وحيد اميري هم راهي فوتبال تركيه شد تا پرسپوليس ركورد ترانسفر بازيكن به اروپا را در يك فصل بشكند. بعد از بازي پرسپوليس - الجزيره در مرحله يك هشتم ليگ قهرمانان آسيا، صادق محرمي دفاع راست جوان و آينده‌دار پرسپوليس با هواداران خداحافظي كرد و راهي ديناموزاگرب كرواسي شد و مدتي بعد، فرشاد احمدزاده در ميان عصبانيت طرفداران پرسپوليس راهي لهستان و تيم شلاسك وروتسواف اين كشور شد. بعد از جام جهاني و با توجه به درخشش بيرانوند و اميري زمزمه‌هاي حضور اين دو بازيكن در ليگ‌هاي اروپايي به گوش رسيد. بيرانوند كه قبل از جام جهاني قرارداد خود را تمديد كرده بود، با وجود پيشنهادهاي خوب، طي يك توافق جديد با پرسپوليس، تا نيم فصل ماندني شد. طبق آن چيزي كه خبرنگاران نزديك به باشگاه پرسپوليس مي‌گويند، قرار بر اين شد كه سنگربان شماره يك تيم ملي بتواند در نيم‌فصل با مبلغي در حدود ششصد هزار دلار رضايتنامه‌اش را دريافت كند و لژيونر شود. اما وحيد اميري كه قبل از جام جهاني حاضر به تمديد قراردادش نشده بود، بعد از جام جهاني نيز با قرمزها به توافق كامل نرسيد و سر از فوتبال تركيه درآورد تا سومين ترانسفر اروپايي پرسپوليس نيز رقم بخورد. شايد اصلي‌ترين دغدغه هواداران پرسپوليس بعد از شنيدن خبر رفتن ستاره‌هايش مساله بسته بودن پنجره نقل و انتقالات اين تيم باشد. پنجره‌اي كه تا نيم فصل باز نمي‌شود و تيم برانكو بايد يك نيم فصل سخت كه همزمان با مراحل حذفي ليگ قهرمان آسيا هم هست را پشت سر بگذارد. اما از بسته بودن پنجره مهم‌تر، حساب خالي باشگاه بعد از جدايي ستاره‌هايش است. سيستم غلط بستن قرارداد در فوتبال باشگاهي ايران باعث شد كه پرسپوليس از رفتن سه تا از ستاره‌هاي كليدي‌اش به اروپا حتي يك ريال هم درآمد كسب نكند. هر سه بازيكن جدا شده همگي به صورت بازيكن آزاد راهي تيم‌هاي جديدشان شدند و بهترين حالت ممكن را براي خريداران به وجود آوردند. اتفاقي كه براي اميد ابراهيمي هم در تيم رقيب رخ داد. باشگاه استقلال هم در ازاي از دست دادن فرمانده خط مياني‌اش پولي به دست نياورد. انگار استقلال و پرسپوليس در كسب عنوان نيكوكارترين تيم‌هاي دنيا هم مي‌خواهند گوي سبقت را از هم بربايند.
همه اينها در حالتي است كه يكي از اصلي‌ترين محل‌هاي كسب درآمد در باشگاه‌ها از طريق حق ترانسفر بازيكنان است. ترانسفرهايي كه اگر به ليگ‌هاي خارجي باشد و پولش به صورت ارز دريافت شود، سود بسيار زيادي را نصيب باشگاه‌ها مي‌كند. اما بستن قراردادهاي يك ساله و دوساله اجازه اين درآمدزايي را نمي‌دهد. در اين نوع قرارداد بستن هم باشگاه اهمال مي‌كند، هم خود بازيكنان تمايل دارند كه بتوانند با شرايط راحت‌تري از تيم جدا شوند. نتيجه هم مي‌شود وضعيتي كه باشگاه پرسپوليس با آن مواجه است. مسلما اگر با صادق محرمي جوان قراردادي طولاني مدت‌تر امضا مي‌شد، اگر آن زمان كه باشگاه دست بالا را هنگام قرارداد بستن با احمدزاده داشت، توافق بهتري صورت مي‌گرفت و اگر وحيد اميري را قبل از جام جهاني مي‌كشاندند پاي ميز مذاكره، الان گرشاسبي پول خوبي را در حساب باشگاه مي‌ديد كه مي‌توانست با آن بسياري از مشكلات باشگاه را بر طرف و باشگاه را از شر طلبكاران خارجي كه پول‌شان را به صورت دلار مي‌خواهند راحت كند. هرچند اين‌اي كاش‌ها ديگر كمكي نمي‌كند و صرفا مي‌توانند درس عبرتي باشند براي آينده.
