گفت و گوی خبرنگار ایمنا با اولین بانوی اتومبیل ران ایران را در ادامه می‌خوانید:
چه طور به اتومبیل رانی و سرعت علاقه مند شدید؟
زمانی که ۱۳ سال داشتم به رانندگی پدرم نگاه می‌کردم و کم کم به رانندگی علاقه مند شدم. زمان‌هایی که برای تعطیلات تابستان از تهران خارج می‌شدیم، در کنار پدرم پشت فرمان می‌نشستم و رانندگی را از پدر آموزش می‌دیدم. هیجان رانندگی برای من خیلی زیاد بود. در آن زمان تعداد کمی راننده خانم داشتیم.
زمانی که برای اولین بار پشت فرمان نشستید، فکر می‌کردید زمانی در مسابقات سرعت شرکت کنید؟
سن من در آن زمان کم بود و اطلاعی از مسابقات سرعت و اتومبیل رانی نداشتم. همیشه به این فکر می‌کردم که باید یک راننده ماهر شوم و با سرعت برانم. نهایت آرزویم این بود که بتوانم در خیابان‌های شلوغ و جاده‌های سخت یا کوهستانی به خوبی ماشین را هدایت کنم.
زمانی که برای اولین بار در مسابقات اتومبیل رانی شرکت کردید، چه حسی داشتید؟
تا آن زمان خانمی نبود که در مسابقات اتومبیل رانی شرکت کند و به طبع مربی خانم برای آموزش من نبود؛ به همین دلیل برای شرکت در مسابقات، من با مربی مرد تمرین می‌کردم. همه اطرافیانم با دیدن رانندگی‌ام تشویقم می‌کردند و مرا مشابه یکی از قهرمانان ملی آقا که فوت کرده است، می‌دیدند. همیشه به دنبال این بودم که این تعاریف واقعی است یا خیر. زمانی که برای اولین بار به عنوان اولین دختری که با آقایان به مسابقه پرداختم، توانستم مقام نخست را کسب کنم. وقتی روی سکوی اول قرار گرفتم و تصمیم گرفتم که این راه را ادامه دهم.
برای حضور در مسابقات اتومبیل را نی چه طور مجوز گرفتید؟
در آن زمان فدراسیون موتور سواری و اتومبیل رانی وجود نداشت و به صورت کمیته اداره می‌شد. زمانی که من برای شرکت در مسابقات به کمیته رفتم گفتند تا به حال خانمی در مسابقات حضور نداشته و منتظر بمان تا در آینده زمانش برسد و اجازه شرکت در مسابقات را به من ندادند. موضوع را با پدرم در میان گزاشتم، او شروع به پی گیری کرد و بعد از مراجعه به دفتر یکی از مراجع تقلید توانستیم فتوایی در خصوص اینکه حضور من در مسابقه اتومبیل رانی آقایان بلامانع است، دریافت کنیم. همه چیز به طور رسمی بعد از دریافت آن فتوا شروع شد. البته من در جمع آقایان پذیرفته شده نبودم و حضورم برای آن‌ها خوشایند نبود. بعد از چند سال همه چیز پذیرفته شد و به شکل معمول درآمد.
در آن زمان مسابقات اتومبیل رانی مخصوص بانوان وجود داشت؟
مسابقات اتومبیل رانی به دو دسته سرعت و رالی تقسیم بندی می‌شود. در مسابقات رالی، کسی که در کنار راننده می‌نشیند نقشه خوان مسیر است. در آن زمان مسابقات رالی خانوادگی بود که بعضی خانم‌ها در کنار آقایان می‌نشستند و نقشه خوانی انجام می‌دادند. به موازات دریافت فتوا توانستم به عنوان اولین خانم در رقابت با آقایان در مسابقات حرفه‌ای سرعت شروع به کار کنم.
وضعیت بانوان در حال حاضر نسبت به آن سال‌ها چه طور است؟
قابل مقایسه نیست. شرایط برای حضور بانوان آسان‌تر شده و باید قدردان شرایط فعلی باشند. در ابتدا برای من شرایط خیلی سخت بود. خانم‌هایی که در کنار رانندگان آقا در پیست تمرین می‌کنند یا در برخی از مسابقات همگانی و آماتوری شرکت می‌کنند، احساس غریبه بودنی ندارند. حضور بانوان پذیرفته شده و اکثر آقایان با اینکه یک رقیب خانم داشته باشند مشکلی ندارند.
