندن در غرق کردن آن از طریق حملات مستقیم (تقلید از اثرات حملات موشکی و اژدری دشمن) و پس از حدود یک ماه تلاش، بالاخره برای غرق کردن این ناو، نیرو‌های خودی وارد ناو شده و روش دیگری برای غرق کردن آن انتخاب کردند. در نهایت، فقط مواد منفجره قرار گرفته در جا‌های استراتژیک، که به بدنه لایه لایه آن آسیب می‌رساند و اجازه می‌داد که آب در قسمت‌های مختلف کشتی نفوذ کند، باعث غرق شدن کشتی شد. این موضوع نشان می‌دهد که یک ناو هواپیمابر چقدر انعطاف پذیر و سرسخت است. با در نظر گرفتن همه این موارد، تعجب آور نیست که از زمان غرق شدن ناو یو اس اس بیسمارک سی در فوریه ۱۹۴۵ در نبرد با ژاپن، تاکنون هیچ ناو هواپیمابر دیگری غرق نشده است.