تبعیض ،علت انزواي معلولان

ورزشكاران پرتاب ديسك، نيزه و وزنه در حالي مجبور به تمرين در چنين شرايطي هستند كه چشم اميد ميليون‌ها ايراني به مدال‌آوري آن‌ها در مسابقات پاراآسيايي خواهد بود. قطعي كولر، كمبود امكاناتي مانند آب آشاميدني و وضعيت چمن مصنوعي فاجعه‌بار اين ورزشگاه در همان لحظه اول ورود به ورزشگاه توي ذوق مي‌زند. ورزشگاه قيانوري بيشتر به كمپ‌هايي شبيه است كه قرار است بازسازي شوند اما در ميانه راه رها شده‌اند. يكي از ملي‌پوشان درباره وضعيت اين ورزشگاه به «قانون» مي‌گويد: «ورزشكاراني كه اينجا تمرين مي‌كنند داراي مدال پارالمپيك هستند اما حتي آب آشاميدني ندارند. كولر را خاموش كرده‌اند و مجبوريم در سالن‌هايي كه هوا در آن جريان ندارد وزنه بزنيم و بدنسازي كنيم». او درباره وضعيت چمن مصنوعي ورزشگاه مي‌گويد: «پدر يكي از ورزشكاران با همكاري چند نفر ديگر از محل‌هايي كه متعلق به شهرداري است اين چمن‌ها را تهيه كرده‌اند. در واقع چمن‌هايي را كه به درد آن‌ها نمي‌خورد جمع كرده‌اند و به ورزشگاه آورده‌اند تا تمرينات‌مان را پيگيري كنيم».
مشكلات را مي‌دانيم
وضعيت نگران كننده محل تمرين ورزشكاران معلول به قدري نااميدكننده است كه براي يافتن يك راه چاره با مسئول روابط عمومي فدراسيون جانبازان و معلولان تماس گرفتيم. كشاورز، رييس روابط عمومي فدراسيون در اين باره به «قانون» گفت: «من در جريان جزييات نيستم و ورزشگاه را از نزديك نديده‌ام اما به هر حال چند ورزشگاه ديگر نيز براي تمرين ورزشكاران در نظر گرفته شده تا بتوانند از آن استفاده كنند». كشاورز در ادامه گفت: «هرچند كه مي‌دانم حضور در ساير ورزشگاه‌ها براي ورزشكاران دشوار است و آن‌ها نمي‌توانند مسافت‌هاي طولاني را طي كنند اما به هر حال اميدوارم مسئولان به وضعيت ورزشكاران توجه كنند». در ادامه با تابع، مسئول امور فني فدراسيون تماس گرفتيم. او در اين باره به «قانون» گفت: «ابتدا بايد بگويم كه من ورزشگاه قيانوري را از نزديك نديده‌ام و نمي‌دانم چه شرايطي دارد اما شنيده‌ام وضعيتش مناسب نيست». او در ادامه درباره دلايل عدم تجهيز ورزشگاه و خدماتي كه بايد به ورزشكاران ارائه شود، عنوان كرد: «حق با ورزشكاران است اما بايد بدانيد ورزشگاه‌ها در مالكيت فدراسيون نيستند كه بتوانيم آن‌ها را تجهيز كنيم ضمن اينكه امكاناتي مانند آب آشاميدني تهيه نمي‌شود زيرا مبلغي به عنوان خدمات به حساب ورزشكاران واريز مي‌شود و آن‌ها بايد اقدام به خريد اقلام مورد نياز خود كنند». تابع درباره دلايل عدم رايزني با مسئولان كميته ملي المپيك و پارالمپيك گفت: «مشكل اصلي ما عدم ملكيت ورزشگاه‌هاست، به ما اجازه نمي‌دهند ورزشگاه را تجهيز كنيم و حتي اگر اين اجازه صادر شود دليلي ندارد كه فدراسيون براي تجهيز ورزشگاهي كه تحت مالكيت خود نيست اقدامي كند».
