بازگشت امید به حوزه فرهنگ

جدای از اینکه اساسا این نشست تا چه اندازه می تواند در تحولات آینده سازمان موثر باشد، اما نفس دور هم نشینی و هم اندیشی می تواند زوایای بیشتری از اهمیت حوزه فرهنگ و اجتماع را گوشزد نماید.

در طی یک دهه گذشته این حوزه در شهرداری با فراز و نشیب های زیادی همراه بوده است. بخشی از آن ناشی از نگاه مستقیم شهرداران وقت در تنظیم سیاست ها و راهبردهای سازمان بوده است که عملا در بازدهی سازمان نقش موثری داشتند.

از بسته ترین و انقباضی ترین نگاه ها که معتقد بود سازمان فرهنگی یک سازمان هزینه زا است و در چارچوب تفکر درآمدی جایگاهی ندارد تا شهردارانی که معتقد بودند سازمان باید رشد کند اما نهایتا به یک رشد یک سویه و تک بعدی رسیدند.

اگر کمی عقب تر بایستم و از نمای دورتر به سازمان فرهنگی اجتماعی و ورزشی نگاهی بیندازیم، از بین تمام سیاست هایی که در طی یک دهه گذشته و مشخصا از سال ۱۳۹۰ بر سازمان حاکم شد، با سازمانی مواجه هستیم که با تغییر هر یک از شهرداران مسیرهای بسیار متفاوتی را طی کردند.

این بهم ریختگی و بی نظمی در سیاست گذاری از جمله نکات مهمی هم بود که در جلسه امروز سازمان فرهنگی مورد تاکید مدیران گذشته قرار گرفت.

مهمترین موضوعات طرح شده در جلسه امروز عبارت بودند از: 
لزوم توجه به اهداف و چشم اندازهای سازمان، فقدان نظام برنامه ریزی، عدم توجه به دستاورد مدیران گذشته و تداوم آنها، فقدان شکل گیری حلقه های مشورتی با حضور صاحبنظران داخل و خارج سازمان، لزوم توجه به نظام بودجه بندی بر اساس برنامه محوری،  کاهش یافتن سرمایه اجتماعی سازمان از نهاد تاثیر گذار به نهاد تاثیر پذیر، دخالت و تاثیر عوامل قدرت خارج از سازمان و تاثیر بر خروجی طرح ها و برنامه ها، بازاندیشی درباره ی کارکرد خانه های فرهنگ، فقدان منابع انسانی شایسته در حوزه های فرهنگی و اجتماعی به عنوان تیم های کاری، تاثیر حاکمیت سیاست درآمدی به خانه های فرهنگ و تبدیل آنها به آموزشگاه های آزاد هنری، باز اندیشی از اهداف سازمان در حوزه ورزشی از نگاه حرفه ای به نگاه عمومی، توجه به برنامه های معطوف به کاهش آسیب های اجتماعی، توجه به محله محوری و ...
 از مهمترین مباحث مطرح شده بودند که توجه به هر یک از مولفه های فوق، نیازمند ایده پردازی، خلاقیت و صرف زمان است.

مشکلات موجود که از تجمیع تمام اقدامات انجام نشده از سال های گذشته در حال حاضر برای سازمان به یادگار مانده است، کار سختی را پیش روی مدیریت شهری و همچنین مدیریت سازمان گذاشته است که امید است با نگاه تحول خواهی و تحول بخشی، هر چه زودتر نسبت به تصحیح خطاهای گذشته همت گمارد.

جا دارد از همت آقای تیموری که بستر مناسب را برای این هم اندیشی مهیا کردند، تشکر شود. 

بازگشت امید به حوزه فرهنگ و اجتماع جز با همکاری و مشورت امکان پذیر نیست. باید از تمام امکانات و ظرفیت منابع انسانی تخصصی همراه با خرد جمعی برای برداشتن گام های جدید بهره برد.