حسرتی تاریخی در میزبانی از آسیاییها
با آغاز جام ملتهای آسیا حالا همه نگاهها به کشور قطر دوختهشده است. کشوری که میزبانی رقابتها را بر عهده دارد و کاملا قابل پیشبینی است که مسابقات در بهترین شکل ممکن برگزار خواهد شد و به پایان میرسد. این در حالی است که فوتبال ایران سالهاست از میزبانی چنین رویدادی بیبهره مانده و حتی در سطح میزبانی جوانان و امیدها هم نتوانسته توفیقی به دست آورد. نگاهی به میزبانان این مسابقات در ادوار گذشته دلمان را بیشتر میسوزاند و حسرتهایمان را چندین برابرمیکند. کویت، سنگاپور، قطر، ژاپن، امارات، لبنان، چین، اندونزی، تایلند مالزی، ویتنام و استرالیا میزبانان دورههای اخیر رقابتها به شمار میروند و در این میان هیچ نامی از ایران دیده نمیشود. جالب این که کشوری مانند قطر برای سومین بار چنین رویدادی را برگزار میکند. کشوری که درست بغل گوشمان سال گذشته جام جهانی 2022 را هم میزبان بود. البته فدراسیون فوتبال کشورمان سال گذشته آمادگی خود را برای کسب میزبانی این رقابتها اعلام و مدارکی را به کنفدراسیون تقدیم کرده بود، انصراف خود را از میزبانی این مسابقات اعلام کرد. درباره موضوع انصراف ایران از این مسابقات، موارد مختلفی مطرحشده است اما یکی از مهمترین عوامل آن نبود زیرساختهای مدنظر AFC در برخی ورزشگاههای کشورمان و همچنین زمان کم برای تامین شرایط موردنظر انصراف کشورمان از میزبانی را به همراه داشت. سال گذشته که جام جهانی در قطر برگزار میشد این رویداد بینظیر فوتبال در هیچ برههای از تاریخ تا این اندازه به ایران نزدیک نبود. اگر از بندر دیر، بهعنوان نزدیکترین شهر ایران به مرزهای آبی قطر، سوار قایق شوید، تقریبا چهار ساعت بعد و با پشت سر گذاشتن مسافت ۱۶۱ کیلومتری به محل برگزاری جام جهانی ۲۰۲۲ میرسیدید. قطر کشوری کوچک با سه میلیون نفر جمعیت است که حداقل ازنظر فرهنگی برای میزبانی از فستیوال جهانی فوتبال با محدودیتهایی مشابه ایران روبرو بود اما درنهایت موفق شد نهاد سختگیری مثل فیفا را وادار کند با اعمال محدودیتهایی میزبانی جام جهانی ۲۰۲۲ را به یک کشور مسلمان بدهد. بخشی از این موفقیت قطر را باید در میلیاردها دلار جستجو کرد که صرف برگزاری جام جهانی شده است. این پول قطعا تنها یکی از تفاوتهای بین ایران و قطر محسوب میشود بااینوجود به دست آوردن چنین افتخاری کشور برای کشور قطر فراموششدنی نخواهد بود. کشوری که با ساخت بهترین استادیومها قابلیت برگزاری هر دوره از مسابقات فوتبالی را دارد. امکانات این کشور تااندازهای وسیع است که بهآسانی توانست خودش را آماده برگزاری جام ملتهای آسیایی 2023 کند. این در حالی است که فوتبال ایران با فرسنگها فاصله نسبت به کشورهای همسایه چون قطر و عربستان حتی در میزبانی از یک مسابقه فوتبال هم به دردسر می افتیم. نمونهاش همین بازی پرسپولیس با النصر بود که چمن ورزشگاه آزادی اصلا در شان میزبانی از حریفی که رونالدو را در ترکیب داشت، نبود. بههرحال این گونه میزبانیها درست در کمترین فاصله از ما همیشه این پرسش را برایمان ایجاد میکند که چرا آنها میتوانند و ما نمیتوانیم؟