به عنوان یک زن حضور در این فضا سخت نیست؟
صد در صد سخت است. علی رقم اینکه به ظاهر نشان داده می‌شود قضیه حضور بانوان جا افتاده است و تفاوتی بین خانم و آقا وجود ندارد، در اقلیت کسانی هستند که همچنان از شرکت خانم‌ها در این رشته خوشحال نیستند، البته این موضوع اهمیتی ندارد. اگر قرار بود ما خانم‌ها برای خوشحالی یا ناراحتی افراد، از فعالیت حرفه‌ای در این رشته باز بمانیم طبیعتاً در این نقطه‌ای که هستیم، نبودیم و کرسی بین الملی در فدراسیون جهانی نداشتیم، در مسابقات بین المللی و برون مرزی شرکت نمی‌کردیم و این میزان شناخت از رانندگان خانم در جوامع بین المللی وجود نداشت.
وضعیت بانوان اتومبیل را ایران نسبت به کشورهای دیگر چه گونه است؟
کشورهای دیگر از مسابقات و رانندگان خانم در ایران اطلاع دارند. من تنها زنی هستم که در مسابقات خارج از کشور با آقایان به رقابت پرداخته ام و توانستم چند سکو به دست بیاورم. فکر می‌کنم شرایط از لحاظ مهارتی کاملاً قابل قبول است. با شجاعتی که در خانم‌های ایرانی سراغ دارم اگر تمرینات بیشتری داشته باشند و امکانات بهتری در اختیارشان قرار گیرد می‌توانند در رقابت‌های بین المللی شرکت کنند. با توجه به علاقمندی و توانایی که در بانوان هست فکر می‌کنم بتوانیم حداقل در بین کشورهای منطقه در مسابقات رالی، سرعت و آفرود حرفی برای گفتن داشته باشیم.
وضعیت خانم‌های اتومبیل ران آسیا نسبت به اروپا یا آمریکا چه طور است؟
تا چند سال پیش خانم‌ها در کشورهای عربی اجازه رانندگی نداشتند؛ این موضوع، یک موضوع فرهنگی ریشه دار است. چند سال طول می‌کشد تا خانم‌ها در کشورهای عربی که اجازه رانندگی گرفته اند، آموزش‌های حرفه ای ببینند و در مسابقات شرکت کنند. در سطح آسیا و شمال آفریقا تعداد رانندگان خانم کم است. می‌توان گفت تعداد رانندگان خانم در اروپا بیشتر از آمریکا است زیرا حامیان مالی خوبی دارند.
شرکت‌های خودرو سازی زیادی در اروپا وجود دارد که معرفی محصولات خود را به رانندگان خانم می‌دهند. در همایش‌های سالانه‌ای که فدراسیون اتومبیل رانی جهانی برگزار می‌کند تعداد خیلی محدودی راننده خانم در سطح حرفه این و بین المللی می بینم. در کل به دلیل ریسک، پر خطر بودن و هیجان زیاد رشته اتومبیل رانی مورد علاقه همه خانم‌ها نیست. به همین جهت در کل دنیا تعداد خانم‌ها از آقایان حاضر در این رشته کمتر است.
شما به عنوان یکی از نمایندگان اسیا و تنها نماینده ورزشکاران ایرانی در فدراسیون جهانی اوتومبیل رانی حضور دارید، دیدگاه کشورهای دیگر نسبت به ورزش بانوان ایرانی را چه طور می‌بینید؟
کشورهای دیگر در نگاه اول خیلی ناباورانه به موضوع نگاه می‌کنند. زمانی که پیشینه ورزشی، فعالیت‌هایی که انجام شده، دوره‌های آموزشی که وجود دارد و علاقه مندی بیشتر خانم‌ها در مقایسه با آقایان برای شرکت در دوره‌های آموزشی را بازگو می‌کنیم، برایشان قابل هضم می‌شود. شرایط برای ورود به مسابقات راحت نیست. در کل نگاه دنیا به ورزش بانوان ایران تا چند سال پیش خیلی جدی نبود، اما به موازات اینکه خانم‌های ورزشکار ایرانی در رشته‌های مختلف توانسته‌اند بر سکو های قهرمانی بایستند و مدال‌های رنگارنگی بگیرند چه در المپیک و پا را المپیک و چه در قاره و منطقه، این دید تغیر کرده است. بانوان ورزشکار جایگاه خودشان را در سطح بین المللی پیدا کرده اند.
