حمایت دو روزنامه اصولگرا از محسن چاوشی

چاووش‌خوان وطن‌دار
روزنامه فرهیختگان نوشت:
* قضیه از دعوای یک خواننده مشهور با همسر یک خواننده مشهور فراتر است و مسائل دیگری مطرح است. مسائلی که آغشته به سیاست و وطن‌دوستی و کمی هم هنر است. نکته جالب اما این است که در ابتدا کسی به خواننده داخلی اعتراض می‌کند و او را حکومتی می‌نامد که احتمالا هنوز پول‌هایی که از عربستان گرفته‌اند را کامل خرج نکرده‌اند. چاوشی متهم به‌سکوت در برابر کاستی‌های کشور از طرف کسانی است که در خاک سعودی‌ها و با پول آنان کنسرت داده‌اند.
* یکی از بخش‌های متن چاوشی (که با هیچ تعریفی شعر نیست) اشاره به سفر اسفندماه خوانندگان به عربستان است؛ «و البته شنیده شدن/ غیرِ جغرافیای بد مستِ پُرعربده/ و کفش‌های طلا یادمان باشد/ آن دو جفت، دوازده اعدامی بود/ زیر پای شما به عربستان.» نیمه اسفندماه بود که خبر حضور و اجرای گروهی از خوانندگان لس‌آنجلسی در جشنواره طنطوره و تحت‌عنوان «موسیقی بدون مرز» منتشر شد. خوانندگان ایرانی در سالنی خالی که گفته می‌شود نهایتا صد نفر و به‌طور گزیده در آن نشسته بودند، روی صحنه رفتند و یکی از ضعیف‌ترین اجراهای خود را به‌نمایش گذاشتند. اجرایی که کیفیتش ظاهرا نه برای خوانندگان مهم بود و نه برای برگزارکنندگانش. جشنواره زمستانی طنطوره که در شهر علا و در نزدیکی مدینه برگزار می‌شد، برای اولین‌بار میزبان خوانندگان ایرانی بود.
* این جماعت معامله‌گر، دیگران را به خشونت‌طلب و حکومتی متهم می‌کنند. به‌تعبیر اینان اگر خواننده‌ای از حکومت مخالف کشورش دلارهای رنگین دریافت کند، آزاده است و آزادی‌طلب، اما اگر خواننده‌ای در کشور خودش از اعتقاداتش حرف بزند و دفاع کند، حکومتی است و وابسته. شگفتا از این منطق! این خوانندگان چه سکوت کنند تا آخر عمرشان و چه خودشان یا همسران‌شان را وارد دعواهای این‌چنینی کنند اما از حافظه مردم پاک نمی‌شوند.
* ممکن است کسانی با محسن چاوشی هم‌عقیده نباشند که ابی فقط عربده‌کشی می‌کند و نمی‌خواند اما اکثرا معتقدند که این خواننده در هشتمین دهه زندگی‌اش، پول و دلار را بر همه‌چیز ترجیح می‌دهد؛ بر همه‌چیز. از اعتبارش تا محبوبیتش. شاید دیگر وقتش رسیده که طرفداران این خواننده بفهمند که سلبریتی‌شان از آقای صدا به آقای دلار تبدیل شده است و بازیچه‌ای شده در دستان دستگاه‌های امنیتی. دیگر زمان دوقطبی داریوش-‌ابی گذشته است. این دوقطبی‌ها دوره‌اش گذشته و جای خود را به دوقطبی خارجی-‌داخلی داده است، اما عاقلان دانند که این بازی‌ها برای روی بورس ماندن است و لاغیر.
عجب حلوای قندی تو!
روزنامه صبح نو درباره جدال محسن چاوشی با همسر یکی از خوانندگان لس‌آنجلسی نوشت: 
* جدال محسن چاوشی با همسر یکی از خوانندگان لس‌آنجلسی، دوباره بازار برچسب‌ها و برچسب‌زنی‌هایی از جنس «هنرمند حکومتی» را داغ کرده است؛ اما واقعا هیچ الگوی رفتاری روشنی در سال‌های اخیر در میان هنرمندان وجود داشته که بتوان آن را مصداق چنین برچسبی دانست؟ آیا محسن چاوشی می‌تواند مصداقی برای چنین برچسبی باشد؟
* محسن چاوشی در واقع با فردی طرف بود كه فاقد هویت هنری و حرفه‌ای است و صرفا شهرت ضمنی به واسطه شوهرش دارد؛ پاسخ به یک عقیده شخصی را با ادبیات توهین‌آمیز و برچسب‌زنانه، تبدیل به یک جدال سیاسی-مذهبی کرده است؛ و البته باوجود تحلیل عامیانه و سطحی‌اش، دربردارنده مسائلی است که نمی‌توان آن‌ها را بی‌پاسخ گذاشت. احتمالا همین مبانی بود که چاوشی را ساعاتی بعد مجبور به ورود به این جدال کرد و او در توییتی کوتاه نوشت: «از حق علی نمی‌گذرم».
* در واقع او با این جمله جدال را از سطح شخصی و دعواهای بی‌ارزش سلبریتی‌ها که هر روز یکی از آن‌ها در اینستاگرام و توییتر جنجالی می‌شود، به پاسخی دقیق و البته جدی و کوبنده ارتقا داد. او سپس در چند توییت، شعری را منتشر کرد که با کنایه‌های تند فراوان، خانم ماجراجو، همسرش و البته غالب خوانندگان لس‌آنجلسی که اخیرا در کنسرت‌های سعودی حاضر شده بودند را مورد حمله قرار می‌داد.
* بدیهی است که اهالی هنر خارج‌نشین یا آن‌ها که حرف‌های دیگران را در داخل املا می‌کنند، متوجه شده‌اند که برچسب «هنرمند حکومتی» می‌تواند اهرم فشار موثری برای تغییر رویکرد و ایجاد انحراف در هنرمندان داخلی باشد وگرنه در داخل کشور سال‌هاست که چنین برچسبی معنای خود را از دست داده و به زحمت می‌توان مصادیقی برای آن یافت، آن هم در مورد محسن چاوشی که نه‌تنها برای علاقه‌مندانش بلکه حتی برای مخالفانش هم روشن است که تاکنون  چندین بار بر سر موضوعات حرفه‌ای مرتبط با فعالیت موسیقایی‌اش یا موضوعات دیگر اجتماعی و سیاسی، رویه‌ای منتقدانه و معارض داشته است.