فشار بي‌تدبيري
مشكل كمبود امكانات براي ورزشكاران جانباز و معلول محدود به تهران نيست، در بسياري از شهرستان‌ها نيز چنين مشكلي وجود دارد. ساره جوانمردي كه دو مدال طلا در رقابت‌هاي پارالمپيك ريو كسب كرده درباره مشكلات سخت‌افزاري معلولان در استان فارس گفت: «متاسفانه تنها سالن استاندارد و خط‌های مجهز تیراندازی در تهران است و در اغلب استان‌ها از جمله استان فارس سالن استاندارد وجود ندارد. در بخش 50 و 25 متر هیچ یک از استان‌ها تا جایی که من اطلاع دارم سالن تمرین ندارند و برای تمرین باید ورزشکاران به تهران بیایند و این رفت‌وآمد برای ورزشکاران معلول مشکل است». مشکلات مالی و کمبود امکانات ورزشی برای قشر معلول استان فارس زمانی بیشتر به چشم می‌آید که بدانیم سهم آن‌ها از امکانات ورزشی این استان تنها یک مجموعه یادگار امام (س) و سالن فوتبال بنیاد شهید و امور ایثارگران است؛ سهمی ناچیز که جوابگوی نیازهای این قشر نیست. در ساير استان‌ها نيز اين مشكل به‌وفور ديده مي‌شود به عنوان مثال در البرز تنها يك سالن تمريني براي معلولان وجود دارد. اردبيل با وجود آنكه ملي‌پوشان زيادي در رقابت‌هاي جانبازان و معلولان دارد اما هنوز سالن استانداردي در اين استان براي ورزشكاران در نظر گرفته نشده است. مدتي قبل بود كه ايرج محمدزاده، رييس ورزش‌هاي جانبازان و معلولان پارس‌آباد از توابع اردبيل در اين باره گفته بود: «قهرمانان با استفاده از يك هالتر و امكانات اوليه بدنسازي در يك مكان ورزشي غيراستاندارد تمرينات خود را انجام مي‌دهند كه اين امر باعث وارد شدن آسيب هاي جسماني به آن‌ها مي شود». همدان نيز با مشكل مشابهي مواجه است و ورزشگاه‌هاي اين استان، خدماتي را به ورزشكاران ارائه نمي‌دهد. سالن‌هايي كه در استان‌هاي مختلف كشور به منظور ورزش كردن احداث مي‌شود دو منظوره نيستند و هيچ خدماتي براي جانبازان و معلولان ارائه نمي‌دهند. حال همه ورزشكاران و هواداران ورزشي از مسئولان مي‌پرسند در كجاي قانون ذكر شده كه امكانات بايد در اختيار افراد عادي و سالم جامعه باشد؟
سهم جانبازان و معلولان چيست؟
اوقات فراغت براي جانبازان و معلولان حکم شمشیر دو لبه دارد، کمبود آن سبب خروج زندگی از مسیر طبیعی و به وجود آمدن مشکلات روحی و جسمی می‌شود و از سویی فراوانی اوقات فراغت نیز اگر به شکل مطلوب استفاده نشود بسیار خطرناک است. جانبازان و معلولان یکی از اقشار جامعه محسوب می‌شوند که با ساعات فراغت زیادی در طول شبانه‌روز مواجه هستند، بنابراین اهمیت و ضرورت غنی‌‌سازی اوقات فراغت این قشر از جامعه به صورت جدی باید مورد توجه قرار گیرد. ورزش با ویژگی‌های خاص خود به طرق مختلف می‌تواند به جامعه معلولان کمک کند، آن‌ها را در کسب توانایی بیشتر یاری دهد و زندگی با نشاط و مستقلی برای آن‌ها رقم بزند. پرداختن به ورزش یکی از شیوه‌های گذراندن اوقات فراغت است که بدون شک انتخاب آن از سوی جانبازان یا معلولان علاوه بر تقویت روحیه، سبب ارتقاي عملکرد جسمانی آن‌ها می‌‌شود. مشکلات مالی یکی از مهم‌ترین موانع و مشکلات جانبازان و معلولان برای غنی‌سازی اوقات فراغت است، علاوه بر آن عدم وجود امکانات رفت‌وآمد، عدم وجود اماکن مناسب برای ورزش معلولان و عدم مناسب‌سازی محیط شهری از دیگر مشکلات این قشر برای پرکردن اوقات فراغت است. مشکلات مادی برای غنی‌سازی اوقات فراغت و کمبود امکانات ورزشی در زندگی ورزشکاران جانباز و معلول بیشتر از دیگر معلولان به چشم می‌آید. اندكي توجه به اين ورزشكاران مي‌تواند به كسب مدال‌هاي طلا در رقابت‌هاي مختلف كمك كند اما متاسفانه به نظر مي‌رسد مسئولان ترجيح مي‌دهند امكانات را در اختيار افراد سالم قرار دهند و جانبازان و معلولان سهمي در برنامه‌هاي آن‌ها ندارند. لازم به ذكر است براي بررسي اين مشكل بارها با محمود خسروي‌وفا، رييس كميته پارالمپيك تماس گرفتيم اما او حاضر به پاسخگويي نشد.