بر اساس مطالعه‌ای که به‌تازگی در مجله نیچر منتشر شد، در ۱۲۶ هزار سال گذشته از هر ۹ گونه‌ی پرنده تقریبا یکی منقرض شده است و انسان‌ها احتمالاً مسئول بخش عمده‌ای از این انقراض‌ها هستند.
یافته‌های مطالعه نشان می‌دهد که درصد انقراض پرندگان بیش‌از دو برابر از رقم تخمینی قبلی بیشتر است و حدود نیمی از گونه‌های پرندگان منقرض هرگز به ثبت نرسیده‌اند.
جیمی وود، بوم‌شناس زمینی از دانشگاه آدلاید استرالیا به نیچر می‌گوید: «وسعت جهانی انقراض‌های ثبت‌نشده، احتمالا برای بسیاری شوک‌آور خواهد بود. نکته‌ی نگران‌کننده این است که رقم تخمینی در واقع ممکن است محافظه‌کارانه ارائه شده باشد.»
انسان‌ها در طی قرن‌ها با پاک‌سازی زمین، شکار و وارد‌کردن گونه‌های غیربومی، امواجی از انقراض را در میان پرندگان و سایر حیوانات به راه انداخته‌اند. به‌طور خاص جزایر بیش از همه آسیب دیده‌اند؛ به‌طوری که ۹۰ درصد از انقراض پرندگان شناخته‌شده در این زیست‌بوم‌های جداافتاده اتفاق افتاده است.
از دوره‌ی پلیستوسن پسین حدود ۱۳۰۰ تا ۱۵۰۰ گونه پرنده منقرض شده‌اند
اما به دلیل اینکه استخوان‌های پرندگان کم‌وزن و توخالی است، بقایای فسیلی آن‌ها به خوبی حفظ نمی‌شود. در نتیجه، بیشتر تحلیل‌های مربوط به انقراض پرندگان از شواهد مشاهده‌ای مکتوب منشأ می‌گیرد. مستندسازی شواهد تازه از ۵۰۰ سال پیش آغاز شد؛ به همین دلیل ترسیم تصویری از تلفات گونه‌های مختلف در دوره‌های طولانی‌تر دشوار است.
راب کوک، مدل‌ساز زیست‌محیطی از مرکز اکولوژی و هیدرولوژی بریتانیا در والینگفورد و گروهی از همکارانش، با ادغام انقراض‌های مستند‌شده، سوابق فسیلی و تخمین انقراض‌های کشف‌نشده در ۱۴۸۸ جزیره، انقراض پرندگان را مدل‌سازی کردند. گروه محققان برای تخمین انقراض‌های کشف‌نشده، عوامل پیش‌بینی‌کننده‌ی کثرت گونه‌ها از جمله اندازه‌ی جزیره‌ها، آب‌و‌هوا و انزوای جغرافیایی را در نظر گرفتند.
مدل نشان می‌دهد که از دوره‌ی پلیستوسن پسین (تقریباً از ۱۲۶ هزار تا ۱۲ هزار سال پیش) حدود ۱۳۰۰ تا ۱۵۰۰ گونه پرنده (تقریبا ۱۲ درصد از کل گونه‌های جهان) منقرض شدند. احتمالاً فعالیت‌های انسانی دلیل بسیاری از این انقراض‌ها است.
همچنین، محققان تخمین زدند که ۵۵ درصد از این گونه‌های ناپدید‌شده هرگز توسط انسان‌ها کشف نشده‌اند یا هیچ اثری از آن‌ها در سوابق فسیلی باقی نمانده است. کوک می‌گوید بزرگی رقم تلفات جهانی پرندگان غافلگیرکننده بود. او می‌افزاید: « تأثیر انسان‌ها بر تنوع پرندگان بسیار گسترده‌تر از تصورات پیشین است.»
اقیانوس آرام، آسیب‌دیده‌ترین نقطه
نویسندگان مطالعه می‌گویند تقریباً دو سوم از انقراض پرندگان در منطقه‌ی اقیانوس آرام رخ داده است. سه موج اصلی انقراض‌ها از دوره‌ی پلیستوسن پسین اتفاق افتاده است و شدیدترین امواج انقراض از ۷۰۰ سال پیش، در زمان ورود اولیه‌ی مردم به جزایر شرقی اقیانوس آرام (به‌ویژه هاوایی، جزایر مارکیز و نیوزیلند) رخ داد. اگر انسان‌ها وارد منطقه نمی‌شدند، انتظار می‌رفت که نرخ انقراض ۸۰ برابر کمتر باشد.
حضور انسان در جزایر اقیانوس آرام نرخ انقراض‌ها را ۸۰ برابر افزایش داده است
کوک می‌گوید ورود جوندگان و حیوانات اهلی به منطقه احتمالاً به از‌بین‌رفتن گونه‌هایی منجر شد که در این دوره کاملاً مستندنگاری شده بودند؛ مانند کلاغ منقار بالا (Corvus impluviatus) که زمانی از پرندگان بومی هاوایی بود. فولمر بوکما، زیست‌شناس فرگشتی از دانشگاه کارلستاد در سوئد می‌گوید شناخت و درک این موضوع که چه تعدادی از گونه‌ها در طول زمان از بین رفته‌اند، می‌تواند به قانون‌گذاران در تعیین اهداف گوناگونی زیستی کمک کند.
کوک می‌گوید یافته‌ها درس مهمی برای ردیابی و حفظ گونه‌هایی از پرندگان است که امروزه در زمین باقی مانده‌اند. او می‌افزاید: «انقراض گونه‌های بیشتری از پرندگان، کاملاً به عملکرد ما بستگی دارد.»
یافته‌های مطالعه در Nature Communications منتشر شده است.
منبع: خبر آنلاین
منبع: faradeed-168972
