شیرجه، یکی از رشته‌های ورزشی است که درکشور ما می‌توان گفت دیده نمی شود؛ در حالی‌که زیبایی و جذابیت‌های زیادی دارد. این رشته ورزشی می تواند مدال های زیادی را برای کاروان ایرانی در بازی های آسیایی یا المپیک داشته باشد اما کم توجهی به آن باعث شده، ورزشکاران این رشته تماشاگر پسند اما سخت، به نوعی در سایه قرار بگیرند و نتوانند آن گونه که شایستگی دارند، به افتخار آفرینی در مسابقات بین المللی بپردازند. شاید کمتر کسی بداند که شیرجه ایران در کنفدراسیون شنای آسیا صاحب کرسی است و این مساله نشان می دهد، این رشته ورزشی در ایران پتانسیل های بالایی دارد که اگر به آن ها توجه شود، می تواند تبدیل به یکی از ورزش‌های موفق ما باشد. بنابراین با امید حدیقی، مسئول کمیته فنی شیرجه کشورمان گفت‌و‌گو کردیم تا نظراتش را در مورد وضعیت تیم شیرجه ایران در بازی های آسیایی جاکارتا بدانیم و همچنین شرایط پیشرفت بیشتر شیرجه ایران را از او بپرسیم که در ائامه مشروح آن را می خوانید.
شرایط تیم شیرجه ایران در آستانه بازی‌های آسیایی چگونه است؟
تیم ما تمرینات و اردوهای خوبی را پشت سرگذاشته و می توان گفت شرایط‌مان برای ارائه یک نمایش قابل قبول بین رقبایی که از بزرگان این رشته محسوب می‌شوند، خوب است. در این مسابقات دو ورزشکار ما به نام های شهنام نظرپور و مجتبی ولی‌پور و به سرمربیگری قائم میرابیان به رقابت خواهند پرداخت. بیشتر هم و غم ما در شیرجه هماهنگ از تخته سه متر و شیرجه هماهنگ از سکوی 10 متر است. در بازی‌های آسیایی، چون مسابقات از حالت انفرادی خارج می‌شود، می‌توان گفت تعداد نفرات رقابت کننده نصف می شود. یعنی به عنوان مثال تیم چین همیشه در هر رشته انفرادی دو ورزشکار داشت اما حالا این دونفر تبدیل به یک تیم می شوند. این مساله شانس ما را بیشتر می کند. در تمام مدتی که در اردو بودیم، تمام تمرکزمان را روی شیرجه هماهنگ گذاشتیم تا بتوانیم خودمان را به اهدافی که برای بازی های آسیایی گذاشتیم، نزدیک كنيم.
هدف‌گذاری شما برای بازی‌های آسیایی چیست؟ آیا می‌توانیم انتظار مدال داشته باشیم؟
بدون شک کار سختی را در این مسابقات داریم. باید این واقعیت را بپذیریم که چین قهرمان المپیک است. علاوه بر این، برخی از حریفان و تیم‌هاي شرکت‌کننده دیگر نیز مانند کره شمالی، دارای مدال المپیک هستند. اگر بخواهیم روی مدال گرفتن خیلی اصرار داشته باشیم، به نظر من یک فشار روانی روی ورزشکاران‌مان ایجاد می‌شود. به همین دلیل این کار را نکردیم اما سعی کردیم ریسک را به رقیبان‌مان بدهیم و با این روش، در واقع هوشمندانه عمل کردیم. حرکاتی را برای ورزشکاران‌مان انتخاب کردیم که کمتر ریسک داشته باشند و بتوانیم در اجرای آن‌ها بهترین راندمان را داشته باشیم. امیدوارم این اتفاق بیفتد. شیرجه ورزش پر استرسی است. هر سوتی که داور حتی برای ورزشکار رقیب می‌زند استرس زاست و می تواند روی شرایط روحی و روانی شیرجه رو تاثیر داشته باشد.
