راویِ ناپیدا

نجمه امینی

جان دیویی در کتاب «هنر به منزله تجربه» می‌نویسد: «خودانگیختگی بیان و اظهار، تنها به کسانی دست می‌دهد که خود را در تجربه‌های وضعیت‌های عینی غوطه‌ور ساخته‌اند، کسانی که دیرزمان غرق در مشاهده ماده یا موضوع مربوط بوده‌اند و تخیلشان مدت‌ها سرگرم بازسازی آن چیز بوده است که می‌دیده‌اند و می‌شنیده‌اند، حتی فوران آتشفشان مستلزم این است که پیش از آن دوره‌ طولانی فشردگی و تراکم وجود داشته باشد و اگر این فوران نه سنگ‌ها و خاکسترهای مجزا بلکه گدازه‌های مذاب بیرون می‌فرستد، این امر حاکی از دگرگونی مواد خام اولیه است، خودانگیختگی حاصل دوره‌های طولانی فعالیت است، در غیر این صورت تهی‌تر از آن است که از جنس عمل برآید».

آنچه در نمایش راوی شاهد آنیم خودانگیختگی عمل‌آمده از درون نسرین بجد است، نقاشی‌هایی که در عین خوش‌نقشی و خوش‌رنگی، رنجی فرورفته در تاروپود زمان را منتقل می‌کنند. زاویه دید، ترکیب‌بندی‌ها، عناصر و انتخاب رنگ‌ها اگرچه از تنوع برخوردارند، اما در ساختاری انسجام و شکل‌ یافته از گذشته‌ای دورند. 

در آثار نسرین‌بجد، با اتکا به نوع چیدمان، فضاسازی، عناصر و رنگ‌ها این واقعیت در ذهن متبادر می‌شود که روایتگر یک زن است که از درون کادر برخاسته و درست در جایگاه مخاطب نشسته است و خود این بار در نقش بیننده روایت داستان را به عناصر بی‌جان سپرده است، عناصری که همه حامل روایتی از پیش‌اند که اکنون نه در جایگاه مادی و نه در جایگاه معنوی‌شان حضوری عینی ندارند.

 روایتگری عناصر بی‌جان و غیبت انسان در فضا گویای هوشمندی نقاش برای انتقال و تعامل است، عناصری با محوریت گل و پارچه که در عین خوش‌نقشی و خوش‌رنگی حامل تنهایی و رنجی عمیق‌اند.

این دومین نمایش نسرین بجد با همراهی گالری هنگام مشهد است که این بار در اکس هما به روی دیوار رفته است، ممارست، سختکوشی، توجه به جزئیات و انتخاب زاویه دید متفاوت نقاشی‌های نسرین بجد را منحصربه‌فرد کرده است. 

نمایش «راوی» اگرچه برای مدتی بر دیوار است اما گفت‌وگوی شکل‌گرفته و تأثیر آثار بر جان مخاطب تا مدت‌ها باقی است.