دولت فکر می‌کند صندوق تامین اجتماعی هم متعلق به آن است در حالیکه متعلق به بیمه پردازان است

به گزارش شبکه شرق، دست بردن مجلس و دولت در روند بازنشستگی و اصلاح قانون باعث نگرانی‌هایی نسبت به پرداخت بیمه توسط شهروندان شده است. دولت با این اقدام اگرچه چند مدتی صندوق‌ها را به پیش می‌برد، اما مشکل اصلی سر جای خود باقیست و شهروندان به مرور زمان با وجود این میزان حق بیمه و خدمات اندک، به سمت سرمایه گذاری در بازار‌های دیگر برای دوران بازنشستگی خود می‌روند.

محسن سرخو، عضو سابق هیئت مدیره تأمین اجتماعی درباره افزایش سن بازنشستگی توسط مجلس و ناترازی‌های صندوق‌های بازنشستگی گفت: در مورد صندوق‌های بازنشستگی دو موضوع کلی داریم، اول دامنه شمول بازنشستگی و سن کار و موضوع دیگر بحث شرایط مالی و منابع و مصارف این صندوق هاست. در مورد شرایط مالی و منابع و مصارف، تنها صندوق که در کشور وابسته به بودجه‌های دولتی اندکی است، صندوق تامین اجتماعی است. باقی صندوق‌ها وابستگی به اعتبارات دولتی دارند و با فراز و فرود‌هایی که اعتبارات دولت پیدا می‌کند، صندوق‌ها هم یا رشد می‌کنند یا آسیب می‌بینند. سازمان تامین اجتماعی به خاطر تکالیفی که در زمان دولت احمدی نژاد بر گردن آن انداخته شد و هزینه‌های آن را از آن سال پرداخت نکرد، الان بیش از ۷۰۰ همت از دولت طلبکار است که اگر دولت مطالبات این صندوق‌ها را پرداخت کند، صندوق‌ها دچار مشکل نمی‌شوند و نیاز نیست که مجلس تلاش کند تا سن بازنشستگی را کم و زیاد کند یا سوابق را تغییر دهد. البته اصلاحات پارامتریک در چندسال یکبار ضرورت دارد، اما ما متاسفانه در کشورمان با نگاه سیستمی به موضوعات بیگانه هستیم.

وی در ادامه درباره مقایسه افزایش سن بازنشستگان در ایران و کشور‌های توسعه یافته بیان کرد: درست است که در کشور‌های مختلف سن بازنشستگی از ۶۰ تا ۶۸ سال متغیر است، اما هرکدام سیستم خود را دارند. در بسیاری از کشور‌های که شرایط بازنشستگی بالای ۶۰ سال را دارند، درمان این افراد به طور کلی رایگان است و هیچ هزینه‌ای بابت درمان و دارو نمی‌دهند. ما باید توجه داشته باشیم که افراد با سنین بالا نیاز درمانی بیشتری دارند. درست در همین سنین است که ما از افراد باز هم پول درمان دریافت می‌کنیم و بیمه تکمیلی می‌گیرند و جدیدا یک بیمه دیگر به نام مکمل هم ایجاد شده است. این وضعیت باعث می‌شود که سن فرد وقتی بالا می‌رود هیچ مزیتی نداشته باشد. مثلا یک وقت سن بازنشستگی را دو سال افزایش می‌دهند، در مقابل مزیت بیشتری می‌دهند، اما وقتی فرقی نکند که سودی برای مردم ندارد.

وی افزود: این‌ها فکر نمی‌کنند که بازنشسته نیاز‌های بیشتری داری و باید تامین شود که دست اش را جلو کسی دراز نکند. الان یک بازنشسته باید تلاش کند که به زندگی قبلش برسد، چون بعد از بازنشستگی حقوق اش کم می‌شود. حالا در طول سه سال می‌خواهند تلاش کنند که حقوق بازنشسته را به بخشی از حقوق شاغلان برسانند.

سرخو درباره عدم صرفه اقتصادی پرداخت بیمه به نسبت سرمایه گذاری در طلا و دیگر مولفه‌های اقتصادی گفت: صحبت شما کاملا درست است، من می‌خواهم یک نکته هم اضافه کنم. دولت همیشه دیدگاهش این است که فکر می‌کند صندوق تامین اجتماعی هم مثل دیگر صندوق‌ها متعلق به دولت است در حالیکه متعلق به بیمه پردازان است. پولی که بیمه پردازان پرداخت می‌کنند این صندوق‌ها را نگه می‌دارد، افراد باید بتوانند با یک حقوق مکفی بازنشست شوند، اما الان این حق بیمه را به امید حقوق بازنشستگی خوب پرداخت می‌کنند، اما الان دولت در پرداخت بدهی‌ها به تامین اجتماعی اینقدر دچار تاخیر می‌شود و برای آن‌ها خرده فرمایش صادر می‌کند که این صندوق‌ها تعهدات عادی قانونی را هم نمی‌توانند انجام دهند. کمبود منابع بازنشسته‌ها باید تامین شود، چون بازنشسته‌های تامین اجتماعی صاحبان اصلی سازمان تامین اجتماعی هستند. باید نسل‌های متعدد آینده از این سازمان پاسخ بگیرند. وقتی سن بازنشستگی بالا برود دولت خود را نگاه می‌کند و برای همه صندوق‌ها حکم می‌کند که این یک امر اشتباه است. باید نمایندگان مجلس و دولت، هرگاه که می‌خواهند برای صندوق‌ها حکم کنند حتما از بخش‌های غیردولتی هم استفاده کنند.