فاصله شیرجه ما با رقیبان آسیایی چقدر است؟
شیرجه آسیا را باید بالاترین سطح شیرجه در دنیا بدانیم. فاصله ما با کشورهایی که در این ورزش موفق و صاحب عنوان هستند، فاصله محسوسی است. اختلاف تیم ما با تیم چین، حدود 200 امتیاز است. این اختلاف از بین نمی رود مگر اینکه از نظر سخت‌افزاری و دانش، پیشرفت کنیم و به روز شویم. تفاوت مربی ایرانی با مربیان چینی زمین تا آسمان است. ما این را باور داریم اما بضاعت‌مان همین است. حداکثر امتیازی که بچه‌های ما به صورت میانگین می‌توانند کسب کنند، 6.5 الی 7.5 امتیاز است اما این امتیاز برای آن‌ها به هیچ وجه خوب نیست. ورزشکاران آن‌ها باید امتیازی بین 8.5 تا 10 بگیرند. این مثال نشان می دهد تفاوت زیادی بین شیرجه ایران و چین وجود دارد.
این تفاوت را چگونه می‌توانیم کم یا حتی برطرف کنیم؟
همان‌طور که اشاره کردم، باید دانش‌مان را افزایش دهیم و به روز کنیم. در بهمن سال گذشته، یک کلاس بین المللی برگزار کردیم و یک مدرس آمد تا مربیان ما با مسائل جدید آشنا شوند. این کلاس ها باید بیشتر باشند و در تمام شهرهای کشور برپا شوند تا همه مربیان شیرجه ما بتوانند فرصت حضور در آن‌ها را پیدا کنند. از طرفی ما سخت افزار لازم را نیز در اختیار نداریم. در همه استان های کشورمان، در مجموع 9 تخته دایو فنری داریم! بدون شک با این بضاعت نمی توانیم بگوییم صاحب عنوان و مدال خواهیم شد. باید از کمیت به کیفیت برسیم. کار کمی كرده و در کشور استعداد‌یابی می‌کنیم. این استعدادها در نهایت باید جذب استخرهای ما در سراسر کشور بشوند اما وقتی استخرها بضاعت اجرای تمرینات شیرجه را ندارند، خروجی با کیفیتی نخواهیم داشت. این بچه ها مدتی در این استخرها کار می‌کنند اما پس از مدتی کار را رها می کنند و به این ترتیب کار ما نیمه تمام می‌ماند. استعدادی که ما در نظر داشتیم او را شکوفا کنیم، می‌رود. به همین دلیل مجبوریم نفرات را محدود کنیم و با نفراتی محدود که بضاعت شیرجه ایران اجازه می‌دهد به صورت گل خانه ای کار کنیم و تا آخرین لحظه ای که می‌توانند شیرجه بروند، از آن‌ها استفاده کنیم.
شما به کار داوری شیرجه نیز مشغول هستید، سطح داوری شیرجه ایران را چگونه می‌بینید؟
من در سال 2010، جزو چهارداور برتر جهان بودم. امتیازی که در مسابقات جهانی اخیر به دست آوردم، 96.5 از 100 بود. یکی از مقامات فدراسیون جهانی به من گفت ما را شگفت زده کردید؛ چراکه به هیچ وجه فکر نمی‌کردیم که سطح دانش شیرجه و داوری شیرجه در ایران، تا این حد بالا باشد. خوشبختانه حضور قشر تحصیلکرده و آکادمیک در شیرجه، این نوید را می‌دهد که ما در آینده داوران بسیار خوبی را در این رشته خواهیم داشت و آن‌ها می‌توانند به رشد و پیشرفت این رشته در کشورمان خیلی کمک کنند. من نیز به عنوان عضو کنفدراسیون شنای آسیا که تنها نماینده آسیا از ایران در شیرجه هستم، تمام تلاش و کوششم این است که بتوانم شیرجه ایران را به دنیا معرفی کنم تا دنیا بداند که ایران نیز توانایی دارد و می تواند در میادین بین المللی سربلند باشد.
