تمام آسمان، سر سفره کرامتش نشسته است و تمام زمین، ریزه خوار خوان اوست. دوست و دشمن هم ندارد. برایش دریا و کوه و صحرا هم فرقی نمی کند. او می بخشد و احسان می کند. کرامتش، مایه برکت است. جهادش در صلح است و پیروزی اش با خون دل به دست می آید. وقتی خداوند قادر، پیامبر خاتم و علی حیدر پشتیبان و یاور او هستند چه غم که دیگران حتی به ظاهر نزدیکان هم از او دوری کنند. او همه زیبایی ها و خوبی ها و نیکی های هر دو جهان را یک جا جمع کرده است و جز این هم از فرزند بزرگ فاطمه، انتظاری نمی رود. هر سال رمضان که به نیمه می رسد، جهان به اوج شادمانی می رسد زیرا بهترین خانواده هستی، با آمدن حسن، چراخانی می شود و وجه دیگری از نور به جان و جهان نشان داده می شود.
