محققان توانستند با استفاده از تکنیک تصویربرداری بر روی موش‌های مبتلا به آلزایمر به شناسایی تغییرات در بافت شبکیه چشم ناشی از این بیماری پی ببرند. تشخیص زودهنگام این بیماری می‌تواند موجب کاهش روند پیشرفت آن شود.
اقدامات اولیه در مورد بیماری آلزایمر در کنار دارو و ورزش‌های فکری می‌تواند روند پیشروی بیماری را کُند نماید اما تشخیص قطعی این بیماری برای پزشکان می‌تواند دشوار باشد.
هیچ نشانه بیولوژیکی آشکاری در مورد بیماری آلزایمر وجود ندارد. در عوض، پزشکان بر نشانه‌های زوال شناختی و گاهی اوقات اسکن‌های مغزی تکیه می‌کنند.
در حال حاضر محققان دانشگاه دوک کارولینای شمالی با تکنیکی متشکل از تلفیق دو تکنولوژی موجود موفق به تشخیص علائم بیماری در شبکیه چشم در پشت چشم شده اند.
اگرچه در حال حاضر این تکنیک فقط بر روی موش‌های مبتلا به آلزایمر تست شده است اما اگر بر روی انسان هم نتیجه دهد، می‌تواند منجر به توسعه راهی ارزان، دقیق و آسان برای استفاده از این ابزار غربالگری شود.
به گفته محققان، شبکیه چشم امتداد سیستم عصب مرکزی است و دریچه‌ای به سوی مغز تلقی می‌شود.
مطالعات قبلی نشان داده اند که نازک شدن شبکیه، علامت اولیه بیماری آلزایمر است. اگرچه روند پیری و سایر بیماری‌ها نظیر پارکینسون و آب سیاه هم موجب نازک شدن شبکیه چشم می‌شوند.
تکنولوزی مورداستفاده برای اندازه گیری ضخامت چشم موسوم به OCT به نوعی شبیه سونوگرافی چشمی است.
محققان دانشگاه دوک در این مطالعه، OCT را با تکنیک تصویربرداری موسوم به a/LCI تلفیق کردند.
با استفاده از این تکنیک، محققان دریافتند در مدل موش‌های مبتلا به آلزایمر، بالاترین لایه شبکیه به مراتب ناهموارتر و نامنظم‌تر است.
در سایر مطالعات هم مشخص شده است که پلاک‌های مختص بیماری آلزایمر در مغز در این لایه از شبکیه چشم هم وجود دارند که به آن، لایه فیبر عصبی اطلاق می‌شود.