پس با این حساب می‌توانیم شما را با علیرضا فغانی در فوتبال مقایسه کنیم!
(با خنده) نه! من قابل مقایسه با علیرضا فغانی یا هیچ کس دیگر نیستم. من فقط عضو کوچکی از خانواده شنا هستم که یک کرسی بین المللی دارم و می‌توانم در مسابقات داوری کنم.
علیرضا فغانی یک داور فوتبال است که می توان گفت از سطح فوتبال ما جلوتر است. این شرایط برای شما نیز وجود دارد. یک داور شیرجه هستید که از سطح شیرجه کشور جلوتر هستید!
من در تمام این سال هایی که در خدمت شیرجه کشور بودم، تمام تلاشم این بوده که بتوانم خودم را به روز نگه دارم چون خودم را مدیون بچه های مردم می دانم. آن ها همه چیز را می بینند و از پایین به بالا نگاه می کنند تا ببینند سطح ما کجاست. اگر آن ها پیشرفت نکنند و نتوانند خودشان را به سطوح بالا برسانند، به نظر من در جا زده و حتی پسرفت کرده ایم و این اشتباهی است که من به عنوان مسئول کمیته فنی شیرجه کشور نباید آن را مرتکب شوم. با حمایت فدراسیون ایران، عضو کمیته فنی شیرجه در کنفدراسیون شنای آسیا شده ام. به من کمک شده تا در این جایگاه قرار بگیرم، بنابراین باید تمام توانم را به کار بگیرم تا شأن کشور و فدراسیونم را حفظ کنم. باید در آنجا به بهترین نحو خودم را نشان بدهم تا این جایگاه را که در واقع متعلق به مردم یک کشور است به خوبی حفظ کنم.
شما به عنوان یکی از مدیران ورزشی کشورمان فکر می کنید کل کاروان کشورمان چه عملکردی در جاکارتا خواهد داشت؟
به اعتقاد من در سالیان اخیر نشان داده ایم که ورزش ما به سمت مدال گرایی رفته است. من خیلی دوست دارم تمام ورزشکاران‌مان دیده شوند. شما ببینید پاکستان حدود 700تا800 ورزشکار اعزام می کند اما درنهایت شاید دویا سه مدال بگیرد. در خیلی از رشته ها آخر می‌شود اما ورزشکارش دیده می‌شود و حضور را به خوبی احساس می کند. کشور ما سرشار از استعداد و توانایی است. ما می گوییم میدان های بزرگ مانند بازی‌های آسیایی جای امتحان پس دادن و کسب تجربه نیست. من با این حرف موافقم اما از طرفی این بچه ها باید به میدان رفته و مسابقه بزرگ را تجربه کنند. در همین اواخر بچه های ما در مسابقات جهانی شرکت کردند. در مسابقه اول با قهرمان های روسیه، انگلستان، آمریکا، مکزیک، مالزی و چین مسابقه دادند و اسیرجو شده بودند. نمی توانستند آنچه راکه در توان‌شان هست به نمایش بگذارند. در مسابقه دوم باتیم ایتالیا که المپین دارد، مسابقه دادند و توانستند ورزشکاران آن ها را با اختلاف شكست بدهند. مشخص است که ترس آن ها در مسابقه اول ریخته است. بنابراین اگر ورزشکاران‌مان را در مسابقات آسیایی شرکت بدهیم و درمیدان دیده بشوند، می توانند برای یک تورنمنت بزرگ دیگر یا حتی دوره بعدی مسابقات آسیایی آماده شوند و با قدرت بیشتری برای کسب مدال مبارزه کنند. به نظر من اگر این بچه ها را یک بار عقب بیندازیم، حضور در میادین بزرگ و چگونگی رقابت با قهرمانان جهان را یک بار دیرتر تجربه می کنند.
