فرادید| در معماری هیچ هدف تحقق‌نیافتنی وجود ندارد. این باوری بود که شرکت معماری ریکاردو بوفیل برای یک کارخانه سیمان متروک خارج از بارسلون در سال ۱۹۷۳ تعریف کرد. این پروژه عظیم با نام لا فابریکا، شاهد تبدیل یک کارخانۀ عظیم به یک استودیوی پیشگام و فضای زندگی بوفیل و خانواده‌اش در داخل محوطه بود.
به گزارش فرادید، این سازه زمانی که بوفیل برای نخستین بار با آن روبرو شد، یک بنای غیرقابل استفاده به جا مانده از گذشته صنعتی کاتالونیا بود. ماموریت زندگی این معمار، بازسازی، تغییر کاربری و ارزش دادن مجدد به این سازه بود که به حال خود رها شده بود و کسی به آن اعتنایی نداشت.
بوفیل نخستین بار حین رانندگی در حومه کاتالونیا با این کارخانه‌ی ۳۱۰۰۰ متر مربعی برخورد کرد. او در آن زمان به دنبال ملکی بود که به او اجازه دهد در آن، هم دفتری بزرگ برای کارگاه بسازد و هم خانه‌ای وسیع برای خود و خانواده‌اش. بوفیل کارخانه را از جاده دید و به سمت آن رفت تا با مدیر آن صحبت کند؛ مدیر کارخانه گفت آن‌ها یک ماه دیگر از آنجا می‌روند. او ملک و تمام زمین‌های اطراف آن را خرید تا رویایش را به واقعیت تبدیل کند.
کارخانه هنوز پر از کارگر و گرد و غبار و دود بود، اما برای معماری که شیفته‌ی ویرانه‌ها بود، جذابیت داشت.
کارخانه‌ای که او پیدا کرد مجموعه‌ای از بخش‌های معماری متفاوت و در نتیجه سلیقه‌های سبکی بی‌شمار بود، واقعیتی که برای بوفیل و تیم او بسیار الهام‌بخش بود. کارخانه انگار یک شاهکار سورئالیستی بود، با پله‌هایی که به جاهای دوردست منتهی می‌شدند و فضاهای مختلفی که همزمان از نظر بصری قدرتمند و در عمل بی‌فایده بودند. همچنین این سازه با ساختار بتنی‌اش بدوی و وحشیانه به نظر می‌رسید. کارخانه، به طور متناقضی، انتزاعی هم بود، از حجم‌های خالص و اشکال اساسی تشکیل شده بود که هر یک وجود مجازی مستقل خودشان را داشتند.
خانۀ لافابریکا به خودی خودش یک تضاد چشمگیر و شگفت‌انگیز است. در فضاهای مختلف این خانه، ظرافت اسباب و اثاثیۀ یک زندگی عادی در کنار عظمت مبهوت‌کنندۀ دیوارها و سازه‌های بتنی، نوعی قاب غیرمنتظره را در برابر چشم بیننده ایجاد می‌کنند. این یک خانۀ سوررئال است؛ اثری متفاوت که ایدۀ ذهنی ما دربارۀ «خانه» را به چالش می‌کشد.
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-177583
