یکی از استراتژی‌های مؤثر و مهم خروج برای سرمایه گذران در دانش‌بنیان‌ها، عرضه سهام شرکت در بازار بورس است. پیش از آنکه سهام شرکت در قالب عرضه عمومی در بازار بورس عرضه شود فقط افراد خاص و محدودی می‌توانند سهام شرکت نوپا را خریداری کنند؛ ولی پس از عرضه عمومی هر فردی می‌تواند از طریق بورس سهام‌دار شرکت نوپا شود.
اگر بخواهیم به دو دلیل عمده برای عرضه عمومی اولیه یا ipo اشاره کنیم می‌توان گفت که عرضه عمومی اولیه راهی است برای به‌دست‌آوردن نقدینگی و منابع مالی که شرکت با یک ipo می‌تواند سهامش را به میلیون‌ها نفر از مردم عادی بفروشد به‌جای آنکه سهامش را به سرمایه‌گذاران خاص بفروشد و از این طریق منابع مالی موردنیازش را تأمین می‌کند. این موضوع شاید راهی ساده‌تر برای تأمین منابع مالی موردنیاز در قیاس با تأمین منابع از طریق سرمایه‌گذار کلان باشد.
مسئله دیگر این است که تا قبل از عرضه عمومی اولیه سهام شرکت نوپا سهام همه کسانی که در شرکت‌های دانش‌بنیان سرمایه‌گذاری کرده‌اند از جمله سهام مؤسسین سهام محدود است یعنی نمی‌توان آن را به‌راحتی فروخت و پول نقد تبدیل کرد چرا که دولت هیچ شرکتی را قبل از انجام روند ipo تأیید نمی‌کند و به مردم هم اجازه سرمایه‌گذاری قانونی در چنین شرکت‌هایی را نمی‌دهد. اما در نهایت کسانی که به هر نحو در چنین شرکت‌هایی سرمایه‌گذاری کرده‌اند می‌خواهند که سرمایه خود را در آخر به پول نقد یا سهام غیر محدود تبدیل کنند تا صاحبان سهام بتوانند به‌راحتی سهام خود را برای فروش عرضه کنند و دارایی خود را تبدیل به نقدینگی کنند؛ بنابراین عرضه عمومی اولیه سهام شرکت‌های نوپا و تبدیل به سهامی عام شدن یک استراتژی مهم برای خروج موفق شرکت به‌حساب می‌آید و این خود انگیزه‌ای برای سهامی عام شدن شرکت‌های نوپا است.
