فرادید| باستان‌شناسان ژاپنی اخیرا گنجینه‌ی عظیمی شامل حدود ۱۰۰۰۰۰ سکه را در مائه‌باشی، شهری در ۱۰۰ کیلومتری شمال غربی توکیو کشف کردند. به گزارش آساهی شیمبون، روزنامه ژاپنی، این گنجینه در حفاری‌های پیش از ساخت یک کارخانه پیدا شده است.
به گزارش فرادید، تا کنون تنها ۳۳۴ سکه بررسی شدند که قدیمی‌ترین آن‌ها از چین نشات گرفته و قدمتش به ۱۷۵ سال پیش از میلاد مسیح برمی‌گردد.
گنجینۀ تازه کشف شده‌ای که حجم آن برای باستان‌شناسان حیرت‌آور بود
سکه‌ها در ۱۰۶۰ بسته یافت شدند که هر بسته حاوی حدود ۱۰۰ سکه بود. روی قدیمی‌ترین سکه، عبارت چینی «بانلیانگ» حک شده است. سکه‌های بانلیانگ حدود ۲۲۰۰ سال پیش در چین ساخته می‌شدند. بر اساس گزارش موزه هنر متروپولیتن شهر نیویورک، این عبارت به «نیم اونس» ترجمه شده است.
اِتان سِگال، دانشیار تاریخ دانشگاه ایالتی میشیگان در ایمیلی به لایوسایِنس گفته است: تعدادی گنجینه سکه، از جمله نمونه‌های بزرگ‌تر از این، در سراسر ژاپن پیدا شده‌اند. ذخیره‌های سکه‌های مدفون، عمدتاً مربوط به دوره قرون وسطی ژاپن (قرن ۱۳ تا ۱۶) در بسیاری از مکان‌های اطراف مجمع‌الجزایر پیدا شده است.
تا اواخر قرن هفتم بود که ژاپنی‌ها برای نخستین بار شروع به تولید ارز فلزی خود کردند و این قطعات را از روی سکه‌های چینی با سوراخ‌های مربعی در وسط مدل‌سازی کردند. مردم از این سوراخ برای متصل کردن مقادیر زیادی سکه استفاده می‌کردند. معمولاً در هر رشته ۱۰۰ سکه به هم متصل میشد. از تصاویر منتشر شدۀ گنجینه، اینطور به نظر می‌رسد که بسیاری از سکه‌ها دارای سوراخ‌های مربعی هستند.
ژاپنی‌ها تا اواسط قرن دهم سکه‌های خود را می‌ساختند اما آن زمان به دلیل تغییرات در اقتصاد و عرضه ناکافی سنگ مس، تولید سکه متوقف شد. بنابراین تعجبی ندارد اگر بسیاری از سکه‌ها از سلسله سانگ شمالی (۹۶۰ تا ۱۱۲۷) باشند. سانگ شمالی مقادیر زیادی سکه تولید می‌کرد، اما پس از اینکه در اوایل قرن دوازدهم توسط گروه عشایری به نام جورچن تسخیر شد، سکه‌های آن‌ها ارزش خود را از دست دادند و مردم تمایل بیشتری به استفاده از آن‌ها برای خرید کالا در خارج از کشور داشتند.
سکه‌های کشف‌شده به صورت دسته‌ای در غلاف‌هایی مجزا قرار داشتند و از طریق سوراخ‌های میانشان به هم متصل شده بودند
چرا گنجینۀ سکه‌ها را دفن کردند؟
تا کنون چندین مورد گنجینه بزرگ سکه در ژاپن پیدا شده است، اما اینکه آن‌ها چرا دفن شدند، موضوع بحث بین محققان است.
ویلیام فاریس، استاد بازنشسته تاریخ ژاپن در دانشگاه هاوایی در مانوآ گفته است: «این گنجینه‌ها احتمالآً به شکل یک بانک عملکرد داشته است. نظریه دیگر این است که احتکار آن‌ها معنایی نمادین و احتمالاً مذهبی دارد. من طرفدار این نظریه هستم که این دفینه‌ها نوعی بانک برای نگهداری بودند.»
ایده دیگر این است که ژاپنی‌ها آن‌ها را زمان جنگ دفن کردند. سگال می‌گوید: «اگر مجبور به فرار از نیروهای متخاصم بودند، نمی‌توانستند آن حجم سنگین سکه را با خود ببرند. با این حال، برخی محققان حدس می‌زنند سکه‌ها به عنوان هدیه به خدایان دفن شه باشند.»
چه کسی و چه زمانی آن‌ها را دفن کرده است؟
محققان شاید بتوانند تعیین کنند این گنجینه کی دفن شده است و چه کسی آن‌ها را دفن کرده است. فاریس می‌گوید آخرین سکه مربوط به سال ۱۲۶۵ است. این تاریخ به دوره کاماکورا مربوط می‌شود، زمانی که جنگجویان ژاپن نقش مهمتری را بر عهده گرفتند و یک شوگونات (سیستمی که در آن امپراتور عملاً به یک شوگون یا فرماندار نظامی اجازه حکومت می‌داد) مستقر در کاماکورا نزدیک توکیوی امروزی تاسیس کردند. فریس می‌گوید که مکان و دوره زمانی گنجینه حاکی از آن است که کسانی که آن را دفن کردند در آن منطقه جنگجو بودند. »
با این حال، تاریخ‌گذاری این گنجینه در این مرحله شاید نابهنگام باشد، چون فقط تعداد کمی از آن‌ها بررسی شدند و شاید سکه‌هایی پیدا شود که تاریخ آن‌ها جدیدتر از ۱۲۶۵ باشد.
در بیانیه‌ای از سوی مقامات شهر آمده است که برخی از سکه‌ها در لابی اداره حفاظت فرهنگی مائه‌باشی به نمایش گذاشته شده است.
مترجم: زهرا ذوالقدر
منبع: faradeed-162577
