مسعود اسکویی؛ صدایی که هیچ وقت پیر نشد

 ازجمله زنده‌یاد مسعود اسکویی که با آن صدای مخملی آرمشی به مخاطب می‌بخشید و استرس یک رقابت ورزشی را به حداقل می‌رساند. او هنگام خبررسانی هم با طمانینه خاص خودش که منحصر به فرد بود اخبار را می‌خواند و شنونده با شنیدن طنین دلنوازش لذت می‌برد. اسکویی که هرگز حتی در سن بالای هم هرگز گرد پیری بر صدایش ننشست و تا وقتی که مشغول به کار بود همان صدای چند دهه پیش را با خود همراه داشت. او از همان ابتدا در رادیو را به عنوان خانه دوم خود انتخاب کرد و هرچند به طور جسته‌وگریخته در تلویزیون هم حاضر می‌شد اما خانه اصلی‌اش جعبه جادویی صدا بود. جایی که به آن تعلق و تعصب داشت. زنده‌یاد اسکویی که متولد سال ۱۳۱۸ بود، از سال ۱۳۴۵ به استخدام تلویزیون ملی ایران درآمده و سابقه حدودا ۵۷ سال گزارشگری و فعالیت در رادیو و تلویزیون را داشت. او ازجمله گزارشگران و مفسران ورزشی بود که در رشته‌های مختلف ازجمله والیبال سال‌ها سابقه فعالیت داشت. این پیشکسوت ورزش و رادیو دوره تخصصی گزارشگری و تهیه‌کنندگی را به مدت یک سال در تلویزیون T.D.F آلمان گذراند. اسکویی با گزارش بازی دوستانه فوتبال بین تیم‌های پرسپولیس و کویت در سال ۱۳۵۰ وارد کار گزارشگری ورزشی شد. او همچنین در سال ۱۳۷۱ در کلاس تخصصی گزارشگری فینگلی، مدرس استرالیایی، حضور یافت. دوستداران ورزش از نسل قدیم گزارش‌های مسعود اسکویی پیشکسوت رسانه‌های ورزشی را در برنامه ورزش از نگاه دو تلویزیون ازجمله فوتبال به یاد دارند. وی از سال 60 به بعد به رادیو رفت و مسابقات ورزشی را گزارش می‌کرد. استاد اسکویی قدیمی ترین مجری کارشناس و گوینده ورزشی صداوسیما بود و یکی از شاخصه‌های او در اجرا، ارائه گزارش مسابقات ورزشی بدون داشتن نگاه جانبدارانه بود. او همیشه در مصاحبه‌هایش با اهالی رسانه به ریشه‌اش در ایران و عشق به کارش تاکید می‌کرد و همین عشق به مردم باعث شد بااینکه حال مساعدی نداشت اما سال تحویل پشت میکروفن رادیو نشسته تا شنوندگان رادیو ورزش بخش‌هایی از برنامه سال تحویل را با اجرای او بشنوند. او در دو ماه اخیر به شدت ناخوش احوال بود و سرانجام هم تسلیم تقدیر شد. تقدیری که مسعود اسکویی را از ما گرفت تا دیگر آن صدای نازنین و با نجابت را نشنویم. صدایی چندین نسل با آن خاطره داشتند.