وضعیت فدراسیون موتورسواری و اتومبیل رانی ایران چگونه است؟
فدراسیون موتورسواری اتومبیل رانی یکی از فدراسیون‌هایی است که همیشه مورد کم لطفی واقع شده، چه از سمت وزارتخانه چه از سمت حامیان مالی و اصحاب رسانه. می‌شود گفت فدراسیون بیشتر یک جمع ورزشی خودگردان بوده است. کسانی که در رسانه کار می‌کنند و پیشینه‌ی رسانه‌ای دارند عموماً روابط عمومی قوی دارند، سرپرست فعلی با توجه به سابقه رسانه‌ای و ارتباط خوبی که با وزاتخانه دارد، خوش بین هستیم با ابقای او بعد از انتخابات ریاست فدراسیون شاهد آینده روشن‌تری برای اتومبیل رانی باشیم؛ به خصوص در بخش راه اندازی امکانات اولیه مثل احداث پیست و حمایت رانندگان در جهت تهیه قطعات ماشین‌های مسابقه‌ای که عموماً وارداتی هستند.
من به عنوان نماینده بانوان خواستار این هستم که از تمام بانوانی که در تمام شهرهای دور و نزدیک در این رشته فعالیت می‌کنند حمایت ویژه‌تری صورت بگیرد تا بتوانیم تعداد ورودی‌های رشته اتومبیل رانی را بیشتر بکنیم. به علت شرایط بد اقتصادی خیلی از رانندگان حرفه ای با این ورزش خداحافظی کرده اند، شاید اگر ارتباط خوبی بین شرکت‌های خودروسازی ایران و فدراسیون برقرار شود، این حامیان مالی بتوانند رانندگان خوبمان را برگردانند تا شاهد مسابقات زیبا تری باشیم.
وضعیت آموزش و مسابقات در دوران کرونایی چگونه است؟
آخرین دوره آموزشی که برگزار شد اوایل اسفند ماه سال ۹۸ بود. با توجه به شرایط موجود با اینکه برای دوره‌های آموزشی برنامه ریزی شده و حتی ثبت نام انجام شده بود، نتوانستیم کلاس‌ها را برگزار کنیم. فدراسیون کلاس‌های تئوری اتومبیل رانی را دو دوره برگزار کرده است، اما برای برگزاری کلاس‌های عملی منتظر هستیم وضعیت تحت کنترل دربیاید. بنا بر مجوزی که وزارت ورزش صادر کرده است شاید اواخر خرداد ماه شاهد برگزاری مجدد کلاس‌های اموزشی به صورت عملی باشیم.
پایه این ورزش برای ورودی‌های جدید، آموزش حرفه ای است. این ورزش به دلیل ریسک خیلی بالایی که دارد در بحث آموزشی باید نهایت دقت را داشت. سال گذشته برنامه آموزشی متنوع و گسترده ای داشتیم که استقبال خوبی صورت گرفت.
قهرمان مسابقات سرعت بودن باعث شده در رانندگی شهری نیز با سرعت بالا رانندگی کنید؟
مهارت‌هایی که در مسابقات کسب کرده ام مثل کنترل خودرو طبیعتاً در رانندگی جاده‌ای یا رانندگی شهر به من کمک می‌کند، اما شهر و جاده پیست مسابقه نیست. رانندگی با سرعت در شهر خطرات جبران ناپذیری به دنبال دارد. تمام هیجاناتی که نیاز است را می‌شود در زمان تمرین و مسابقه در پیست تجربه کرد و از لحاظ روحی تخلیه شد در نتیجه نیازی نیست در شهر حادثه آفرینی کرد.
اولین ماشینی که داشتید چه بود؟
اولین ماشین من یک پژو ۴۰۵ بود
آیا با پژو ۴۰۵ در مسابقات شرکت کردید؟
خیر، ماشین دیگری که برای مسابقه مناسب‌تر بود تهیه کردم.
تا حالا تصادف کرده‌اید؟
هرکسی شنا می‌کند خیس می‌شود، من هم چند مورد تصادف داشته.
به غیر از اتومبیل رانی به چه ورزشی علاقه مند هستید؟
قبل از اتومبیل رانی ورزش حرفه ای من پرش با اسب بود. به خلبانی نیز علاقه مند هستم و چند دوره در کلاس‌های آموزشی شرکت کردم، اما ادامه پیدا نکرد. در زمانی که در مقطع راهنمایی و دبیرستان تحصیل می‌کردم در مسابقات دو سرعت کشوری مدارس شرکت کردم.
